Leve het zelfportret!

Bij ons thuis ben ik het die de foto’s maak. Op verjaardagsfeestjes, barbecues,.. De foto’s van de hond of de nieuwe parasol... Het zijn geen kunstwerken, maar herinneringen en ze hoeven ook niets meer dan dat te zijn. Niets wordt in scène gezet, er staan nogal eens halflege glazen op, en rondslingerende lege borden: niet erg, die foto’s zijn ook niet bedoeld om in een magazine te verschijnen. Maar zelfs als je ervan uitgaat dat degene die de foto’s maakt toch altijd een spoor nalaat – al was het maar door de manier waarop hij of zij tegen de dingen aankijkt – dan ontbreekt die fotograaf toch altijd op die familiefoto’s. Soms is er wel eens een vriendelijke ziel die het fototoestel overneemt: “Zet je eens daar, ik maak er eentje van jou!” Of je vraagt het eens zelf: “Kun jij een foto van mij maken, daar zo, voor die rots?” Maar soms durf je het gewoon niet te vragen.

Hallo! Op de foto hierboven sta ik dus wél! Terwijl ik in het Normandische Granville in de tuinen van het Diormuseum aan een parfum uitwasemend bordje sta te snuffelen. Mijn man had me al vereeuwigd terwijl ik voor het huis van de vader van de Newlook poseerde, maar ik zag het niet zitten om hem te vragen om me te fotograferen terwijl ik Diorissimo opsnoof.

Klikklik, cheese! En daar ging ik voor een hele reeks zelfportretten. Leve de digitale camera, waarmee ik tien slechte foto’s kan weggooien om er één leuke over te houden! In de tijd toen je ook minder geslaagde foto’s moest laten ontwikkelen, zorgde de hoge prijs er wel voor dat je enkel op de knop duwde als je wist dat alles er goed zou opstaan.

Geen enkele andere bezoeker keek op van mijn grimassen en poses voor de lens van mijn kleine Canon, terwijl ik voor mezelf poseerde. Want iedereen doet dat nu. Mijn man nam een foto van mij terwijl ik mezelf fotografeerde: het is een maatschappelijk fenomeen.

We spelen. Licht, kader, poses... we proberen een veelvoud aan mogelijkheden uit. We zijn allemaal kunstenaars geworden zonder dat we er ons eigenlijk van bewust zijn. Sommigen maken van dit ludiek narcistisch trekje ook echt een artistiek project, zoals die aanhangers van de trend om zichzelf jarenlang elke dag te fotograferen en die foto’s dan op een poster of op internet te zetten. Welk verschil is er dan met die talrijke professionele fotografen die zichzelf als onderwerp van hun werk kiezen? Of met Rembrandt die in de loop van zijn leven zo’n tachtig keer zichzelf op doek zette? We kunnen er uren over doorbomen, maar eigenlijk komt het hier op neer: ja aan de kunst door iedereen, gewoon voor het plezier!

Deze Plus Magazine dragen we op aan Eléonore, het dochtertje van onze journaliste Gwenaëlle Ansieau, veel te vroeg heengegaan. Onze gedachten gaan uit naar Gwenaëlle, Duncan, hun zoontje Artur en hun naaste familie en vrienden.

Zonder schriftelijke toestemming van de uitgever is overname van tekst en foto’s verboden

Anne Vanderdonckt

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content