Ibiza, natuurlijk!

Buiten het hoogseizoen schudt Ibiza zijn reputatie van fuifeiland resoluut van zich af. Dan toont dit mediterrane pareltje zijn aantrekkelijkste zijde dankzij het aangename klimaat, de prachtige landschappen, de vredige kreekjes, de eeuwenoude tradities.

Samen met Formentera maakt Ibiza deel uit van de archipel van de Pi- tiuses, niet van de Balearen zoals soms wordt gedacht. De temperatuur is er het hele jaar door aangenaam. In januari, de koudste maand, is het gemiddeld 12 graden. En vanaf februari beginnen de amandelbomen te bloeien en wordt het klimaat zomers. Van de bergkam van de Atalya (475 m) tot de heuvels in het noorden rolt Ibiza dan zijn groene tapijt uit. Op braakliggende terreinen schieten wilde bloemen op, wat het landschap tot een impressionistisch schilderij maakt. Langs de kleine wegeltjes afgeboord met pijnbomen ontdekken we boerderijtjes, kapelletjes, een schaapherder die steun zoekt bij een boom. De achtergrond bestaat steevast uit citroen- en sinaasappelbomen, uit steen- en kurkeiken, olijf- en amandelbomen.

Blijven hangen in de sixties

In het kleine stadje dat dezelfde naam draagt als het eiland, maken de boetieks zich op voor een nieuw seizoen. Men zet stoelen en tafels buiten, herstelt ze, schildert en decoreert. Ibiza bereidt zich voor op de zomerstorm. De middeleeuwse stad werd recent uitgeroepen tot Werelderfgoed. U moet zeker de kathedraal bezoeken en het Monografisch museum Del Puig des Molins dat veel objecten uit de Phoenicische en de Romeinse tijd herbergt en waaronder een Punische site ligt.

Zaterdagmorgen is het aangenaam flaneren langs de hippiemarkt van San Carlos, het laatste toevluchtsoord van zwervers uit de sixties. Achteraan in het restaurant Las Dalias stellen hippe arties-ten en ambachtslieden in bonte kleren hun producten tentoon: schilderijen, stoffen, sieraden, kleren, diverse artikelen uit Noord-Afrika en Indië.

Langs de noordoostelijke kant van het eiland tekent de Sierra San Vincente zich af. Een voetgangerspaadje leidt naar twee wilde kreken, cala d’es Jonc en Ses Caletes. Vooral de eerste is moeilijk te bereiken, maar de beloning – een rustige en beschermde plek met helder water, buiten het bereik van de toeristen – is écht de moeite waard.

Eeuwenoude verleidingsdans

In San Miguel de Balansat draait de weg rond de 14de eeuwse verstevigde kerk. Dit dorp volhardt in de traditie van de ball pagés, boerendansen waarvan de oorsprong teruggaat tot onheuglijke tijden. Elke week voeren koppels hier een soort verleidingsdans op, begeleid op de tamboerijn, de fluit en de castanyoles (de castagnetten van Ibiza). De mannen zijn zwart-rood gekleed en dragen een rode muts. Ze maken grote sprongen rond de vrouwen die ze hebben uitgekozen, maar raken hen niet aan. De vrouwen dragen lange jurken en schorten en pronken met de emprandada, een gouden halsketting die versierd is met een kruis. Ze bewegen alleen hun voeten en houden de ogen kuis naar beneden geslagen. De traditie wil dat op het einde van het spektakel de dansers trakteren. Dit is ook de gedroomde gelegenheid om uit de porron te drinken, een stenen karaf met lange smalle hals, die hoog boven het hoofd wordt gehouden en waaruit de inhoud in de mond wordt gegoten. Een kunstje dat heel wat oefening vergt.

San Gertrudis is een dorp dat op het eerste gezicht niet veel verschilt van de andere. Ook hier vind je witgekalkte huizen, gegroepeerd rond een versterkte kerk. Maar de sfeer is er gemoedelijk. Flaneer op het geluk af door de straatjes en stap hier en daar een boetiek of een kunstgalerij binnen en u voelt het meteen. Of ga iets drinken of eten op de terrasjes van de restaurants en tapasbars. Can Costa is waarschijnlijk de meest typische bar met zijn hammen die boven de toog hangen te dro-gen. C’an Pau biedt een lekkere lokale keuken, terwijl Es canto en Can Marquet de populairste plekken zijn.

Het uitzicht over de zoutmijnen vanop de heuvels van Corb Mari en Cap des Falco is indrukwekkend. Maar de ontginning van de zoutmijnen heeft het leven van de bewoners hier dan ook decennialang gedirigeerd. Vandaag zijn deze mijnen het onderwerp van getouwtrek tussen vastgoedpromotoren en organisaties voor natuurbescherming. Vooral in het voorjaar ontvangt dit unieke ecosysteem immers duizenden trekvogels: bosruiters, roerdompen, purperreigers, maar ook roofvogels zoals de witbuikige visarend. De weerspiegeling van de ondergaande zon in het water van de zoutmijnen levert een prachtig schouwspel op.

Peetvader Abel Matutes

Abel Matutes is de machtigste Ibizenco van de laatste veertig jaar, de populairste maar tegelijk de meest controversiële. Na de Spaanse burgeroorlog ging deze bankierszoon economie en rechten studeren in Barcelona. Terug op zijn geboorte-eiland bouwde hij snel een klein financieel imperium op. Daarna lanceerde hij zich in de politieke arena, eerst als burgemeester van de stad Ibiza en later als verantwoordelijke voor toerisme, middenin de ongebreidelde vastgoedgekte van de jaren zeventig.

Ook vandaag maakt de familie Matutes nog het schone weer op Ibiza, ook buiten de maanden juli en augustus, wanneer het eiland zijn charmante kantjes toont, waar het heerlijk is om te flaneren en op zoek te gaan naar nieuwe pittoreske hoekjes en kreekjes, lichtjaren verwijderd van de hysterie van de dancings of de benevelde uitspattingen in de pubs van San Antonio. n

Tekste en foto’s: Guy Van de Berg