“Humanitaire acties om Julie te gedenken”

Twintig jaar geleden verdwenen twee vriendinnetjes in Grâce-Hollogne. De vader van Julie vertelt openhartig over hoe hij uit het dal kroop en over zijn gelukkige momenten.

Jean-Denis Lejeune heeft een lange weg afgelegd sinds zijn achtjarig dochtertje op 24 juni 1995 werd ontvoerd, met de tragische afloop die we allemaal kennen. Het proces Dutroux wil hij niet opnieuw voeren, maar bij deze pijnlijke verjaardag wil hij wel terugblikken op wat gebeurt is en vertelt hij in alle openheid hoe hij zijn kracht heeft hervonden.

Zie je 24 juni met angst tegemoet?

Nee. Ik denk elke dag aan Julie en ik voel haar afwezigheid heel sterk op verjaardagen, Sinterklaas, de eindejaarsfeesten,... Twintig jaar geleden hebben ze me een stuk van mezelf afgepakt! En deze zaak blijft natuurlijk in ieders geheugen gegrift, ook al omdat de media geregeld naar het onderzoek teruggrijpen als er ze zich opnieuw dergelijke feiten voordoen.

Heb je nog contact met de ouders van Mélissa?

Af en toe. We hebben vreselijke momenten gedeeld met Gino en Carine, maar dat betekent niet dat we elkaar op 24 juni contacteren. Je moet niet telkens weer zout in de wonde strooien.

Hoe gaat Maxime, de broer van Julie, toen vijf jaar, om met wat er gebeurd is?

Maxime heeft er maar één keer openlijk over gepraat, in het tv-programma Les Orages de la Vie, omdat presentator Stéphane Pauwels een vriend is. Zelf praten we er niet over. We verwerken het elk op onze eigen manier.

Wat heeft je in die 20 jaar het meest geschokt?

Ons rechtsstelsel, dat een onmenselijke machine is. En het politieapparaat dat heeft bewezen hoe onbekwaam de mensen zijn die ons moeten beschermen. We staan heel ver van de tv-reeks CSI. Als ik terugdenk aan de telefoontaps en de huiszoekingen bij Dutroux. Een schande!

Heb je antwoorden gekregen op je vragen?

Nee! Ik heb Michèle Martin ontmoet, ik heb haar een reeks vragen gesteld en zij heeft me haar kant van het verhaal verteld. Maar of dat de waarheid is...

Had je Marc Dutroux graag willen ontmoeten?

Nee, hij interesseert me niet. Hij is een leugenaar en een manipulator. Als hij voor spanningen kan zorgen en ouders pijn doen, zal hij dat niet laten.

Kunnen we na 20 jaar toch spreken van een positieve evolutie?

Gelukkig wel, maar we hebben er een hoge prijs voor betaald. De zaak van de meisjes heeft aan het licht gebracht met hoeveel geweld de ontvoering en seksuele uitbuiting van kinderen gepaard gaat. De werking van de magistratuur en de politie werd grondig in vraag gesteld. Intussen werkt de politie samen met Child Focus, de organisatie die ik heb opgericht, en worden er bij ontvoeringen resultaten geboekt. De zaak heeft ouders ook meer bewust gemaakt dat ze voorzichtiger moeten zijn met de vrijheid van hun kinderen. We mogen natuurlijk niet paranoïde worden. Je mag je kind het plezier niet ontnemen om te fietsen.

Doen ouders van verdwenen kinderen een beroep op jou?

Ja, ik krijg geregeld telefoontjes. Ouders nemen ook contact op voor andere problemen, zoals kinderen die omkomen in het verkeer en in de kinderopvang. Mensen denken dat ik voor alles een oplossing heb omdat ik frontaal in de aanval ben gegaan tegen de officiële instanties. Maar dat is helaas niet zo. Het spijt me, maar ik ben geen psycholoog of advocaat.

Klampen mensen je aan om over Julie te praten?

Steeds minder. Als ik boodschappen doe, vragen ze me wel eens hoe het met Dutroux gaat... Ik blijf altijd kalm en beleefd. Als je een publieke figuur bent, voelen sommigen zich verplicht iets te zeggen en drukken ze zich soms ongelukkig uit. Het lijkt alsof je openbaar bezit bent, maar dat is niet zo! Ik ben geen ster. Ik heb recht op een privéleven.

Heb je er spijt van dat je meer dan andere ouders de pers hebt opgezocht?

Nee, ik wou duidelijkheid verschaffen aan de mensen die me hebben gesteund en die probeerden het te begrijpen. Ik kan niet verdragen dat anderen in mijn naam spreken.

Waar heb je het nu nog het moeilijkst mee wat de zaak betreft?

Het valt me zwaar om voldoende afstand te nemen en Dutroux te vergeten. Dat is nochtans nodig om psychisch te overleven. Maar ik slaag daar niet in omdat de kopstukken uit het dossier steeds weer opduiken in media: Marc Dutroux is verdikt, Michèle Martin is vrijgelaten, ze is naar de kapper geweest, enz.

Hoe kruip je uit het dal als je wereld instort?

Materiële waarden hebben plaats gemaakt voor menselijke waarden. Ik probeer zin te geven aan mijn leven en aan de dood van mijn dochter. Mijn projecten hebben me de kracht gegeven om door te gaan en niet weg te kwijnen. Ik wou natuurlijk dat alles wat verkeerd liep bij het terugvinden van de meisjes, zou worden bijgestuurd. Ik wou ook dat ze niet enkel kinderen van bemiddelde ouders opspoorden. Destijds hebben we zelf voor affiches gezorgd, dankzij de hulp van familie en vrienden. Nu houdt Child Focus zich daarmee bezig.

Je was carrossier, maar je hebt een carrièreswitch gemaakt.

Ja, helemaal! Een innerlijke kracht heeft me in humanitaire richting geduwd. Na Child Focus was ik tot 2010 verantwoordelijk voor de communicatie en de projecten op het kabinet van de Waalse kinderrechtencommissaris. Zo ben ik samen met jongeren van jeugdinstellingen naar Afrika, en vooral dan Benin, getrokken voor inleefstages en om er humanitaire missies te realiseren. We hebben onder meer een weeshuis gebouwd, scholen geschilderd en klusjes opgeknapt. Na de publicatie van mijn boek Vertel het aan mijn meisje heeft een dame me een grote schenking gedaan, waarmee ik in 2008 Objectif O heb opgericht, een vzw die ontwikkelingslanden van drinkwater wil voorzien.

Wat is je taak bij Objectif O?

Ik ben voorzitter en werk volledig op vrijwillige basis. Het is mijn taak om fondsen te werven en ter plaatse te gaan om de haalbaarheid van projecten, zoals putten installeren, te analyseren. Ik ga ook na of de projecten die we al hebben gerealiseerd goed werken. Mijn vrouw Alao is directrice van de vzw en vergezelt me soms. De organisatie heeft een kleine structuur van vijf mensen en is aanwezig in zeven landen, in Latijns-Amerika, Afrika en Azië.

Wat levert dat vrijwilligerswerk je op?

Alleen maar goeie dingen! De vzw is erin geslaagd al meer dan 250.000 mensen permanent van drinkwater te voorzien, wat meer is dan het aantal inwoners van Luik. Het geeft voldoening als je weet dat je iets goeds kunt doen voor anderen. Ik voel me nuttig, maar tegelijk ook gefrustreerd door de omvang van de problematiek.

Je hebt onlangs een prijs gekregen voor je humanitaire werk.

Ja, ik ben erg blij dat mijn inspanningen worden erkend. Maar ik ben slechts één schakel van de ketting.

Zou je zonder de zaak Dutroux hetzelfde parcours hebben afgelegd?

Nee, dan had ik zeker niet meegewerkt aan dit soort humanitaire acties. Ik doe het ter nagedachtenis aan Julie. Het is mijn manier om er bovenop te komen.

Zijn er nog meer dingen die voor afleiding zorgen?

Schilderen! Tien jaar geleden kreeg ik ineens de smaak te pakken. Ik ben sterk beïnvloed door New York en door de kleuren en de warmte van Afrika. Als ik er naartoe ga, zie ik uiterst moeilijke situaties, maar ook fantastische mensen.

Zet je je nog voor andere dingen in dan ontwikkelingssamenwerking?

In 2010 ben ik in de politiek gestapt. Vooral justitie, kinderwelzijn en ontwikkelingssamenwerking houden me bezig. Ik blijf dus op hetzelfde terrein actief! Ondanks mooie resultaten ben ik na de laatste federale verkiezingen niet verkozen. Ik ben momenteel gemeenteraadslid voor cdH in Flémalle en ik werk op het privésecretariaat van Waals minister Maxime Prévot.

Je bent hertrouwd en hebt een dochtertje. Is het een nieuw leven?

Uiteraard ! Nouma is twee jaar en het zonnetje in huis. Ze vervangt Julie niet, ze is gewoon zichzelf...

Bent je niet bang dat je haar overbeschermt?

Ik wil dat ze in alle onschuld kan opgroeien. Maar ik blijf natuurlijk altijd in haar buurt en ook in die van Alya, de andere dochter van mijn vrouw, die acht jaar is. Het is niet makkelijk. Ik heb Maxime ook de nodige vrijheid moeten geven.

Ben je vandaag een gelukkig man?

Ja, ik ben gelukkig, ook al heb ik een blijvend litteken. Maar van elk moment genieten, is mijn levensfilosofie!

Je kan de werking van de vzw steunen door een gift te doen aan Objectif O: BE80 0015 0050 0777

OLIVIA VAN DE PUTTE – FOTO’S FRÉDÉRIC RAEVENS

“Ik ben gelukkig, al zal het litteken nooit verdwijnen.”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content