DR. DIRK DERAEDT is specialist intensieve geneeskunde en schrijft over gebeurtenissen die hem treffen. © FRANK BAHNMÜLLER

Home sweet home

Een vrouw is opgenomen met problemen na een heupoperatie. Het is een gepensioneerde dame die, op enkele verre neven en nichten na, geen directe familie heeft. Veel bezoek komt er niet, buiten de buren en af en toe een paar vriendinnen.

Bij de patiëntenbespreking komt de mentale toestand van de vrouw aan bod. Er is iets mis. Het zijn niet de psychische problemen die je wel vaker ziet bij oudere mensen die in het ziekenhuis liggen: bij haar geen tekens van verwardheid of delier, ook geen angst om dood te gaan. Het is subtieler: de vrouw straalt sinds haar opname een soort van melancholie uit, te zwak om het een echte depressie te noemen. Zelf zegt ze dat alles oké is, alleen: ze wil naar huis.

Dag na dag wordt ze minder spraakzaam, en als ze toch spreekt, is het om te vragen wanneer ze naar huis mag. Op den duur wil ze geen oefeningen met de kinesist meer doen. Wat uiteindelijk overblijft is een zwijgende vrouw die triest naar buiten kijkt. Wat zou ze denken? Ik probeer meer te weten te komen. Ik bel haar contactpersoon: het blijkt een buurvrouw te zijn die allerlei praktische zaken voor haar regelt. Ik vertel haar over de toestand van mijn patiënte: dat ze fysiek herstellende is, maar dat we ons zorgen maken over haar moreel. Op mijn vraag of ze altijd zo down is, antwoordt de buurvrouw ontkennend. Ook de huisarts kan mij niet helpen. ‘Een opgewekte, stabiele vrouw’, zegt hij.

Dag na dag wordt ze minder spraakzaam, en als ze toch spreekt, is het om te vragen wanneer ze naar huis mag.

De volgende dag bots ik in de gang op een bezoeker die net de kamer van de patiënte in kwestie verlaten heeft.

‘U bent de arts?’, vraagt ze.

‘Ja, en u bent de buurvrouw?’

‘Dat ben ik’, antwoordt de dame. ‘Ik weet wat het is’, gaat ze verder.

Ik kijk haar vragend aan.

‘Waarom ze zo stil is’, verduidelijkt ze, ‘waarom ze naar huis wil’.

‘Aha?’, reageer ik nieuwsgierig.

‘Het is Jack’, zegt ze. ‘Ze mist Jack’.

‘Jack? Ik wist niet dat ze een relatie heeft’, zeg ik. ‘Waarom is haar partner nog niet op bezoek geweest? Is hij bedlegerig? Is hij in het buitenland? Is hij...’

De vrouw onderbreekt mijn vragenstroom: ‘Dokter. Luister. Jack is haar papegaai. Al meer dan 12 jaar haar trouwe gezel’.

Alles wordt duidelijk. De vrouw kwijnt weg door het gemis van haar huisdier. Waarom heeft ze dat niet gezegd? De remedie ligt voor de hand. In overleg met een begripvolle orthopedist wordt het ziekenhuistraject ingekort: thuisverpleging en kinesitherapie worden geregeld en weldra mag de vrouw naar huis.

Enkele dagen later zie ik hoe mijn patiënte door haar buurvrouw in een rolstoel naar de uitgang gereden wordt. Ze straalt.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content