“Ik voel mij nog altijd een adolescent”

Fans, wees gerust! Adamo mag dan al 70 kaarsjes uitblazen, uitgezongen is hij nog lang niet. De Belgisch-Italiaanse zanger zit nog boordevol plannen.

Adamo ontvangt ons in zijn villa in het groene Ukkel, samen met zijn twee labradors. Hij heeft een gaatje gevonden in zijn overvolle agenda. Want door zijn album La grande roue, een concerttournee en zijn 70ste verjaardag op 1 november, is hij een veel gevraagde gast. 500 liedjes, 23 albums en 50 jaar carrière heeft Adamo op de teller staan. Maar stoppen is geen optie.

Plus Magazine: Bent u in 50 jaar sterk veranderd?

Salvatore Adamo: Sinds mijn eerste hit Sans toi ma mie (1963) heb ik geprobeerd dat succes waard te zijn. Ik heb hard gewerkt om mijn manier van schrijven te verbeteren. Mijn nummers zijn minder onschuldig. Ik denk er meer over na, censureer mezelf vaker want ik wil niet in herhaling vallen. Ik probeer nog altijd mezelf te verrassen en nieuwsgierig te blijven.

Wat motiveert u?

Het publiek blijft mij motiveren. Als ik jongeren mijn liedjes hoor zingen, die hun ouders hen ongetwijfeld hebben voorgezongen, dan herleef ik.

Bent u na al die jaren nog zenuwachtig als u een podium opstapt?

Gedurende anderhalf nummer. Ik stap de scène op met een bekend nummer, dan zing ik een tweede lied waarin ik het publiek probeer mee te krijgen en aan de respons weet ik: ze zijn mee.

Hoe verklaart u dat u al zo lang meedraait?

Songs schrijven is voor mij eigenlijk een hobby. Ik beschouw dat nog altijd niet als werk. Ik zou mij niet goed voelen als ik twee weken lang geen liedjes kon schrijven. Ik heb mijn carrière ook gebouwd op een soort oprechtheid. Ik heb nooit op een voetstuk willen staan. Maar is dat de ver- klaring? Het zou bijna arrogant zijn het te weten.

U zingt veel over de liefde. Hoe is dat geëvolueerd met de tijd?

Toen ik begon, waren mijn liefdesliedjes tragischer. Het ging altijd over mensen die elkaar verlieten. Maar toen was ik nog erg jong. Ik had de neiging om klein liefdesverdriet buitenproportioneel uit te vergroten, zoals alle adolescenten doen. Ik denk dat mijn liefdesliedjes nu serener zijn. Ik ben rijper geworden... Vijftig jaar ervaring! (lacht).

Maar het leven op zich inspireert mij. Wat ik lees in de krant, zie op televisie. Ik leef niet in een luchtbel. Ik daal vaak af van de kleine wolk waarvan men denkt dat ik erop leef. Ook al schermt men mij af van een bepaalde realiteit, ik ben mij zeer bewust van de dingen die rondom mij gebeuren.

Doet u zelf uw boodschappen?

Voor mijn kleren wel. Maar de rest niet. Ik zou mij verloren voelen in een winkel. Mijn referentiekader heeft zich op de duur omgekeerd. Ik voel mij meer op mijn gemak op een podium dan in het echte leven. Ik leef het leven van een artiest, maar af en toe verman ik mezelf. En gelukkig heb ik ook altijd vrienden behouden die niet in de showbizz zitten.

Hoe belangrijk is uw vrouw voor uw carrière geweest?

Zeer belangrijk. Door haar geduld, haar levensfilosofie, haar humor. Ze heeft zoveel kwaliteiten, ik heb haar zo vaak op de proef gesteld... Ze heeft tenslotte toch geaccepteerd dat ik een dochter heb met een andere vrouw.

U bent 44 jaar getrouwd. Nog even verliefd als de eerste dag?

De affectie is groter! Ik denk dat we even onmisbaar zijn voor mekaar als toen we pas samen waren. Maar we uiten dat serener. Mijn vrouw is belangrijk voor mijn evenwicht. Ze is een baken.

Ook uw ouders betekenden veel voor u.

Ik hield erg veel van hen. Ze hebben er alles aan gedaan om de grauwheid en de ellende van het leven dat wij leden voor mij te verbergen We leefden in houten barakken waar nog Duitse gevangenen hadden verbleven. Mijn vader, die in de mijnen werkte, prentte mij zijn principes van respect en solidariteit in. Hij is zijn hele leven mijn held gebleven. Hij vertelde mij veel verhalen, waarover ik zo mijn twijfels heb, vandaag nog. Maar ik ben hem daar erkentelijk voor want hij heeft mij laten dromen. Hij vertelde me bijvoorbeeld dat hij vliegenier was in de oorlog. Dat was niet helemaal waar. Hij zat bij de grondtroepen, op een legerbasis (lacht). Mijn moeder drukte haar stempel op mij omdat ze altijd zachtjes zong terwijl ze naaide.

U reeg al snel de hits aan mekaar, waaronder het internationale succes Tombe la neige (1964).

Dat was het lievelingslied van mijn ouders. Het is ook mijn fetisjlied dat deuren in het Verre Oosten heeft geopend. Ik heb het gezongen in tientallen talen, waaronder het Turks, Armeens, Koreaans en vooral het Japans, in totaal wel 5.000 keer. Ik denk niet dat ik ooit één tournee heb gemaakt zonder Tombe la neige. Ik kan er maar niet genoeg van krijgen. Beeld je de vreugde in wanneer je een zaal je liedje hoort zingen. Dan zweef je even boven de grond. Tombe la neige is ook een van mijn liedjes die niet verouderen. Ik zou het vandaag nog kunnen schrijven.

Wat is uw mooiste professionele herinnering?

O, ik heb zoveel mooie momenten meegemaakt. Bijvoorbeeld toen ik twee kilo chocolade won op de Grote Markt van Jemappes omdat ik er een liedje van Luis Mariano had gezongen. Ik nam de chocolade mee naar huis, maar niemand wou geloven dat ik die gewonnnen had (lacht). Dat was een eerste aanmoediging.

En dan was er die wedstrijd op Radio Luxembourg. Ik was geëlimineerd in de preselectie maar een jurylid overtuigde zijn collega’s mij op te vissen en ik heb de wedstrijd gewonnen. Het was die wedstrijd, die begin 1960 werd uitgezonden, die mijn vader ervan heeft overtuigd dat ik carrière kon maken met muziek. Na vier onopgemerkte platen had ik de hoop eigenlijk opgegeven. Maar toen kreeg mijn vader het idee om Sans toi ma mie in de jukeboxen van cafés te plaatsen. En het was vertrokken! In 1963 kon ik door dat lied mijn studies journalistiek afbreken. Nu heb ik er wel spijt van dat ik niet verder heb gestudeerd.

Het is nooit te laat...

Ja, ik probeer mezelf bij te scholen. Ik zou wel graag anoniem naar een universiteit willen gaan. Ik hou van filosofie en astrofysica. Daar ben ik werkelijk door gepassioneerd.

Hebt u van nog zaken spijt?

Ja, van het feit dat ik niet echt muzikaal geschoold ben. Ik ben autodidact. En privé betreur ik dat ik mijn familie heb verwaarloosd. Ik heb niet altijd de juiste keuzes gemaakt. Toen ik de onvoorstelbare kans had bekend te worden in Japan, bleef ik er zes weken, al hadden drie weken volstaan. Ik deed eigenlijk gewoon wat mij gevraagd werd. Ik was een afwezige vader. Gelukkig hebben de moeders van mijn kinderen hen zeer goed opgevoed. Ik heb veel naar hen doorgeschoven. Dat was natuurlijk laf. Maar mijn kinderen hebben mij gerustgesteld. Ze weten dat hun vader een artiest is en nu eenmaal niet alles kon doen. Ze begrijpen mij zo goed dat twee van de drie in mijn voetsporen willen treden. Mijn dochter en jongste zoon zijn muzikant. Mijn oudste zoon is piloot.

Sinds kort bent u ook grootvader.

Ja, sinds maart, van een prachtige kleindochter. Ik ben dol op haar! Haar in mijn armen houden, doet mij trillen van vreugde.

Keert u soms nog terug naar Jemappes of naar Sicilië?

Naar Jemappes keer ik terug om familieleden te bezoeken. Ik ga naar het kerkhof waar mijn ouders en broer begraven zijn, en naar het graf van een neef die onlangs overleden is. Maar in mijn geboorteland Sicilië ben ik door mijn overvolle agenda al vier jaar niet meer geraakt. Ik mis dat enorm.

Hoe ziet een typische dag eruit?

Ik ga zeer laat naar bed, want ik schrijf mijn nummers meestal tussen middernacht en drie uur. Rond de middag sta ik op, ik ontbijt en lunch dus tegelijk. Recent had ik ook veel televisieopnames.

Bent u klaar voor de toekomst?

(Gooit de armen in de lucht, de vuisten gebald) Ja, ik ben er klaar voor! Als mijn gezondheid het toestaat. Men zal mij van het podium moeten schoppen, want zelf zal ik niet stoppen. Ik hou ervan op een podium te staan. Daar leef ik het meest intens.

Zou u graag op scène sterven?

(Denkt na) Ik weet het niet. Ik heb een lied geschreven, Mourir dans tes bras (Sterven in je armen). Of het zou in een stuk moeten zijn met een bed op de scene waarbij ik omringd ben door mijn geliefden en het publiek (lacht).

Hebt u al een volgend project?

Ik bereid een album voor dat uitkomt in het najaar van 2014. En ik zou graag pianoles volgen om mijn spelniveau te verbeteren.

U wordt 70. Een mijlpaal?

Op 1 november zal er gewoon een 7 voorstaan in plaats van een 6. Ik denk niet dat het anders zal aanvoelen. Het hardst was de overgang van 29 naar 30. Toen had ik het gevoel mijn jeugd te moeten achterlaten. Hoewel, eigenlijk voel ik mij nog altijd een beetje een adolescent.

Hoe gaat u uw verjaardag vieren?

Ik geef een concert in het Koninklijk Circus in Brussel op 31 oktober. Aangezien ik op 1 november om 00.20 u. geboren ben, wil ik na het concert het glas heffen, samen met mijn vrienden en familie.

Welk cadeau wenst u zich toe?

Dat het een goed concert wordt, met emotie, en dat de reactie van het publiek mij duidelijk maakt dat ik mag doorgaan...

Wat zou u onze lezers nog willen meegeven?

Wees blij dat u het grote geluk hebt in deze tijd te leven. Vijftig jaar geleden zou ik op deze leeftijd als bejaard zijn afgedaan. Van deze evolutie moeten we waardig genieten. Blijf vooral plannen maken!

Concerttournee Adamo: www.adamosalvatore.com

Olivia Van de Putte – Foto’s Barbara d’Alessandri

“Blijf vooral plannen maken”

“Men zal mij van de scene moeten schoppen”