Lente in het Hallerbos

Zeeën van blauw en golven van zoete geuren: de mooiste lenteshow van ons land is vanaf half april te beleven in het Hallerbos, ten zuiden van Brussel. Zo ver het oog reikt, bloeien tienduizenden wilde boshyacinten tussen de bomen.

Zodra u uit de auto of van de fiets stapt aan het kruispunt van de Acht Dreven, worden uw zintuigen overvallen. Waar u ook kijkt, overal ziet u tussen de beukenbomen van het Hallerbos bloeiende boshyacinten. Het moeten er vele tienduizenden zijn. Ze kleuren de hele omgeving blauwpaars en terwijl u wandelt, waait de wind heerlijke parfumgolven onder uw neusvleugels.

“Eigenlijk hebben we deze pracht te danken aan de Eerste Wereldoorlog”, vertelt gids Michel Annys. “In ’14-’18 hebben de Duitsers het grootste deel van het Hallerbos gerooid. In de jaren nadien schoten overal jonge boompjes op en tegelijk zagen de bewoners steeds meer boshyacinten verschijnen. Vandaag rooit het bosbeheer de beuken zodra ze groot en dik worden, omdat ze dan de ondergroei niet meer toelaten.”

Elke dag anders

Om de bloementapijten te zien, kiest u het best een dag tussen 15 april en 5 mei uit. De klimaatopwarming is ook hier niet ver weg. De infoborden vermelden nog eind april tot half mei, maar intussen mag u twee weken eerder rekenen... en het loont zeer de moeite om hier meer dan één keeer te komen wandelen. Elke dag van de bloei gaat het blauw er een beetje anders uitzien.

Van de bewegwijzerde wandelingen is de Reebokwandeling (8 km) wellicht de meest interessante. Ze brengt u tot diep in het bos waar u niet meer gestoord wordt door het gebrom van de E19 die dwars door het westelijke gedeelte snijdt.

Veel meer dan Witse

Een lentebad in het Hallerbos kunt u goed combineren met een bezoek aan Halle. Aan één uiteinde van de verkeersvrije Grote Markt staat het sierlijke renaissancestadhuis, aan het andere de Sint-Martinusbasiliek. Tussen beide in prijkt het standbeeld van Adrien Servais, de grootste cellist die ons land ooit gekend heeft.

De restauratie van de basiliektoren is al voltooid en laat zien hoe indrukwekkend deze hooggotische kerk wel is. Toch staat het monument vooral bekend om het zwarte madonnabeeld bovenop het hoofdaltaar, waaraan mirakels worden toegeschreven. Het dateert uit 1267 en voor de zwarte kleur bestaan meerdere verklaringen. Een legende wil dat de madonna zwart werd omdat ze de kanonballen van een protestants legertje in 1580 in haar mantel opving en op die manier de stad beschermde. Een meer prozaïsche versie verklaart het zwart door de verkleuring van de zilververf waarmee de buitenste gipslaag van het beeld werd ingestreken.

Wat er ook van zij, het 750 jaar oude beeld trekt nog ieder jaar in de maand mei duizenden bedevaarders. Het hoogtepunt vormt de voettocht vanuit alle windstreken, in de nacht van pinksterzaterdag op pinksterzondag.

Elders in de kerk wachten andere bezienswaardigheden. Delen van de glas-in-loodramen in de kooromgang zouden de oudste van de Nederlanden zijn. In het beeldhouwwerk van menige zuil zijn middeleeuwse symbolen verborgen (voer voor ontcijferaars à la de Da Vinci Code!). Van meer recente oorsprong is de glazen kast met het gedroogde bruidsboeket van prinses Mathilde. Haar kinderwens is uitgekomen!

Wie vandaag Halle zegt, zegt ook Witse. Onder de titel Het Land van Witse heeft de toeristische dienst een auto- en fietsroute in en rond Halle en in het Pajottenland uitgestippeld. Met de fiets is ze 42 km, met de auto 40,6 km lang, en u kunt ze probleemloos inkorten. Maar er vallen wel meer dingen te doen dan te zoeken naar Witse. Neem eens een kijkje in het futuristische nieuwe station (met dank aan de hst). Wandel even door het parkje langs de Zenne (hier is het riviertje echt te zien). Of maak een stadsrondvaart op het kanaal Brussel-Charleroi (van begin mei tot eind september).

Ambachtelijke geuze is niet zoet

Ten westen van Halle ligt het Pajottenland, ten oosten de streek van Zenne & Zoniën. In beide regio’s worden streekproducten nog gekoesterd. In het Streekproductencentrum wordt al dat lekkers te koop geboden: mandjeskaas uit Beersel, honing, confituren, producten van lokale chocolatiers, in kriekbier gerijpte kazen en natuurlijk de artisanale bieren op basis van lambik (geuze, kriek, faro, fruitbieren...).

Met elf zijn ze nog, de brouwers die in het Pajottenland en in Brussel oude geuze, oude kriek en afgeleide bieren maken op ambachtelijke wijze. Dit wil zeggen dat ze het basisbrouwsel op spontane manier laten gisten door contact met de buitenlucht. De micro-organismen in die lucht doen dan hun werk, vooral dan het beroemde enzym Brettanomyces bruxellensis, dat alleen in de lucht van de Zennevallei zou voorkomen. Het resultaat is een heerlijke geuze die helemaal niet zoet smaakt zoals u verwacht, maar prettig zurig en prikkelend. Om de proef op de som te nemen troont mijn gids me mee naar De Sleutel, een bruine kroeg naast het stadhuis waar het aanbod en een aantal andere mededelingen gewoon op de muur zijn geschilderd. In het Brabantse dialect, zoals het hoort... n

Ludo Hugaerts