Kwamen woon-zorgcentra tijdens de pandemie te negatief in beeld?

WEINIG RESPECT

Ik ben jaren elke dag bij mijn mama op bezoek geweest in het rusthuis en weet dat er weinig respect, meevoelen en verzorging is in rusthuizen. Als zij weten dat er controle is, scheelt het nog een beetje, maar anders is het triest gesteld. Dat ondervond ik ook in andere rusthuizen waar ik geregeld als vrijwilliger op bezoek ga. Een voorval waar ik nachten van wakker heb gelegen is toen de bewoners in de zomer een ijsje kregen. Bij Marieke, die half verlamd in een rolstoel zat, hadden ze dat tussen haar hand geklemd. Zij kon er alleen maar naar kijken. Ze deed verwoede pogingen om er met haar tong bij te geraken, terwijl het gesmolten ijs over haar hand liep. Wat verderop zaten twee verzorgsters intussen zelf hun ijsje op te eten. Ik ben toen heel boos geworden, maar kreeg te horen dat ik mij daar niet mee moest bemoeien. Ik ben dan een ijsje gaan kopen en heb haar zelf geholpen.

Jacqueline Van Cauter

GEBREK AAN AUTONOMIE

Ik heb ooit vrijwilligerswerk gedaan in een WZC en ik heb daar goeie herinneringen aan. Maar nu mijn eigen ouders in een serviceflat verblijven – en mijn vader ook twee maanden in het WZC zelf – heb ik toch een ander beeld. Niet dat er te weinig aandacht is. Of het personeel niet vriendelijk. Zeker niet. Maar het verlies van autonomie – niet zelf kiezen wanneer je eet, je je wast bijvoorbeeld – valt toch zwaar. Er hangt een soort tristesse, maar dat komt, denk ik, omdat het om mijn eigen ouders gaat. Iedereen reageert anders. Een vriendin vertelde me dat haar moeder heel gelukkig was in het WZC. Ze voelde zich veel minder alleen dan thuis. Ze nam deel aan alle activiteiten en had meer sociaal contact dan voordien.

A.G.

ZOVEEL MOGELIJK BEZOEKEN

In 2015 werden mijn ouders, beiden negentigers, opgenomen in een woon-zorgcentrum. Ik had mij vooraf geïnformeerd en dacht dat ze goed terecht zouden komen. Maar ik heb mij vreselijk vergist. Mijn vader kon daar niet aarden en is na zes maanden overleden. Mijn moeder overleed in de beginperiode van corona. Niet aan het virus, maar gewoon van verdriet omdat er geen bezoek was toegelaten. De vijf jaar dat ze in het WZC verbleef, ben ik elke dag bij haar op bezoek geweest, zonder onderbreking. Ik was meer uren per week in het rusthuis dan eender welk personeelslid. Pas dan zie je wat zich daar allemaal afspeelt. Een gelukkige oude dag? Vergeet het. Je staat op, eet, drinkt, slaapt en gaat naar het toilet op bevel. Na vijf jaar is mijn respect voor het personeel in de zorgcentra, op een paar uitzonderingen na, niet bijster groot meer. Een te negatief beeld? Nee, de realiteit is nog veel erger. Ik heb maar één goeie raad als je familie er verblijft: bezoek hen zo vaak mogelijk.

Geert Engels