Is een smartwatch echt zo slim?

Smartwatches doen meer dan alleen maar vertellen hoe laat het is. Ze kunnen draadloos communiceren met je smartphone en sommige hebben rechtstreeks toegang tot het internet.

Apple, Asus, LG, Motorola, Samsung, Sony,... Het zijn niet de coryfeeën van de Zwitserse horloge-industrie die de dienst uitmaken op de smartwatch-markt. In dit stadium lijken de Zwitsers zich weinig of niet te storen aan al die drukdoenerij. Nochtans was het de Swatch-groep die tien jaar geleden de Paparazzi voorstelde, een horloge met internetverbinding, ontwikkeld in samenwerking met Microsoft. Het horloge kostte destijds 150 dollar en vereiste een abonnement van 10 dollar per maand. En dat voor zeer bescheiden prestaties die in niets te vergelijken zijn met die van de Apple Watch die in het voorjaar 2015 gelanceerd wordt. Sindsdien bleef het stil in de Alpen.

Hoe moeten we die terughoudendheid begrijpen: minachting of snobisme? De overtuiging dat het niet meer is dan een rage die voorbijgaat? Een gebrek aan competentie en ideeën? De verklaring is wellicht gewoon economisch. Met gemiddelde prijzen tussen €200 en €450 zijn de huidige smartwatches (nog) geen concurrenten voor de luxehorloges, de echte motor van de Zwitserse horloge-industrie. Een luxehorloge start bij €3.000 en kent niet echt een bovengrens. Zoals de Hallucination waar de Britse diamantair Graf begin dit jaar mee uitpakte: €40 miljoen! Toch blijft het een gewaagde gok. We weten allemaal hoe het Kodak is vergaan nadat het trein van de digitale fotografie miste.

Met of zonder simkaart

Maar waar staat een smartwatch nu echt voor? Er zijn grofweg twee soorten. Bij sommige modellen kan je, net als bij een gsm, een simkaart inbrengen, die het toestel omtovert tot een complete en autonome communicatietool. Hij vertelt je niet alleen hoe laat het is, je kan er ook mee bellen en toegang krijgen tot het internet. Maar de meeste smartwatches zijn niet meer dan een hulpje van je smartphone of een afspiegeling ervan. Door draadloos (meestal via bluetooth) te communiceren met je smartphone, kan je horloge informatie weergeven zonder dat je je mobiele telefoon moet raadplegen.

Apps bij de vleet

Met één blik op het scherm van je smartwatch weet je wie je belt, zelfs als je smartphone helemaal onderin je tas zit en in stille modus staat. Je kan ook je smsjes lezen, of eender welke andere nuttige melding. Een smartwatch geeft je ook toegang tot tal van apps. En afhankelijk van het model, zal hij je via een geïntegreerde gps bijstaan in je verplaatsingen, je hartslag meten, foto’s nemen, zich omtoveren tot een afstandsbediening voor je televisie, enz. En je kan je smartwatch tot in het absurde personaliseren. Zo kan je bijvoorbeeld je display tot in het oneindige aanpassen aan je kleding, je activiteit,...

Zeer beperkte autonomie

De eerste smartwatch-modellen waren groot en log, en onvoldoende doordacht om echt nuttig en praktisch te zijn. Maar stap voor stap wordt er vooruitgang geboekt, ook al staat deze technologie nog in de kinderschoenen En wellicht zal het de smartwatch net zo vergaan als de smartphone: elk jaar zal er wel weer een nieuwe versie op de markt komen. Er zijn nog meer gelijkenissen, al zijn ze niet van die aard om ons tot een vreugdedansje te verleiden. Neem nu de autonomie. Je zal eraan moeten wennen dat je de batterij van je smartwatch vaak moet opladen. Hoe vaak? Dat hangt af van het model en het gebruik dat je ervan maakt. Reken maar op twee keer per dag. En als de batterij leeg is, heb je niets meer – zelfs geen horloge. Het is niet voor niets dat de display van veel smartwatches al na een paar seconden inactiviteit dooft. Wat overblijft is een zwart schermpje. Dat je weer moet activeren om (snel) te kijken hoe laat het is. Minder handig en snel dan een klassiek horloge.

PHILIPPE DESALLE