Hilde Ingels schrijft levensverhalen

“Natuurlijk moet ik wel eens slikken. Sommige verhalen, zeker van jonge mensen, hakken er stevig in. Maar het is nooit deprimerend. Ik verbaas me er telkens over hoe sterk die verhalen zijn, welke energie ervan uitgaat, vooral voor de nabestaanden.” Hilde Ingels (50), moeder van vier tieners en docent journalistiek, startte drie jaar geleden met Amfora, een project waarbij ze dieppersoonlijke verhalen noteert van mensen die niet lang meer te leven hebben. Samen met Isabelle Desmidt – die het creatieve luik voor haar rekening neemt – giet ze elk verhaal in een uniek boekje. Daar kruipt 25 uur vrijwilligerswerk in, financieel en qua werkdruk een grote uitdaging. “Het is niet de bedoeling dat mensen hun leven vertellen”, zegt Hilde. “Wel dat we tot de kern doordringen: wie en wat is voor hen belangrijk geweest, hoe kijken ze naar de dood. Ik ben de tussenschakel die dat helpt te verwoorden en de communicatie op gang brengt met de nabestaanden. Ik krijg niet enkel rozengeur en maneschijn te horen. Daarom mogen de mensen hun verhaal nalezen. Voor de nabestaanden is het een steun die het afscheid draaglijker maakt. Een rouwtherapie vooraf, en dat maakt dit initiatief zo uniek.” Amfora staat open voor elke geloofsovertuiging. “Ik vraag naar de waarden die voor hen belangrijk zijn”, onderstreept Hilde. “Voor sommigen is dat het geloof, voor velen helemaal niet. Toch beginnen mensen vaak zelf over leven na de dood. Hoe dichter de dood nadert, hoe sterker die vragen naar boven komen. De secularisatie van onze maatschappij is snel gegaan, maar er is niets in de plaats gekomen van de oude zekerheden. De spirituele nood is erg hoog.” Hebben de gesprekken haar kijk op de dood gewijzigd? “Ik was amper vier toen mijn vader stierf. Sindsdien maakt de dood deel uit van mijn leven. Niet op een negatieve manier, maar als een gegeven dat je onder ogen moet zien. Ik geloof dat er leven is na de dood, en ik hoop dat wat ik geloof, ook klopt.”