“Het valt echt reuze mee”

Dit is een van de zeldzame keren dat ik als journalist niet interview, maar zelf een getuigenis neerschrijf. Ik ben vader van twee kinderen en besloot in september vorig jaar een vasectomie te ondergaan. Dé gelegenheid om tot in de details te vertellen wat artsen vaak niet onder woorden brengen: wat je als man precies ervaart tijdens de operatie en nadien. Gek genoeg trekken mannen bij zo’n relaas bijna automatisch een pijnlijke grimas. Ik kan dus beter meteen verklappen dat het achteraf allemaal reuze meevalt.

Tijdens het consult vooraf kan ik al mijn vragen stellen. Ik ben er dus gerust op en weet perfect wat er gaat gebeuren. En toch: op de grote dag kom ik niet helemaal onbevreesd in het ziekenhuis aan. En het wordt er niet beter op wanneer ik mannen die voor mij aan de beurt zijn uit het OK zie komen: weliswaar op twee benen en met een sereen gelaat, maar hun manier van stappen doet me denken aan de keizerspinguïns op de Zuidpool.

Ik ben aan de beurt en mag het OK in, waar een uroloog en een verpleegkundige zich over mij ontfermen. Ze vragen me mijn onderlichaam te ontkleden achter een kamerscherm. Het nut van dat scherm ontgaat me, aangezien diezelfde mensen enkele seconden later mijn edele delen aandachtig onder de loep nemen. Omdat ik niet de gewoonte heb mijn jongeheer aan Jan en alleman te tonen, probeer ik het ijs te breken en (vooral) mijn eigen onbehagen te maskeren door een gesprek te beginnen terwijl ik op de operatietafel plaatsneem. Maar de arts en de verpleegkundige hebben enkel oog voor de ingreep. Mijn gêne ebt dan ook snel weg, mijn angst niet. Gelukkig zie ik niets: rond de te opereren zone wordt een steriele operatiedoek gelegd en een verticaal scherm belet me een blik te werpen down-under.

Van de verdovende injectie voel ik haast niets. En dat is tijdens de hele operatie een constante: ik heb op geen enkel moment echt pijn. Maar om nu te zeggen dat het een pretje is: werken aan de zaadleiders doet geen pijn ter hoogte van het scrotum, maar ik voel het wel tot in mijn onderbuik. Nu en dan lig ik, de vuisten krampachtig gebald, héél aandachtig het plafond te bestuderen. Vooral wanneer ik de noodlottige knip hoor en wanneer de uiteinden van de zaadleiders worden dichtgeschroeid. Waarna ik daar beneden nog snel wordt gehecht en me alweer mag aankleden. Alles bij elkaar heeft de ingreep amper een goed halfuur geduurd. Opgelucht trek ik mijn kleren aan. Ik stel vast dat ook ik wat waggelend stap. Maar van pijn is nog altijd geen sprake. Je kan het nog het best vergelijken met de verdoving na een tandartsbezoek: de behandelde zone voelt opgezwollen en slaapt.

De eerste 24 uur ben ik de koning te rijk: de pijn is verwaarloosbaar, ik hoef zelfs geen pijnstiller. Fantastisch! Maar omdat ik er een artikel over moet schrijven (sic), besluit ik uit te testen hoe het zit met de ongewenste bijwerkingen van de ingreep. Twee dagen na mijn vasectomie zwelt de geopereerde zone op en kleurt ze smurfenblauw. Eigen schuld, dikke bult: ik heb een loodzware kast versleept. Ik wist wel dat ik een tiental dagen niet mocht sporten, maar heb – oen die ik ben – niet gedacht dat ook zware fysieke inspanningen uit den boze zijn. Er zit niets anders op dan ontstekingsremmers en pijnstillers te slikken tot de bloeduitstorting is opgelost. Enkele weken later laait de ontsteking weer op en moet ik – midden in de nacht, met hevige pijn – naar de spoed. Een bezoek aan de uroloog en een echografie later probeer ik de ontsteking weer te beteugelen met ontstekingsremmers. Dit is het enige moment waarop ik ooit heb gedacht: waar ben ik in godsnaam aan begonnen? Want ja, als het daar pijn doet, dan doet het echt wel gemeen pijn.

Sindsdien lijkt alles gelukkig terug in orde, al blijft het daar beneden wel wat gevoelig. Ik behoor blijkbaar tot de 5% uitverkorenen met post-vasectomiepijn. Al valt het allemaal nogal mee: over het algemeen denk ik er nog nauwelijks aan en de hinder blijft verder afnemen. Ik ben nu ook officieel onvruchtbaar verklaard. Voor het overige is alles zoals vroeger. Ook ons seksleven, met als bonus dat anticonceptie nu geen zorg meer is. Tot slot nog dit: mijn problemen na de ingreep zijn geenszins representatief voor de meerderheid van de operaties. Maar ben je bang voor de meest voorkomende complicaties, dan weet je nu tenminste wat je te wachten staat. Geen dramatische toestanden, maar prettig is anders.