Hij: “Ze blijft me verrassen” Zij: “We gaan nooit slapen voor we het hebben uitgepraat”

Drie volwassenen kinderen (waarvan nog één thuis), een liefde die na 33 jaar niet stuk te krijgen is, beiden een boeiende baan in het onderwijs en nu genieten van brugpensioen: het lijkt alsof alles altijd meezit voor Michel Caers (56) en Wiske Maes (56) uit Tongerlo. Bovendien was zij zijn eerste lief en omgekeerd. Het geheim van hun ‘eeuwige liefde’? Heel bewust blijven werken aan hun relatie.

Wiske: “Op onze trouwdag hebben we afgesproken dat we na een ruzie nooit zouden gaan slapen voor we het hadden uitgepraat. Zeker in de eerste jaren waren er soms wrijvingen, omdat we inwoonden bij mijn ouders. Door elk probleempje altijd meteen uit te praten, hebben we nooit een grote crisis gekend. Onze smaken inzake reizen en hobby’s lopen niet altijd gelijk, maar we sluiten heel bewust compromissen. Ik houd van natuur- landschappen, hij van steden. Dus wisselen we natuurvakanties en citytrips af.

Michel gaat met me mee winkelen, hoewel ik weet dat hij dat haat. En op de meest onverwachte momenten brengt hij bloemen mee omdat hij weet dat ik daar dol op ben. Ik zie hem zo graag dat ik nu vurig hoop dat hij voor zijn gezondheid gaat afslanken. Ik moet er niet aan denken dat ik alleen zou vallen...”

Michel: “Een relatie is wij en niet ik en ik. Tijd maken om te luisteren naar elkaar en om samen dingen te doen, dat is het geheim van ons geluk, denk ik. Zeker een man moet daarvoor inspanningen doen. Maar toen Wiske me op een avond zei ‘Met wie ben je nu eigenlijk getrouwd, met mij of met de zwemclub?’, toen ging er bij mij een rood lichtje branden.

Het feit dat we beiden een baan in het onderwijs hadden, heeft ook geholpen. Als we onze professionele problemen vertelden, verstonden we elkaar moeiteloos. Toch denk ik niet dat ik Wiske al door en door ken. Ze blijft me verrassen. Onlangs waren we in Londen. Op een morgen nam ze me bij de arm. Ze bracht me naar de oudste postzegelwinkel van de wereld. Ook al is ze absoluut niet geïnteresseerd in mijn postzegelverzameling, ze wou me dat gunnen.”

Een andere verklaring voor hun langdurig geluk zien ze in hun gezond seksleven.

Wiske: “Het moet wel spontaan blijven. Michel dringt niets op maar voelt aan wanneer ik er behoefte aan heb. Ik zou absoluut niet kunnen aanvaarden dat hij vreemd gaat.”

Michel: “Elkaar onvoorwaardelijk vertrouwen is ten minste zo belangrijk als het geven van genegenheid en geborgenheid. Je mag honger krijgen op een ander, maar eten doe je thuis!”