IK heb zoveel kansen laten liggen!

Pittig, geestig, betrokken en heel warm: Yvonne Kroonenberg is helemaal de vrouw die je tussen de regels van haar boeken leest. Vooral die van haar laatste boek ‘Wees blij dat je ze nog hebt’, over zorgen voor hoogbejaarde ouders.

Onze afspraak bij Yvonne thuis in Amsterdam verschuift twee keer een kwartiertje, want ze moet twee kinderen van school afhalen en die blijken niet te willen fietsen, maar lopen. “Sorry sorry, het wordt half drie en dan zonder mankeren. Zo blij dat ik geen oma ben!”, mailt de schrijfster. Waardoor we – met haar hond Keessie gezellig bij mijn voeten – stipt bij de eerste vraag arriveren:

Blij dat je geen oma bent?

Ja hoor, daar heb ik helemaal geen aanleg voor. Ik heb ook nooit kinderen gewild. Ik kan wel goed met kinderen opschieten omdat het mensen zijn, maar ik blijf maar zien wat ze allemaal nog niet kunnen. Met de kinderen van mijn aangeliefde dochter – die ben ik dus net van school gaan halen – spreek ik over politiek... ach kinderen horen gewoon graag geluid, he. Ik raak niet vertederd door kinderen. Ook niet door dieren, al ben ik nog zo’n enthousiast hondenbaasje.

Blij met je leven?

Ik ben 64 en voel me ook 64. Ik heb veel meegemaakt en dit is een fijne fase. Ik heb veel minder stress dan vroeger. Zeker nu ik net met twee boeken klaar ben. Wees blij dat je ze nog hebt en een kinderboek over meiden en paarden: nu hoef ik even niet te schrijven. In het najaar begin ik weer met de voorbereiding van een nieuw boek. Omdat ik geen stukjes meer schrijf, kan ik nu lekker de dieren verzorgen, lezen, naar theater gaan en heel lekker koken. Ik moet wel goed kunnen koken, ik ben vegetariër.

Had je in je leven dingen graag anders en beter gedaan?

O ja. Toen ik op de middelbare school zat, heb ik me toch zo ontzettend verveeld. Ik had toen Spaans moeten bijnemen, of Russisch. Tja, ik kreeg het toen niet aangeboden, maar toch. Ik had tóch wiskunde moeten studeren, in plaats van tijd te verspillen met me te vervelen. En in dat jaar in Amerika heb ik als een kip zonder kop marihuana zitten roken en LSD zitten slikken in plaats van rond te kijken en dingen te ontdekken. Dat had ik graag anders gedaan. Ik heb zoveel kansen laten liggen. Ach, als je jong bent, doe je maar wat. Als je terugkijkt, zie je die bloedrode lijn door je leven. Maar als je voor je uitkijkt op die leeftijd, zie je helemaal niks.

Dertig jaar geleden maakte je furore met Alles went behalve een vent. Hoe zit het nu met die mannen?

Ergens in de jaren ’80 heb ik Joep leren kennen. Twee jaar later begonnen we een relatie en toen hebben we het tien jaar heel leuk gehad samen. En toen was het op en verstonden we elkaar niet meer. We zijn toen een jaar of acht uiteen geweest, maar we hielden wel contact. We zaten voortdurend bij elkaar, haast elke dag, eigenlijk hebben we mekaar in die tijd maximaal zes weken niet gezien. En op een dag was het er weer en nu zijn we weer zo’n tien jaar samen.

Je schrijft geen boeken meer over mannen en vrouwen.

Alles aan wanhoop en stommiteiten die mensen begaan omdat ze verliefd zijn of liefdesverdriet hebben, heb ik allemaal al eens opgeschreven. Ik ben allang geleden opgehouden met erover te schrijven. En in de levensfase waarin ik nu zit, vind ik het op zijn zachtst gezegd onsmakelijk om over zo’n frivoliteiten te schrijven.

De toon van je nieuwste boek is nog altijd geestig, maar veel warmer dan je boeken over de liefde.

Over seks en relaties mag je best hard zijn. Kijk, als je hart breekt, dan doet dat pijn, heel veel pijn, zoveel pijn dat je echt helemaal in elkaar stort. Maar uiteindelijk gaat dat over en is het al dat verdriet niet waard. Dan kan je daarmee lachen, gieren, brullen. Maar zorgen voor je oude ouders of zelf hulpbehoevend zijn of zien dat je niet meer meetelt, dat verdient meer compassie. Dus schrijf ik ook zo dat het op die manier bij de lezers overkomt. Dat is duwen en trekken tot het er staat zoals ik het bedoelde.

In je boek schrijf je dat kinderen pas op middelbare leeftijd ontdekken wie hun ouders eigenlijk zijn.

Kinderen hebben geen idee wie hun ouders eigenlijk zijn. Ouders zijn machthebbers, kinderen zien hen enkel in hun functie, als stereotiepen. Zoals ze naar een politieman kijken, zoals naar alle volwassenen. Ze zien hun menselijkheid niet. Kinderen komen er pas heel laat achter wie hun ouders werkelijk zijn, wanneer ze allang volwassen zijn.

Pas toen ik al tegen de 60 liep en over haar zat te schrijven, besefte ik opeens dat mijn moeder geen aardigheid had in dat gezin van haar. Eigenlijk vond ze het prima als we naar school waren en was ze – net als ik – heel gelukkig in haar eentje. Als we thuiskwamen van school was ze altijd boven aan het werk. Dan riep ze dat we een appel en een koekje mochten en ze kwam pas naar beneden als ze moest koken. Ze vroeg dan wel hoe het op school geweest was, maar ze had gewoon geen zin in onze verhalen.

Mijn vader heb ik veel eerder begrepen, omdat ik meer op hem lijk. Hij is niet zo oud geworden, maar ik kan hem in mij laten praten, zelf antwoord geven op wat ik hem vraag. Ik had hem echt veel liever langer bij me willen houden. Ik heb zelf niet geleden onder de aftakeling van mijn ouders.

Je schetst in je boek een beeld van oude mensen die almaar vroeger eten, almaar vroeger gaan slapen. Heb je jezelf op je 64ste al op zo’n typische trekjes betrapt?

Ik ben nooit laat naar bed gegaan, ik kon daar nooit goed tegen, en nu is echt laat naar bed gaan ondenkbaar, maar dat is dus geen groot verschil. met toen ik jonger was. Ik heb het voordeel dat ik nog niks heb. Ik sport veel: rij vijf keer per week paard, ga twee, drie keer per week naar de sportschool, doe aan hardlopen. Na een autorit van een paar uur ben ik wel een beetje stram en moet ik even bekomen, het duurt ook best lang voor ik beneden ben als ik mijn hond wil uitlaten. Maar ik hou er rekening mee dat dat niet zo blijft, dat ik later niet alles meer alleen zal kunnen. Dat lossen we dan wel weer op. Ik heb alvast aan twee jonge vriendinnen van halfweg de 40 gevraagd om me later te helpen als ik het moeilijk krijg met afspraken en instanties en post en zo. En laat me verder maar met de tijd lekker dement zijn.

Wees blij dat je ze nog hebt – Yvonne Kroonenberg – Atlas Contact – €14,99 – isbn 9789045026190

Ariane De Borger

“Met seks en relaties mag je lachen, gieren, brullen. Maar zorgen voor je oude ouders of zelf hulpbehoevend zijn, verdient meer compassie.”