Katrien Vervaele vertelt verhalen van de zee

De kust is haar biotoop, ze is er geboren en getogen. Door op zoek te gaan naar oude verhalen, sagen en legendes leerde Katrien Vervaele (66) haar heimat nog beter kennen. “Ik was al een tijdje verhalen en legendes van zeemeerminnen, heksen, verdronken dorpen,... aan het verzamelen voor een jeugdboek, maar de uitgever was niet geïnteresseerd. Nadat ik boeken had geschreven over vissersvrouwen en IJslandvaarders, nam ik de verhalen nog eens vast en ontdekte ik dat veel van die legendes terugkwamen in de gesprekken die ik met vissers had. Ze zijn erg bijgelovig, ook nu nog. Op volle zee ben je onderworpen aan veel onbekende factoren, dat voedt het bijgeloof.”

Katrien verweefde de legenden met de verhalen van de vissers en ging op zoek naar historische verklaringen. “Zo heb je hier veel verhalen over Mariabeelden die plots verdwijnen uit de kerk en weer aanspoelen op het strand. Die vinden wellicht hun oorsprong in de godsdienstoorlogen. Toen verstopte men heiligenbeelden op het strand om ze nadien weer op te graven.” Een ander veel voorkomend personage is de zeemeermin. Niet het lieflijke meisje uit de Disneyklassieker, maar een femme fatale die vloeken uitspreekt en schepen en dorpen doet vergaan. “De zee is prachtig en troostend, maar kan ook gevaarlijk zijn”, weet Katrien.

“Door me in die verhalen te verdiepen heb ik nu nog meer voeling met de kust en weet ik dat de namen van vergane schepen en verdronken vissers in kapelletjes erg belangrijk zijn voor de vissersgemeenschap. Bij aanvang van mijn zoektocht had ik indruk dat de zee niet veel te vertellen had. In de Ardennen heb je bossen, heksen en trollen die in grotten wonen. Maar de vergeten verhalen van de zee bleven komen. Daarom wil ik ze vertellen. Ze maken de zee extra mooi, extra boeiend.”