Leve de meerwaarde!

Na de economische crisis van de jaren 70, stonden de jaren 80 in het teken van herstel op vele vlakken. Om welvarend te zijn heeft een land nood aan solide en dynamische bedrijven, zo bleek alweer. Via de Wet Monory-Declercq moedigde de regering beleggen in aandelen aan. En via AVF-aandelen kregen kapitaalsverhogingen meer zuurstof. Tal van grote kmo’s vonden de weg naar de beurs. Zoals chocolademerk Côte d’Or, huishoudtextielproducent De Witte Lietaer, of nog de Tiense suikerraffinaderij. Waarna ze al snel werden overgekocht door buitenlandse groepen. Ook minder bekende ondernemingen, zoals vleeswarenbedrijf Ter Beke en ramen- en deurenfabrikant Deceuninck, trokken naar de beurs. Om de aandacht te wekken van kleine en grote beleggers kwamen die beursgangen meestal uitgebreid in de media.

Enkele bedrijven kozen voor een discretere aanpak. Zo kreeg ik op de redactie het bezoek van een bedrijfsleider van een kmo, die eveneens kandidaat was om naar de beurs te gaan. Hij wou me zelf zijn bedrijf voorstellen. Zijn naam was Karel Boone, hij leidde de koekjesfabriek Corona-Lotus, de mummer één van de speculaas. Na die bescheiden start volgde een uitmuntend parcours. Lotus Bakeries, zoals het bedrijf vandaag heet, kende een pijlsnelle groei en tekende voor de meest briljante beursgang van de afgelopen decennia. Kijk zelf maar. Bij de beursgang in december 1988 nam het aandeel een veelbelovende, maar geen vliegende start. In 2001 kon je nog een aandeel kopen voor minder dan 40 euro. Daarna schoot de koers de hoogte in, vooral de laatste jaren. In juli dit jaar rondde het aandeel de kaap van 5.000 euro, om midden augustus zelfs naar meer dan 5.800 euro te klimmen. Over een periode van 20 jaar is dit aandeel dus goed voor een return (meerwaarde + dividend) van gemiddeld 30% per jaar. Een onwaarschijnlijke belegging! Nee, het zijn echt niet enkel de Amerikaanse techreuzen die voor vonken zorgen op de beurs.

De meeste aandelen nemen uiteraard niet zo’n vlucht. Maar het parcours van Lotus Bakeries leert ons dat, dankzij een aantal van deze aandelen die een mooie meerwaarde creëren, beleggen in aandelen op lange termijn meer dan de moeite waard is, net zoals in vastgoed overigens. De moeite waard omdat ze de inflatie overstijgen, wat niet kan worden gezegd van beleggingen met een vaste opbrengst, zoals obligaties of een spaarrekening, die wel renderen maar geen meerwaarde creëren.

Een deel van de jonge generatie heeft dit goed begrepen, door aandelen te kopen na de crash van maart 2020 en dit jaar actief te blijven, zo stellen de banken vast. Deze generatie kan blijkbaar beter om met het begrip risico dan de vorige generaties, bij wie de term eerder verlammend werkt. Op voorwaarde natuurlijk dat ze ook dat andere begrip niet uit het oog verliest, dat onmisbaar is als je belegt in plaats van spaart: de noodzaak om je beleggingen te diversifiëren!