Ik was een jongetje vol complexen

Zijn merken – Laurent David, Kipling, Hedgren – verleiden de hele wereld. En toch houdt Xavier Kegels het liever simpel. Eerlijk, respectvol. Jezelf blijven, altijd en overal. Zo werd zijn leven een succesverhaal, gebaseerd op de complexen uit zijn jeugd.

Eerst maakte hij het merk Laurent David groot. Daarna Kipling. En tien jaar geleden deed Xavier Kegels het label met het wereldberoemde aapje van de hand om met Hedgren te starten. Ondertussen zijn ook daarvan miljoenen tassen verkocht, in meer dan 60 landen. Moet er nog zakeninstinct zijn?

Plus Magazine: U bent wellicht het meest bekend dankzij het Kipling- aapje met de lange armen. Hoe kwam u op dat geniale idee?

Xavier Kegels: Ja, dat aapje, dat is iets speciaals. Eigenlijk was het een vondelingetje. Ik vond het in een klein vies winkeltjes in een zijstraatje in Hong Kong. Daar hing het helemaal onder het stof. Het leek alsof het me aanstaarde. Wat een sympathiek klein drolletje, dacht ik. Ik kocht het zonder te weten wat ik ermee ging doen. Tot ik op het idee kwam het aan mijn tassen te hangen. Vanaf de eerste dag liep het storm. Waarom? Omdat hij gewoon schattig is met zijn tuitsmoeltje, denk ik. Want daarvoor gebruikte ik een andere aap, met een baseballpet en een lange staart, maar die heeft nooit potten gebroken.

Hoe bent u eigenlijk in de tassenbusiness terechtgekomen?

Heel toevallig. Wat je doet is niet belangrijk, als je het maar op een originele manier doet. Ik kan zelf niet tekenen, maar dat hoeft niet. In mijn ogen is al wie ’s nachts droomt een ontwerper. En als je dan ook nog overdag kunt dromen, dan ben je helemaal vertrokken! Mijn inspiratie haal ik uit observatie. Ik ben een jongen van de straat. Ik heb geen zaken met mensen die het leven nodeloos ingewikkeld maken.

U bent in de jaren 80 begonnen met tassen van Laurent David. Dat was de tijd van het grote snobisme, met de Milletjassen als belangrijkste icoon. Zijn de tijden erg veranderd?

Helemaal niet. Het grote snobisme van vandaag bestaat erin zogezegd... geen snob te zijn. Het is veel subtieler geworden. Als je dan toch een snob bent, laat het dan zien, dat vind ik veel echter! Daarom zijn naïeve mensen interessant, omdat zij het makkelijker hebben om echt te zijn. Pas op, dat wil niet zeggen dat je niet subtiel kunt zijn, in de creatie én in de details. Subtiliteit in echtheid is heel belangrijk, maar subtiliteit in onechtheid maakt het alleen nog erger. Ik heb altijd geprobeerd vernieuwend te zijn, maar basic te blijven. Ik ben geen Walter Van Beirendonck, hé. Ik maak geen broek met één pijp!

Als u tassen ontwerpt, hebt u dan een bepaalde leeftijd voor ogen?

Absoluut niet, tassen speciaal gericht naar jongeren of ouderen, dat is larie. Tassen evolueren met de tijdsfeer. Op zijn veertigste droeg mijn vader altijd een das en kostuum. Was die man oud? Neen, dat was toen de mode. Het is een kwestie van jong van geest zijn. Ik maak dezelfde tassen als 20 jaar geleden en ik verkoop ze aan mensen die denken zoals ik. Die vind je overal ter wereld. Mijn ontwerpen aanpassen doe ik amper. Zelfs in Japan, toch een heel andere cultuur, heb ik nooit het minste detail veranderd.

Japan is een land dat u nauw aan het hart ligt.

Het is het enige land ter wereld waar je nog een volledig andere cultuur hebt, met totaal andere principes en een andere kijk op de zaken. Je komt er bij wijze van spreken binnen zoals Marco Polo in de 13de eeuw in China. Dat is toch formidabel! De jonge mensen zijn er volledig gek maar ook heel creatief. Hier in Europa zie ik dat veel minder. Als ik een foto uit de jaren 80 vergelijk met vandaag is er weinig verschil.

Japanners zijn ook absoluut verslingerd aan kwaliteit, alles moet op en top afgewerkt zijn. Daar kan ik me wel in vinden. Respect voor ouderen is daar ook iets evidents. Zij gaan er een beetje te ver in, maar de wijsheid van mensen die veel hebben meegemaakt mag best wat meer gewaardeerd worden.

U bent zelf al op jonge leeftijd met een eigen zaak begonnen. Zit ondernemen u in het bloed?

Bijlange niet, dat was een schreeuw om aandacht. Iedereen heeft aandacht nodig, mens en dier. Ik heb gemerkt dat je de meeste aandacht kunt krijgen als je in alle omstandigheden jezelf blijft. Mijn hond speelt geen komedie, maar hij heeft wél veel impact. Toen ik jong was zat ik vol complexen, ik dacht dat ik minder was dan de rest. Om dat te compenseren ging ik er met meer energie tegenaan. Daardoor ging ik sneller vooruit, want ik moest niets compenseren. Ik dácht dat alleen maar.

Ik ben ervan overtuigd dat ook de grote meneren uit de politiek daar hun drive uit halen. Die hebben allemaal complexen, nog meer dan ik. Je hebt er natuurlijk ook die zich beter voelen dan de rest, maar dat werkt verlammend. Waarom zou je dan nog moeite doen? In zekere zin hebben de complexen van mijn jeugd mij geholpen. Want als je mag kiezen tussen een gelukkige jeugd of een gelukkig volwassen leven is de keuze snel gemaakt.

U hebt Kipling verkocht en bent dan met Hedgren begonnen. Hebt u nood aan steeds iets nieuws?

Mijn vorige merken blijven mijn kinderen, maar op een bepaald moment moet je die loslaten. Ze een eigen leven laten leiden. Hedgren is mijn intelligentste kind: heel functioneel en efficiënt. Ik verkoop nu aan slimme mensen, zoals moeders die onze schooltassen voor hun kinderen kopen. Het is een merk zonder franjes. Er lopen al genoeg foorapen op deze wereld rond.

Ondertussen vind je overal ter wereld namaaktassen van uw ontwerpen. Beschouwt u zoiets als een compliment of als broodroof?

Mensen zitten zo in elkaar. Ze zien wat er goed draait en doen hetzelfde. In zekere zin is een namaaktas reclame voor de echte. Maar je mag niet stelen. Dat geldt zowel voor illegale downloads van het internet als voor ontwerpen van tassen. Ik heb al verschillende processen gewonnen. Alleen al van de opbrengst daarvan kan ik leven!

U hebt nu ook een blad uitgebracht dat om tassen draait.

De mensen willen meer dan een telefoonboek met producten, ze willen geïnformeerd en geïnspireerd worden. De reisartikelen zitten in de lift en de handtassen zijn deel gaan uitmaken van de outfit van de moderne mens, het zijn geen accessoires meer. En de strandtassen worden groter naarmate de bikinietjes kleiner worden! Een tas is ook veel herkenbaarder dan een broek bijvoorbeeld. Misschien zullen in de toekomst de kleren bij de handtas gekozen worden. Ik zou daar geen probleem mee hebben... n

Filip Godelaine – foto’s: Benny De Grove

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content