In de ban van de ring

De wereld is veranderd. Ik voel het in het water. Ik voel het in de aarde. Ik ruik het in de lucht. Veel dat eens was, is verloren.”

Dat zijn de eerste woorden van Tolkiens epos In de ban van de ring. Het zijn ook de woorden die u ongetwijfeld te binnen schieten wanneer u van Picton naar Nelson trekt, langs de grillige kusten van Marlborough Sounds. U hebt net per boot de oversteek gemaakt van de woeligste zee-engte op deze aardbol, de beruchte Cook Strait, en geniet nu van het bijna beangstigend mooie landschap langs de steile route 6 met heuvels die plots een diepe duik maken naar de Tasmaanse zee.

Het getemperde licht van de ondergaande zon, het zilverzachte water aan de voet van de vernevelde bergen, de loepzuivere lucht, het kristalheldere water, de verticale kustwanden die afgeboord zijn met grote varens,... Nergens is er ook maar iets van een menselijke aanwezigheid te bespeuren: geen huis, geen boot, geen hut, zelfs geen wegwijzer. Alleen wat houten telefoonpalen en af en toe een omheining. Deze ultieme leegte is een verademing, maar voor een stadsmens uit het volgebouwde België ook een bevreemdende ervaring. Heel anders dan Auckland in het noorden, dat alles heeft van een metropool: beton, bedrijven, graansilo’s en vooral veel drukte. Meer naar het zuiden worden de heuvels groener, met om de haverklap kudden schapen. In de buurt van Matamata herkent u Hobbitstee, een van de weinige filmlokaties waar nog iets van het In de ban van de ring-decor is achtergebleven. U moet wachten tot even voorbij Hamilton vooraleer de natuur de hoofdrol voor zich opeist: torenhoge pijnbomen, tropische planten en een steeds indrukwekkender landschap.

Ecotoerisme in Maori-land

Whakarewarewa is een 200 jaar oud dorp, waarin Shane en Riana Unuwai de rijke Maori-cultuur uitleggen aan toeristen. Als een groep mannen hier de Haka danst is dat ritmisch, opzwepend, vaak met een dreigende ondertoon. Met de tong uit de mond om de vijand uit te dagen en met ogen die plots hard worden, en koud. Er blijven nog maar 13 procent Maori’s over in deze regio maar dat vinden Riana en Shane geen probleem. “In gemengde huwelijke domineert vaak de Maori-aard”, sust zij.”En verder is je eigen cultuur delen met anderen het mooiste wat er is”, voegt hij er snel aan toe.”We weten hoe we het land kunnen bewerken zonder de aarde uit te putten, we vissen de zee niet leeg en gaan even vriendelijk om met buitenstaanders als met onze kennissen. Bovendien staat onze Maori-aard een modern leven niet in de weg. Wat is er actueler dan ecotoerisme? Als Maori hebben we de natuur altijd gerespecteerd en vaak de strijd gewonnen tegen wie onze grond wou afnemen. Laatst wonnen we nog een proces tegen twee vijfsterrenhotels die te veel terrein wilden inpalmen.”

Het is donker en laat wanneer u moeizaam uw weg zoekt naar Tongariro, waar manager Garath Pearce van het idyllisch gelegen hotel Grand Château in het Tongariro National Park u lachend ontvangt. Zijn seizoen kan niet meer stuk sinds de filmploeg van Peter Jackson zijn hotel een volledige maand inpalmde. “De film is een schitterende zaak voor de lokale economie”, lacht Pearce. “Zowat alle gevechtsscènes uit De terugkeer van de Koning zijn hier opgenomen. Allemaal top secret en gigantisch tijdrovend. Er waren soms 30 takes nodig om iets simpels zoals het afschieten van één pijl in beeld te brengen. Zeldzame planten werden zorgvuldig verwijderd en achteraf weer teruggeplant. Een titanenwerk. Maar het resultaat is schitterend. Dit jaar breiden we ons hotel uit met 40 kamers.”

Een bruisende stad vol jong leven

Nieuw-Zeelands leukste stad is Wellington, en de hele regio stond model voor het romantische Rivendel. ’s Morgens vroeg lopen joggers aan de havenkant, roeiers trekken hun eerste baantje. Hier rondwandelen is genieten van verfrissend moderne architectuur, die wonderwel past tussen de mooie, houten art-decohuizen in de binnenstad en langs de Terrace, de bovenstraat. Een knap uitgedacht project van houten bruggetjes, pleinen, waterpartijen en een park verbindt het centrum met de haven, over de stadsring heen. ’s Avonds bruist de hoofdstad van jong leven. Niet minder dan 300 restaurants en cafés zitten tjokvol, vaak met flamencodansers en rockbands.

Tranen van wanhoop

Te Papa is een juweel van een museum, waarin de Maori-cultuur in al zijn pracht is uiteengezet. Je leert er onder meer dat migratie meer een noodzaak dan een leuke ingeving was. Honger, ziektes, de nasleep van de Eerste Wereldoorlog, de opkomst van de nazi’s, de slabakkende economie,... het waren allemaal redenen voor Polen, Britten, Argentijnen, Italianen en later ook Aziaten om naar Nieuw-Zeeland te trekken, vaak met tranen van wanhoop in de ogen, om wie ze moesten achterlaten.

Grappig is dan weer het getuigenis van ene Lydia Slikas uit Litouwen:,, We zagen heuvels vol stenen en dachten: wat een rotsachtig eiland. Tot die stenen bewogen en we merkten dat de heuvels vol schapen zaten.” Vandaag is immigreren naar Nieuw-Zeeland een hele klus. Als je hier geen familie hebt wonen, moet je als vijftigplusser een miljoen euro op zak hebben, of je komt er niet in.

Het allermooist zonder mensen

Wie wél voldoende geld heeft om toegelaten te worden tot dit Aardse Paradijs krijgt een land cadeau om hartstochtelijk van te houden. Winter en zomer, dag in dag uit. Dat hebben onder anderen de vele Britten begrepen die nabij het Wanaka-meer, omzoomd door rijen treurwilgen, de uitgestrekte wijngaarden uitbaten. En hoe dieper u naar het zuiden trekt, hoe indrukwekkender de natuur wordt. Tijdens de tocht van Te Anau naar Milford Sound voelt u de bergen door de nevel heen in uw nek ademen. De steile flanken rijzen loodrecht omhoog.

Milford Sound telt slechts enkele gebouwen: wat huizen, een infocentrum, een vliegveld, een parkeerplaats. Hier bent u in Fjordland. En net als aan het Wakatipu-meer zult u vaststellen dat de schoonheid van de meren en de bergen omgekeerd evenredig is met deze van de dorpen. De banale huizen in banale steden als Hamilton, Glenorchy en Milford Sound zijn ronduit lelijk. Elke geboren en getogen Kiwi zal dat beamen:,,Het mooiste aan Nieuw-Zeeland is niet wat de mens ervan heeft gemaakt. Integendeel. Het meest fascinerende hier, is juist dátgene waar de mensen hun handen hebben van afgehouden!” n

A Georges Gielen

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content