We ontmoeten de wat vermoeid ogende Van Looy bij zender Vier, waar hij het nieuwe seizoen van de intussen iconische kwis De Slimste Mens ter Wereld presenteert. Ondertussen kijkt hij uit naar de release van zijn nieuwe film De Premier, die vanaf 26 oktober in de bioscoop loopt.
...
We ontmoeten de wat vermoeid ogende Van Looy bij zender Vier, waar hij het nieuwe seizoen van de intussen iconische kwis De Slimste Mens ter Wereld presenteert. Ondertussen kijkt hij uit naar de release van zijn nieuwe film De Premier, die vanaf 26 oktober in de bioscoop loopt.Erik Van Looy: ik had de ambitie nog één fantastische film te maken. En verder nog een goed seizoen van De Slimste Mens. Ik wilde in elk geval niet stoppen na een film als The Loft, die gepercipieerd wordt als een flop. Dit mocht niet mijn laatste match zijn! Ik had even goed kunnen zeggen: ik wil niet meer filmen, al die zever. Ik krijg al vier jaar een hoop kritiek en honderden moppen over mij heen... Meestal kan ik daar goed mee om. Maar de kritiek op The Loft vond ik onrechtvaardig. Enkel in de VS vonden ze hem niet goed. Daar zien ze graag films van een held tegen een schurk. Zo gaat dat niet in mijn films. Who's the hero?, vroegen ze mij na The Loft. Tja, die is er niet.Tja, leuk is dat niet natuurlijk. Ik werk met hart en ziel aan iets. Ik heb drie, vier jaar in Amerika vertoefd. Dan is het hard als het niet blijkt te lonen. Maar goed, het was een avontuur en ik ben blij dat ik dat beleefd heb. Al had het een happy end mogen hebben. Ik ben trouwens sindsdien niet meer in LA geweest.Het maken en voorbereiden van de film in de VS was een jongensdroom die uitkwam. Het uitbrengen van de film is een jongensnachtmerrie geworden. Dus ja, ik heb het gehad. Ik ben intussen 54. Nu ben ik graag hier, in Borgerhout, en heb niet meer zulke brandende ambitie. Ik denk wel dat mijn nieuwe film, De Premier, internationaal opgepikt wordt en dat hij ook in Amerika aandacht zal krijgen, al was het maar omdat de Amerikaanse president er in voor komt. Ach, als Tom Hanks belt, zal ik natuurlijk wel opnemen. (lacht)De premier is een gekweld figuur. Ik hou van gekwelde personages. Zijn job lijkt mij de meest hectische die er is, een hondenjob van jewelste. In mijn film wordt hij ontvoerd, zijn gezin gegijzeld en moet hij de Amerikaanse president, de machtigste persoon op aarde, vermoorden. Dan heb je topdrama. Verwacht geen politiek. Het is een James Bond-achtige actiefilm, gedrenkt in de realiteit, maar er voldoende van weg. Ik wou de spannendste film ooit maken. Voor mij is dat tot nu toe Jaws. Op elk moment denk je dat de haai komt.Inderdaad. Mijn ouders waren diamantairs. Eerst dacht ik eraan zelf diamantair te worden en ging als vakantiejob stenen sorteren. Maar na een week was ik er al een paar kwijt. Mijn vader suggereerde een andere job te zoeken. En toen zag ik Jaws en wilde ik regisseur worden. Mijn ouders hebben mij altijd gesteund. Nochtans was het in die periode een moeilijke keuze.Ik was zo gepassioneerd door film omdat ik een ongelooflijke drang had naar spanning en avontuur. Hitchcock was toen mijn favoriete regisseur. Ik zit gewoon ook onvoorstelbaar graag in de cinema en hou ervan verrast te worden. Ik verdwijn liefst in de film. Na tien minuten ben ik zo diep mee in het verhaal dat ik alles vergeet.Toen ik 14 was - in 1976 - mocht ik een verre reis maken met mijn grootouders en ik koos Hollywood. Toen ik er landde dacht ik: ik ben in de hemel! Ik ben dat lang blijven denken, hoewel dat natuurlijk niet klopt. Intussen ben ik er 200 keer naartoe gereisd, en iedere keer was ik zo blij daar te zijn. De zon schijnt altijd in Los Angeles, alles ruikt er naar film. Je rijdt over Sunset Boulevard en ziet overal de billboards en vele cinema's. Maar ik zou er nooit kunnen wonen want ik ben nogal honkvast. Ik mis LA niet, ben niet bitter. Het is gewoon goed geweest. Het is trouwens een verre, vermoeiende verplaatsing en ik heb geen vriendin nu. Alleen reizen vind ik niet zo leuk.Ik relativeer meer. Maar als je een film maakt, wil je toch dat iedereen hem goed vindt en het best mogelijke resultaat afleveren. Onzeker ben ik altijd. Dat vind ik mooi. Ik zie niet graag zekere mensen. Er is niets zeker in het leven. Mensen die automatisch de kamer vullen en de indruk geven dat ze alles weten, die wantrouw ik. Ik vind het mooier als mensen twijfelen.Daarom heb ik lang gedacht dat ik geen regisseur zou kunnen worden. Omdat ik verlegen ben. Ik kan niet met een megafoon staan brullen. Ik heb mij zelfs nog nooit kwaad gemaakt op mensen. Nooit! Terwijl de meeste regisseurs zich continu kwaad maken omdat het anders niet vooruit gaat. Ik ben heel zacht. Gelukkig heb ik altijd een assistent aan wie ik kan vragen: kan jij je even kwaad maken?Dat doe ik op mijn manier. Ik zeg niet zoveel, het is gewoon belangrijk de juiste dingen op het juiste moment te zeggen. En veel acteurs appreciëren dat ook. Weet je, ik ben goed in het omgaan met mijn beperkingen.Ik kom uit een echtscheiding en dan valt er een flink pak stabiliteit weg. Het leven is op dit moment voor mij een zoektocht. Hoe ouder je wordt, hoe meer je beseft dat je weinig weet. Ik zie mezelf op dit ogenblik echt als zoekend in het leven. Je hebt dingen bereikt, geld verdiend. Maar soms vraag je je af: is dit het nu? Op dit moment zoek ik vooral ook naar rust. Misschien omdat een echtscheiding niet bepaald rustgevend is. Ach alles is vrij goed verlopen. Maar wanneer het allemaal achter de rug is en de film uit, wil ik voor het eerst vijf of zes maanden niet werken. Tot half december werk ik zeven dagen op zeven. Teveel.Een ligstoel! (lacht) Aan de andere kant ben ik ook het type mens dat nerveus wordt wanneer hij niets te doen heeft. Da's niet goed, he. Een stapel boeken, een keer lekker gaan eten. En films kijken. Daar verlang ik naar. Ik heb tot mijn ontzetting moeten vaststellen dat ik er dit jaar nog maar 25 gezien heb. Normaal zijn dat er 250. Vroeger zelfs 600.Ik ben sinds mijn zestien nooit alleen geweest. Nu kan ik een ander leven leiden. Mijn leven heeft een andere structuur dan enkele jaren geleden. Da's soms leuk. Ik ga af en toe uit. Tot mijn vijftigste dronk ik nooit, want ik voelde mij altijd heel snel schuldig. Als je gedronken hebt en je ligt 's anderendaags wat langer in bed bijvoorbeeld. Terwijl dat onzin is. Ik moet mij daar toch niet schuldig over voelen. Ik hield altijd rekening met de dag erna, wou fit en fris zijn om te voetballen, films te kijken... terwijl ik nu de volgende dag wat meer loslaat.ANN HEYLENS - FOTO'S FRANK BAHNMÜLLERIk heb lang gedacht dat ik te verlegen was om regisseur te worden. Maar het is toch gelukt. Op mijn manier.
