“Ik heb voor alles trucjes bedacht. Genieten doe ik nu in slow motion”

Regenweer? Dan ga ik een slechte week tegemoet, weet Carmen Pfaff die al enkele jaren aan osteoporose lijdt. Met deze ziekte leren leven was geen makkelijk proces, getuigt de vrouw van onze voormalige nationale doelman.

“In het begin was ik op iedereen kwaad omdat ik mijn vroegere leven kwijt was. Een paar jaar geleden bleef ik stomweg met mijn voet aan een tenthaak hangen. Ik tuimelde voorover en belandde op het gazon maar mijn arm bleek volledig gebroken! Iedereen vond dat een abnormale breuk voor zo’n zachte landing, maar toch werd er niet aan osteoporose gedacht. Het bleef niet bij die ene fractuur. De kleinste val leverde mij sindsdien een gebroken wervel of een barstje op. Toen ik eindelijk werd getest op osteoporose, bleek dat de botontkalking zich al in mijn hele lichaam manifesteerde. Zo’n zes tot zeven ruggenwervels zijn door de ziekte intussen ingezakt of gebroken. Met als resultaat dat ik intussen twee centimeter kleiner ben en heel vaak pijn heb. Ik heb een tijdje gehoopt dat een operatie soelaas kon bieden, maar dat heeft in mijn geval geen zin. De dokters lieten me verstaan dat mijn botten daar te zwak voor zijn.”

“Toen duidelijk werd dat ik osteoporose had, kreeg ik van overal raad en informatie toegestuurd. Goed bedoeld, maar eenzelfde ziekte is bij iedereen toch wat anders. Ik ben veel zelf gaan uitzoeken. Mijn geval bleek bovendien wat apart omdat ik naast osteoporose ook een vorm van reuma had. Medicatie om mijn botten te beschermen kan ik daardoor niet nemen, want dit zou mijn reuma in de hand werken. Osteoporose tast niet alleen je botten aan, het zet ook andere problemen in gang zoals een maagbreuk of reflux door de gebroken ruggenwervels. Toen ik besefte dat het nooit meer zou worden zoals vroeger, had ik het daar knap lastig mee. Stofzuigen, tot achterin de tuin wandelen, koken voor de hele familie, het lukte me niet meer. Ik voelde me zelfs geen 100 procent vrouw meer. Bij een psycholoog kreeg ik koud te horen dat ik mijn ziekte en pijn moest aanvaarden. Maar zo simpel is dat niet, je moet zelf dat keerpunt kunnen maken en dat kost tijd.”

“Vandaag probeer ik het vooral creatief aan te pakken. Ik heb voor alles trucjes bedacht. Zoals koken. In het begin een groot probleem want Jean-Marie heeft daar geen kaas van gegeten. Als ik te lang moet stilstaan krijg ik pijn, dus schil ik mijn aardappelen nu al lopend. Vijf aardappelen links en vijf rechts van het aanrecht en de pot in het midden zodat ik heen en weer stap. Om de aardappelen af te gieten, schakel ik Jean-Marie wel in, want ik mag niet meer dan twee kilo tillen. Mijn ramen poets ik met een spray en zelfs om een fles cava te ontkurken heb ik een methode gevonden. Ook seks hebben kan nog best, al moet het iets voorzichtiger.”

“Osteoporose houdt mij niet tegen om van het leven te blijven genieten, alleen doe ik het nu in slow motion. De ziekte zit in de familie, mijn moeder had het ook. Intussen hebben onze drie dochters zich laten testen en bij een van hen is de ziekte jammer genoeg eveneens aanwezig. Ze neemt nu preventief medicatie om de aandoening af te remmen.”