Marg Vlielander schrijft over katten

In haar tuin bouwde ze een grote ren voor haar drie katten – Tommeke, Jurre en Guus – zodat ze onbezorgd kunnen ravotten. Ooit had Marg Vlielander (71) er meer, maar de imposante broers Guus en Jurre dulden geen andere kat meer. “Mijn katten hebben me van mijn anorexia afgeholpen. Ik heb er 30 jaar mee gekampt. In anorexialand – zoals ik het noem – denk je dat je van twee speculazen eten heel dik wordt. Maar dieren kan het niets schelen. Mijn katten waren blij dat ik bijkwam en weer sterker werd, zodat ik voor ze kon zorgen. Dat gaf me steun. Voor mijn dieren wilde ik genezen. Mensen zorgen voor zichzelf, die dieren hadden mijn hulp nodig.”

“Door mijn anorexia kreeg ik osteoporose en heb ik enkele ruggenwervels gebroken. Ik besefte hoe belangrijk het is om wat niet goed zit om te bouwen tot iets goeds. Zo ben ik beginnen schrijven. Het leidt me af. Ik zie het ook bij mijn kat Jurre: hij heeft een misvormd pootje en het was lang niet duidelijk of hij zou overleven. Maar nu doet hij met dat pootje dingen die andere katten niet kunnen. Ik schreef in eerste instantie over mijn ervaring met anorexia in de hoop meisjes die ertegen strijden te helpen. Later ging ik schrijven over mijn grote liefde: katten.” Marg schrijft bijdragen voor kattentijdschriften, heeft haar eigen nieuwsbrief en is al aan haar vierde kattenboek toe. Dagboekfragmenten en gedichten worden doorspekt met praktische tips over hoe je een nieuwe kat introduceert bij andere katten, of hoe je bij een verhuis je katten niet te veel stress bezorgt. “Het boek vertelt vooral hoe goed poezen kunnen helpen als je je niet goed voelt. Wetenschappelijk onderzoek toont dat ook aan. Daarom ben ik zo blij met initiatieven als Villa Samson (UZ Brussel) waar patiënten hun huisdier kunnen knuffelen. Ik heb zelf onlangs vijf dagen in het ziekenhuis gelegen. Ik miste mijn dieren zo hard. En zij mij ook.”