Ik wil tijd voor mezelf

21 jaar lang gaf Danni Heylen (64) gestalte aan Pascale De Backer in De Kampioenen, een reeks die haast tot het culturele erfgoed van Vlaanderen behoort. Ze kroop opnieuw in de rol voor de filmversie 2015, in een regie van Jan Verheyen.

Het zwarte gat is Danni Heylen mooi voorbij gefietst toen vier jaar geleden de opnames voor de reeks stopten. Want intussen was er veel theater, haar dieren en uiteraard twee films. We ontmoeten de actrice met thuisbasis in Kieldrecht tijdens de promotie van Jubilee General, die momenteel in de zalen loopt. Precies 25 jaar na de eerste aflevering.

Plus Magazine: de film is een echte reünie. Danni Heylen: DDT (Jacques Vermeire) en Oscar (Carry Goossens) zijn er inderdaad terug bij. Het was alsof er geen tijd tussen was geweest. Het was echt back to the roots.

Het succes van de Kampioenen is al vaak ontleed. Wat is jouw analyse?

De herkenbaarheid. Toen wij van start gingen in 1990 had nog elk dorp en elk café een voetbalploeg, dikwijls ook een slechte. Er zit bovendien in de reeks een goed evenwicht tussen aangevers en makers. Mijn personage is bijvoorbeeld een aangever. Doortje ook. Boma, Carmen en Marcske zijn diegenen die scoren. We deden het ook allemaal ontzettend graag. Ik denk dat het plezier er bij ons echt afspatte en dat mensen dat voelden. We hadden natuurlijk zelf nooit ingeschat dat het zo een succes zou worden.

Jullie worden vaak voorgesteld als vriendengroep naast de set. Klopt dat of is het gewoon marketing?

Het is echt geen marketing! Maar op de duur durven we het bijna niet meer te vertellen omdat het zo cliché klinkt. We vormen gewoon een ontzettend goeie ploeg. We zijn nu vier jaar gestopt en hebben elk jaar een reünie. We waren het allemaal eens om een film te maken.

We hebben samen zoveel meegemaakt. Moeders en vaders die gestorven zijn. Kinderen die geboren werden, scheidingen... Collega’s op kantoor maken dat ook mee als ze 21 jaar samenwerken. Maar wij als acteurs werken met emoties. Dus wij waren altijd zeer nauw bij mekaar betrokken. Ook bij wat er privé gebeurde.

Je hebt Pascale De Backer 21 jaar lang vertolkt. Hoezeer ben je met haar vergroeid?

Goh. Ik ga naar huis en dan is Pascale er niet meer, hoor. Maar het is natuurlijk wel zo dat als je een personage vertolkt, je altijd start bij jezelf. Dus er zitten altijd kleine trekjes in van je eigen persoonlijkheid.

Wat zit er van jezelf in haar?

Eigenlijk is ze geïnspireerd op mijn moeder. Pascale vindt ‘je gedragen’ en ‘wat zullen de mensen zeggen’ heel belangrijk. Zo ben ik opgevoed. Ik was als jong meisje een echte wildebras en erg rebels. Dat ging niet altijd goed met mijn moeder. Ik herinner mij nog dat ze een paar passen voor mij uit liep omdat ik bij Spullenhulp een jas was gaan halen. Je netjes kleden was belangrijk. Mijn mama was erg gesteld op beleefdheid, studeren, een beetje niveau... Ik kom weliswaar uit een gewoon gezin, maar ik moest op pianoles, op internaat. Ze was niet zo gelukkig met het feit dat ik theater ging doen. Ze wilde mij liever op de hogeschool of aan de universiteit. Ik heb moeten vechten, maar het is mij gelukt.

Heeft je moeder je succes nog meegemaakt?

Ik was een nakomertje. Toen ik 20 werd, was mijn moeder al 60. Met De Kampioenen ben ik pas gestart toen ik al 39 was. Maar ja, ze heeft het nog meegemaakt. Ook toen ik eindexamen deed op de theaterschool was ze daar best trots op. Mijn ouders kwamen ook naar theater kijken. Maar televisie, dat vonden ze toch wel heel erg fijn.

21 jaar eenzelfde personage spelen, lijkt mij niet evident.

Ik heb het nooit tegen mijn zin gedaan. De laatste jaren vond ik het echt fijn omdat ik op die manier tijd had voor mezelf. Naarmate je ouder wordt, neemt je privéleven een belangrijkere plaats in en dan is in zo’n serie spelen natuurlijk wel dankbaar. Er zijn uiteraard periodes geweest dat de scenario’s wat minder waren. Maar het werd nooit routine. Je moet toch altijd naar nuances zoeken. Pascale in de eerste aflevering is weliswaar niet zo verschillend van de Pascale in de laatste aflevering. Want je kan je personage in zo’n serie niet zomaar 100 procent laten kantelen. Maar ze heeft een mooie evolutie gekend. Ze heeft opnieuw de liefde gevonden. Ben ik met haar vergroeid? Tja, het personage zit wel in mij.

Je bent 64. Gaat een actrice eigenlijk ooit met pensioen?

Officieel ga ik met pensioen. Maar nu ben ik zo vlot bezig. Ik prijs mij zo gelukkig. Want zoveel mensen doen hun job niet graag of hebben vreselijke collega’s. En ik heb de geweldigste job van de wereld. Ik ben nog altijd bezig, dat vind ik zo fijn. Op dit ogenblik maak ik een voorstelling met de Komedie Compagnie. En met mijn tv-dochter ben ik een stuk aan het repeteren voor Het Prethuis. Er is geen zwart gat geweest na De Kampioenen.

Maar je privéleven wordt belangrijker.

Inderdaad. Het mag stilaan wat minder. Ik wil meer tijd voor mezelf. Vroeger kon ik tien dingen tegelijk. Ik kan dat nog, maar ik wil dat niet meer. Op dit ogenblik is het eigenlijk te druk voor mij. Ik speel, repeteer, doe promotie voor de film, kom ’s nachts om twee uur thuis na een reisvoorstelling en word kribbig omdat ik te weinig slaap. Voor mezelf heb ik nu helemaal niets meer.

Wat is dat dan, tijd voor jezelf?

Lezen, met mijn dieren bezig zijn – ik heb thuis veel dieren – op mijn paard springen, op stap gaan met vriendinnen, wat tateren en kletsen, gaan wandelen, naar de zee rijden. Ik kan gelukkig zijn met eenvoudige dingen.

Heb je je privéleven veronachtzaamd toen je jonger was?

Nee, maar het was gewoon niet belangrijk om een privéleven op te bouwen. Hoe ging dat? Ik was jong en werd verliefd, en dat duurde dan een paar jaar en dan was het weer gedaan. Ik was meer bezig met theater, ’s avonds weggaan, de collega’s en de crew zien en op café doorbomen over theater.

Heb je daarom ook geen kinderen?

Carrière was inderdaad erg belangrijk en ik ben ook pas op latere leeftijd de partner van mijn leven tegen gekomen. Als ik absoluut kinderen had gewild, waren ze er wel gekomen. Maar ik was met zoveel andere dingen bezig. Eigenlijk heb ik er slechts één keer echt bij stil gestaan, toen de menopauze eraan kwam. Toen was het plots een heel raar gevoel: o help, het kan niet meer! Wanneer de menopauze je daar mee confronteert, is dat toch een schok. Maar ik ga nu niet liggen huilen in de zetel omdat ik geen moeder ben.

Heb je het gevoel tijd te moeten inhalen?

Nee, maar 20 jaar is zo om, en 21 jaar De Kampioenen is zo vlug voorbij gegaan (knipt met de vingers). En als je ouder wordt, gaat het nog vlugger. Dan denk ik: tel er nog eens 21 jaar bij en ik ben 85, als ik nog zolang heb. Dus ik wil nu eventjes genieten van elk moment, niet alleen van mijn job. Ik wil de resterende tijd zinvol invullen. Maar ik denk nog niet aan stoppen met werken, want die overgang zou te bruusk zijn.

ANN HEYLENS – FOTO’S FRANK BAHNMÜLLER

“Ik heb de geweldigste job ter wereld”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content