Leve de industrie!

Een charmant dametje verkocht haar huisgemaakte koekjes op de dorpsmarkt. Nadeel: ze waren wel heel duur. Da’s normaal voor een artisanaal product, vinden sommigen. Ja en nee. Want dan moeten de koekjes een toegevoegde waarde hebben tegenover een goedkoper industrieel product. Zoals dagverse of kwaliteitsvolle ingrediënten. En dat was voor deze zandkoekjes niet het geval: een eenvoudig recept, makkelijk te bewaren, zonder additieven. We hebben dan maar, zoals we gewend zijn, zandkoekjes gekocht bij een lokale koekjesbakkerij. Industrieel ambachtelijk, zeg maar. Het beste van twee werelden: gezonde basisingrediënten en toch niet te duur, dankzij een machinale productie.

Industriële voedingsproducten worden vaak argwanend bekeken en als minderwaardig bestempeld. Al is daar in principe geen reden toe. Natuurlijk hebben we allemaal al gehoord van de tests uitgevoerd bij goedkope voedingswaren, die tot ontstellende, zelfs weerzinwekkende resultaten leiden. Die hebben vooral te maken met de wedren voor de laagste prijs, waar sommige consumenten gewillig aan meedoen, en niet met het industriële productieproces an sich.

Misschien er toch even aan herinneren waar die industriële revolutie voor stond, die de samenleving in de 19de eeuw op haar kop heeft gezet. Machines die veel krachtiger waren dan mens en dier hebben ervoor gezorgd dat astronomische hoeveelheden konden worden geproduceerd tegen bodemprijzen. Dat ging helaas in eerste instantie hand in hand met een proletariaat dat in armoede leefde, alvorens uiteindelijk de koopkracht van de bevolking te vergroten. Denk maar aan hoe spotgoedkoop een plastic emmer wel was in vergelijking met de artisanaal vervaardigde houten of metalen emmer waarin onze voorouders moesten investeren.

In zekere zin geldt dit ook voor voeding. Je mag je dus niet van doelwit vergissen. Sommige industriële producten wekken wantrouwen op omwille van hun samenstelling: ongewenste bewaarmiddelen en smaakversterkers, verdachte kleurstoffen, enz. Dat is waar voor gewaarschuwd wordt bij sterk bewerkte voedingsproducten, zeker als die abnormaal goedkoop zijn. Heb je trouwens gehoord dat het vanaf 8 augustus verboden is om titaandioxiyde (E171) toe te voegen aan voedsel? Titaan, dat metaal dat gebruikt wordt in de vliegtuigindustrie! En waarvan de dioxide dient om dingen wit te maken, van tandpasta tot verf, maar ook om snoepjes te doen glanzen. Er zijn nochtans alternatieven, zoals bijen- en carnaubawas, die ook in de industrie worden gebruikt. Wat telt is dus de samenstelling van voeding. En als we nu eens met een vergrootglas gingen winkelen?