Luxemburgs geld is welkom thuis

Daar waar de Belgische staat totnogtoe een ‘officieuze’ amnestiepolitiek voerde, wordt nu een officiële amnestie afgekondigd voor Belgische kapitalen in Luxemburg of elders.

Het fenomeen ontstond in de jaren zestig en breidde zich in de jaren zeventig sterk uit: tienduizenden Belgische spaarders trokken met hun geld naar Luxemburg om te ontsnappen aan de roerende voorheffing op rente-inkomsten, vooral aan de voorheffing die elk jaar moest worden betaald op de coupons die van obligaties worden afgeknipt. Die voorheffing bestaat in Luxemburg immers niet. Om het aantal verplaatsingen te beperken, gingen velen nog een stapje verder: ze gaven hun effecten bij een plaatselijke bank in depot. De bank inde dan die fameuze coupons op de betaaldag, wat twee voordelen had: geen voorheffing en... geen vertraging. Nu echter keren diezelfde spaarders met duizenden op hun stappen terug. Ze repatriëren hun kapitalen vanuit Luxemburg, en aanvaarden wat ze in de toekomst aan de Belgische fiscus zullen moeten betalen. Een plots opduikende vlaag van burgerzin? Er zijn diverse redenen, van uiteenlopende aard.

Het KB-Lux-effect

Ongetwijfeld heeft de KB Lux-affaire, die midden jaren negentig aan het licht kwam, de geesten sterk beroerd. Toen de Belgische fiscus in het bezit kwam van de identiteit van duizenden cliënten van deze Luxemburgse bank en streng tegen hen optrad, gingen heel wat Belgen zich plots realiseren dat met z’n geld naar het buitenland trekken geen nationale sport was die min of meer getolereerd werd, maar wel degelijk belastingfraude, een vergrijp waarop boetes stonden! Ze beseften toen ook, en met nog meer bezorgdheid, dat de fiscus soms om het bankgeheim heen kon. Dat leverde op zijn minst stof tot nadenken, vooral omdat het risico groter werd dan voorheen maar de omzeilde voorheffing steeds lager uitviel. In de jaren negentig bleven de rentevoeten immers voortdurend dalen. Er was geen sprake meer van 12, 14 of zelfs 16 % zoals enkele keren gebeurd was gedurende de voorgaande twintig jaren. Was het dan nog wel redelijk om meer risico’s te nemen en drie- of viermaal minder te verdienen?

Er spelen echter nog andere elementen mee. Zo volgt de fiscaliteit tegenwoordig langzaam maar zeker een dalende trend. Dat zorgt voor een klimaat van vertrouwen, dat in de jaren 70 en 80 grotendeels was verdwenen. Bankiers zien ook een evolutie van de mentaliteit: jongeren tonen meer bereidheid om inkomstenbelastingen te betalen in ruil voor de beschik- baarheid van het geld. Ze wensen het binnen handbereik te houden en vinden dat dit voordeel iets mag kosten. Ook omdat de voorheffing op inkomsten uit bankrekeningen en obligaties die in België wordt afgehouden (15 %), al bij al lager ligt dan in de meeste andere landen.

Bovendien had de wens van zovele spaarders om kapitalen die in Luxemburg of Zwitserland werden belegd naar België terug te brengen, waarschijnlijk niet zo makkelijk concrete vorm gekregen als de Belgische fiscus zich niet zo edelmoedig toonde tegenover berouwvolle zondaars. Eigenlijk was er (en is er nog steeds) bijna sprake van amnestie. Een belastingplichtige die spontaan toegaf dat hij de voorheffing vergat te betalen, moest slechts voorheffing betalen voor de drie jongste jaren, en dat zonder bijkomende boete. Een mooi geschenk. Toch vonden sommigen deze praktijk nogal willekeurig... en ziedaar, in de maand juli kondigde de regering een officiële amnestie aan!

Officiële amnestie Naast zekerheid, biedt de nieuwe oplossing ook het voordeel van de duidelijkheid. Totnogtoe moest men zich ofwel spantaan melden bij de fiscus, ofwel een beroep doen op een gespecialiseerde advocaat (wat duur was), ofwel in alle stilte zijn centen terughalen (wat dan weer gevaarlijk was want wie daarna een grote investering deed, kon zich eraan verwachten dat de fiscus informeerde naar de herkomst van het geld waarmee die investering betaald werd).

Is de officiële amnestie dan de ideale oplossing voor wie over een kapitaaltje in het buitenland beschikt? Ongetwijfeld, op één niet-onbelangrijk detail na: ze kost meer dan de vorige regeling. Op het ogenblik dat deze tekst geschreven wordt, is het nog niet officieel maar in de wandelgangen wordt gefluisterd dat de te verwachten forfaitaire straf 5 of 6 % zou bedragen en dat is bijna het drievoud van wat de berouwvolle zondaar tot nu toe betaalt!

Eén troost: in het Duitse ontwerp van amnestie was er sprake van... 25%! n

A Guy Legrand

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content