Ik ben meer dan een zotte doos

Een hyperkinetische spraakwaterval met hilarische trekjes, zo kennen we Els De Schepper: één van de weinige Vlaamse vrouwen die zich staande houden tussen het mannelijke cabaretgeweld. In haar negende theatershow ‘Supervrouw’ toont ze haar andere kant.

Hoe langer Els De Schepper optreedt, hoe omvangrijker haar shows worden met indrukwekkende decors, vele figu-ranten, musici en speciale effecten. En reken bij die laatste maar meteen ook de hilarische Barbiepakjes waarin ze zich in Supervrouw wringt.

Plus Magazine: Op de affiche poseer je als Barbiepop en in het Mechelse Speelgoedmuseum staan poppen uit je kindertijd tentoongesteld. Heb jij iets met poppen?

Els De Schepper: Als meisje had ik wel poppen maar moedertje spelen was niks voor mij. Ik maakte kleedjes, timmerde meubeltjes in elkaar en schreef verhaaltjes. Eigenlijk regisseerde ik het geheel, met de poppen als actrices. Het Barbiethema geeft me nu de gelegenheid terug te keren naar die kindertijd en mezelf in de waanzinnigste pakjes te wurmen. Ik heb tien kostuums, ik daal af van witte glittertrappen en op het roze podium sta ik mijn Ken op te wachten. Maar we gaan ook de anti-Barbie spelen.

Is dat een kinderdroom die werkelijkheid is geworden?

Eigenlijk wou ik schrijfster worden. Ik schreef verhaaltjes die niemand las en die ik zelf ook snel weggooide. Later is die wens toch nog uitgekomen, maar toen was ik die jeugddroom eigenlijk al vergeten. De passie voor acteren is veel later gekomen. Op de middelbare school speelde ik mee in een toneelstuk met leraars en leerlingen en dat vond ik zo’n geweldige ervaring dat ik prompt in het amateurtoneel ben gegaan.

Maar gewoon acteren volstond niet, het moest een eigen theatershow worden...

Kort nadat ik afgestudeerd was, kreeg een vaste rol in Witterkerke aangeboden. Ik had nu nog altijd in die serie kunnen spelen. Maar na enkele seizoenen begon ik me af te vragen: Wat bén ik hier eigenlijk mee? Het stimuleerde mijn creativiteit niet en ik vond dat ik zelf ook wat te vertellen had. Ik geloof niet in het toeval maar het was in die periode dat een Nederlandse theaterdirecteur mij zag spelen en vroeg of ik geen eigen voorstelling wou maken. Ik was verrast en dacht: wauw, dat wil ik eigenlijk wel doen! Ik heb toen met een bang hartje de stap gezet. In het begin was daar zeker wat ijdelheid mee gemoeid. Zie mij graag! Elke jonge acteur schreeuwt dat uit. Maar gaandeweg zijn de shows gegroeid, qua inhoud en qua omvang. Ook organisatorisch zijn het serieuze ondernemingen geworden.

Waar haal je de inspiratie vandaan om telkens opnieuw een avondvul-lend programma samen te stellen?

Ik observeer graag en stel me de vraag waarom de dingen zijn wat ze zijn. Ik pik dat louter intuïtief op, maar altijd vanuit de intermenselijke en relationele kant. Elke show is anders omdat ook de tijdgeest verandert. Supervrouw gaat over wat je tegenwoordig allemaal moet kunnen en doen. Je moet geld hebben, er goed uitzien (ook de mannen!), een goede huismoeder of -vader zijn, maar ook veel vrije tijd hebben die je met supertoffe hobby’s opvult. Daarnaast moet je natuurlijk een schitterende carrière uitbouwen. Miserie hoort er wel bij, maar teleurstellingen hoor je al overwonnen te hebben want depressief zijn mag niet... terwijl er in dit land nog nooit zoveel depressieven hebben rondgelopen! Daar steek ik eens lekker de draak mee. Wie komt voor een leuke avond plezier zal aan zijn trekken komen, maar er zit ook meer achter.

Met de hype rond je paaldansfilmpje heb je wat media-aandacht betreft alvast geen reden tot klagen.

Inderdaad, in de show heb ik het ook over de nieuwe media en hoe daarmee om te gaan. Technologie is niet goed of slecht. Ofwel word je er slaaf van, ofwel gebruik je de technologie in je voordeel. Het succes van het filmpje heeft dat wel bewezen! Dat paaldansen vind ik ook zo’n merkwaardig fenomeen. Het vindt zijn oorsprong in de vulgaire sfeer van de stripbars en dan wordt het plots een soort sport. En ik verzeker je, het is hard labeur. Ik heb er ondertussen stevige spieren van gekregen!

De laatste jaren heb je ook twee boeken geschreven, waarin je op zoek gaat naar jezelf. Is dat de andere Els De Schepper?

Ja, ik ben een zotte doos maar ik heb ook die andere kant. Het is toch vreemd dat mensen denken dat je de hele dag grappen staat te maken! Ik werk zeer ernstig om mijn doel te bereiken. Ik kan ook heel beschouwend bezig zijn. Ik vraag me vaak af waarom mij iets overkomt. Via die boeken heb ik naar antwoorden gezocht.

Weet je, vroeger had ik moeite om contact te leggen met mensen. Eigenaardig, want ik had een zeer onafhankelijke moeder en stond al op zeer jonge leeftijd op eigen benen. Maar tegelijk had ik problemen om me aan mensen te binden. Ik had een enorme fantasie, maar zat in mezelf opgesloten. Ik durfde de mensen zelfs niet in de ogen te kijken in die tijd. Daar heb ik hard aan gewerkt. Want we kunnen ons leven ombuigen. Geleidelijk aan is dat van me afgevallen. Wat een bevrijding was dat! Al mijn kleine euveltjes ver-dwenen: geen nekpijn meer, geen rugpijn . De stress is er nog, maar helemaal anders. Het is nu positieve stress.

Hoe ben je erin geslaagd dat te veranderen?

Ik heb geleerd niets meer persoonlijk op te vatten. Wat mensen over of tegen je zeggen, onthult meer over hen dan over jou. Wat je diep raakt, duidt op een onafgewerkt stuk van jezelf. Nu besef ik dat je de personen die je kwetsen eigenlijk moet bedanken, want daar kun je uit leren. Ik probeer nu te zijn wie ik ben. Ik ga ook al eens voor de spiegel staan, en zeg tegen mezelf: Els, wat ben je toch een fantastisch mens! Dat is enorm belangrijk. Net als humor, relativeren, lachen. Het kind laten leven in jezelf. Ik probeer de beste versie van mezelf te zijn, want je kunt geen versie van iemand anders worden.

En hoe ziet de toekomst van Els De Schepper eruit?

Om het in Barbietermen uit te drukken: heel rooskleurig. Ik wil 140 worden en toch jong sterven. Er is nog zoveel te doen. Op mijn 100ste ga ik misschien tentoonstellen met mijn breiwerken. Ik heb het gevoel dat ik nog maar net uit mijn puberteit begin te komen. Ik studeer Chinese geneeswijzen omdat ik gezond van lichaam en geest wil blijven. Kinderen en een gezin komen er ook nog aan. En verder wil ik omringd blijven door sterke mensen die met eigen kracht in het leven staan, zodat we de armen in elkaar kunnen haken op weg naar een goed doel. n

‘Supervrouw’, de negende show van Els De Schepper gaat op 25 oktober in première in de Elisabethzaal in Antwerpen, later door heel Vlaanderen. Tickets via tel. 0900 003 11.

Filip Godelaine – foto’s: Photonews