Jongens blijven prinsjes

Als psychoanalyticus heeft Philippe Béague zich gespecialiseerd in het helpen van ouders bij hun moeilijke taak als opvoeders. Hij stelt elke dag vast dat moeders heel anders omgaan met zonen dan met dochters.

Wat voelt een vrouw wanneer ze een jongen op de wereld zet?

Een jongen op de wereld brengen, is voor een vrouw een vreemde ervaring want zij weet niet wat het is een jongen te zijn. Met een meisje voelt ze automatisch een verbondenheid, want ze heeft de indruk dat ze bevallen is van een wezen dat heel dicht bij haar staat. Een zoon prikkelt haar nieuwsgierigheid. Omdat ze denkt dat hij heel anders is, zal ze hem meer aandacht geven (” Hoe zal hij reageren? Hoe moet ik met hem bezig zijn?”). Hij fascineert haar. Maar dat is niet typisch vrouwelijk. Een vader zal meer gefascineerd zijn door zijn dochter.

Voeden moeders hun zonen op dezelfde manier op als hun dochters?

Ik merk dat moeders gemakkelijker van hun stuk worden gebracht door hun zoon dan door hun dochter. Ze vinden jongens opvoeden moeilijker. Ik vraag mij af of een jongen niet een beetje als een koningskind wordt behandeld omdat zijn moeder hem op een voetstuk zet. Een moeder kan bijvoorbeeld op het vlak van de discipline heel duidelijk zijn tegenover haar dochter ( “Dit mag niet, dat laat ik niet toe”) maar andere regels hanteren en soepeler zijn tegenover haar zoon. Het probleem van de hedendaagse moeders is dat ze niet alleen een verzorgende rol hebben. Ze moeten ook hun gezag doen gelden. Daar hebben ze meer moeite mee bij jongens. Het is alsof ze zich tegenover een zoon minder durven te veroorloven. Veel moeders onderwerpen zich in zekere zin aan het ‘karakter’ van hun zoon. Ze geven hem een overwicht, een gezag over henzelf.

Moeders stellen dus minder hoge eisen aan hun zoon?

Algemeen gezien wel. Waarom presteren jongens tegenwoordig op school minder goed dan meisjes? Ze zijn niet dommer dan meisjes, maar die lijken de regels van de school gemakkelijker te aanvaarden. Moeders brengen dikwijls meer begrip op voor de moeilijkheden van hun zoon. Ze denken, ” hij is kwetsbaarder, vlugger ziek, gevoeliger voor allergieën enz.”De moeders laten zich dus intimideren door het geslachtsverschil. Maar de meeste vrouwen zijn wel te goeder trouw wanneer ze beweren dat ze geen onderscheid maken tussen hun kinderen. Alleen een buitenstaander, bijvoorbeeld de vader, kan hen helpen om bewust met die verschillen om te gaan.

Wat zijn de gevolgen van die overbe-scherming van jongens op latere leeftijd?

Een jongen die ‘het prinsje’ was, kan opgroeien tot een macho die zich beter voelt dan vrouwen. Ik word ook altijd getroffen door de passiviteit van sommige mannen in hun liefdesrelaties. Omdat ze als kind door hun moeder werden aanbeden, zijn ze uit het veld geslagen als ze vrouwen ontmoeten die niet voor hen in zwijm vallen.

Is het sociaal altijd aantrekkelijker om een zoon te hebben?

Vroeger hoopte men op een zoon, zowel om economische redenen als uit zuivere ouderlijke trots. Hij droeg de naam verder, verzekerde de continuïteit van de familie, hij was de kroonprins, de toekomstige koning. Hij had recht op het mooiste stuk vlees en hij moest ook goed studeren. Als een meisje geneeskunde wilde studeren, zei men: ” Als het niet lukt, dan word je maar verpleegster of kinderverzorgster”. Het feminisme heeft die mentaliteit veranderd, maar onze maatschappij draagt er nog altijd sporen van. De suprematie van de jongens is niet verdwenen. Maar dat verandert. Over enkele jaren zal ze niet meer meespelen.”

Karima Amrous