Leren skiën na 50? Yes, we can!

Nog nooit geskied en dezelfde leeftijd als onze lezers: uitstekend materiaal om naar Courchevel te sturen voor skiles, vond onze hoofdredacteur. Opdracht: nagaan of het kan, als vijftiger leren skiën.

Er is een heel goede reden waarom ik in al die jaren dat ik op deze bol rondloop nog nooit op skilatten stond. Hoewel mijn familie bezweert dat gaan skiën niet per se geen zon hoeft te betekenen, krijg ik sneeuw en vakantie niet in één woord verenigd. Hoeft het gezegd dat ik niet meteen een gat in de lucht sprong bij deze opdracht? Lichtpunt: zoonlief van negen gaat mee, als vergelijkingsmateriaal.

Op de vlucht naar Genève vind ik in het inflight magazine een artikel met de titel The Challenge: Convert a ski-phobic wife into an alpine angel in three days. Even verdenk ik er onze toerismeredactrice Ann van dat ze wel heel ver is gegaan in haar pogingen om me op de latten te krijgen. Dan lees ik sceptisch de tips en tricks door: de vrouw in het artikel is een pak jonger, heeft vooraf skilessen genomen in een overdekte piste en lijkt me na drie dagen nog verre van een alpenengel. De moed zakt me in de schoenen: waar ben ik in ’s hemelsnaam aan begonnen?

De twee uur rijden van Genève naar Courchevel lijken voorbij te vliegen. Mede door het adembenemende meer van Annecy en taxichauffeur Christian – een montagnard die al even lang skiet als hij kan lopen – die zich ontpopt tot een begenadigde verteller en gids. Hij stelt me gerust. “Met een goede skileraar komt dat wel in orde met dat leren skiën. Dertig jaar geleden was dat niet zo simpel, maar het skimateriaal is enorm geëvolueerd. De latten zijn niet meer zo onhandig lang.”

Zen? ZEN!

Maar de skischoenen zijn wel nog altijd zwaar, ondervind ik diezelfde middag als we het materiaal ophalen. Onhandig waggelen we achter skileraar Jacques naar buiten, klikken onze skischoenen vast in de latten en proberen overeind te blijven. Dat lukt aardig, dus neemt hij ons mee naar de ZEN-zone, de Zone d’Evolution des Novices. “Waar beginners rustig en in alle veiligheid de basistechniek kunnen aanleren”, legt Jacques uit. Tussen de schattige kleuters staan ook volwassenen – en ja, ook 50-plussers – in de rij om op het rollend tapijt naar boven te worden gebracht. Met goede moed wil ik naar boven stappen, maar – oh, help! – ik glij achterwaarts weg. Mijn skistokken stevig in de sneeuw planten helpt geen zier. Jacques toont me hoe ik moet stappen zonder wegglijden. “A l’escalier, Ariane!” Zoon Mats steelt de truc met zijn ogen en staat al klaar bij het roltapijt als ik als een krab kom aanstampen. Niet eerlijk: hij heeft véél kortere, en dus pakken handigere latten!

Zachte landing

“Het is een heel andere aanpak om kinderen en volwassenen te leren skiën”, vertelt Jacques. “Kleine kinderen slagen er nog niet in om de voorste uiteinden van de latten netjes tegen elkaar te houden, daarom wordt in het begin vaak een verbindingsstukje gebruikt. En omdat hun zwaartepunt veel lager ligt dan dat van volwassenen, hebben ze hun skistokken minder nodig.” Het echte werk begint nu. Het komt erop aan om het lichaamsgewicht mooi over beide benen – lees: knieën – te verdelen en te remmen door de hielen naar buiten te bewegen. Lichte druk op je linkerbeen en je gaat naar rechts, lichte druk op je rechterbeen en je gaat naar links. Dat is de theorie. In de praktijk vraagt het een hoop oefenwerk om aan alles tegelijk te denken én ook nog eens je bovenlichaam stil te houden.

Eigenlijk val ik maar twee keer – lekker zacht in de dikke sneeuw. En dan is er ook nog die keer dat ik nog wel kan afremmen, maar niet meer van richting kan veranderen en met mijn armen om het middel van een mollige Spaanse lotgenoot tot stilstand kom. De man neemt mijn gestamelde excuses met een medelevende glimlach in ontvangst, de fotograaf ligt te veel in een deuk om het gênante moment te vereeuwigen. Oef.

Het lijkt of mijn hersens en lichaam een nachtje in die pas verworven kennis hebben liggen marineren, want de volgende dag lijken de skischoenen niet meer zo zwaar en gaat alles een stuk vlotter. Niet zo vlot als bij Mats, die vrolijk de ZEN-hellingen af roetsjt en het tweede rollend tapijt al in gebruik heeft genomen. Maar zijn zwaartepunt ligt dan ook een pak lager, sus ik mezelf. De kers op de taart komt er als Jacques vindt dat we allebei – ja, ik ook! – rijp zijn voor een groene piste. Aanvankelijk blijft hij voor alle zekerheid voor me uit skiën, maar als hij ziet dat het wel lukt, mag ik zelfs voorop. Van een engel heb ik waarschijnlijk nog niet veel weg, maar hé, ik heb op twee dagen tijd wel leren skiën: niet slecht voor een weinig sportieve vijftiger!

ARIANE DE BORGER