Leve de (midlife)crisis!

De Amerikanen noemen het de rat race, naar de ratten die bij laboratoriumproeven kriskras door hun kooi rennen. Rennen om geld te verdienen, om promotie te maken, het huis te onderhouden, in conditie te blijven, de studies van de kinderen te betalen (en ze naar de tennisclub te brengen), om op bezoek te gaan bij de ouders en de schoonouders. Altijd maar rennen... tot het tempo vertraagt en de vragen komen: waar is het allemaal voor nodig? Heeft het wel zin? Heb ik mijn dromen verwezenlijkt? Wat wil ik echt van mijn leven maken? Tijd voor een stand van zaken. Want we beseffen dat niet alles meer kan, ook al zijn we nog in de kracht van ons leven. We beseffen dat het nu tijd is om beslissingen te nemen die ons leven kunnen verbeteren. Nu of nooit.

De midlifecrisis spaart niemand, en zeker de mannen niet. Want anders dan vrouwen, hebben zij meestal te weinig tijd genomen om stil te staan en na te denken over zichzelf. Hun midlifecrisis kan rampzalige gevolgen hebben, zoals in het klassieke, karikaturale geval van de man die vrouw en kinderen in de steek laat voor een jonge vlam. Het gebeurt gelukkig minder dan je denkt, maar het gebeurt.

Meestal blijft het bij wat gekkigheid. Hij heeft altijd van een motor gedroomd maar wilde geen risico’s nemen toen de kinderen nog klein waren. Of misschien had hij er het geld niet voor. Hoe dan ook, vandaag koopt hij zich een Harley! Andere mannen stappen voor het eerst een schoonheidssalon binnen, laten hun haar groeien, willen kilo’s afvallen... Ze besteden opeens aandacht aan zichzelf. Ze gaan bungeejumpen. Ze willen met Picasso wed-ijveren. Hun grenzen verleggen.

Maar mannen worden vooral brompotten die over alles zeuren. Tot in de gangen van Ikea lopen ze met existentiële vragen te worstelen. Puisterige pubers! Gelukkig gaat de midlifecrisis, net als de adolescentie voorbij. Na een tijdje valt alles weer op zijn pootjes, met hier en daar een aanpassing. Zelfs als er geen grote veranderingen zijn gebeurd, kunnen we verder met ons leven, in de wetenschap dat we alles op een rijtje hebben gezet (de relatie, het werk...), de balans hebben gemaakt en willens en wetens risico’s hebben genomen, of net niet. Ons leven is eigenlijk toch niet zo dom of banaal is als we eerst dachten. We kunnen met frisse moed verder. En zo kan onze relatie doorstarten omdat we eindelijk verwoord hebben wat verwoord moest worden.

Kortom, leve de crisis (wanneer ze voorbij is)!

Anne Vanderdonckt – Hoofdredacteur