“Het is een dagelijks gevecht”

Was Wim al depressief toen ik hem leerde kennen? Dit is moeilijk te zeggen... Hij had wel een zelfmoordpoging achter de rug toen we trouwden maar in die tijd was ik me niet bewust wat dat precies inhield. Bovendien zijn we twintig jaar gelukkig geweest vooraleer de depressie zich manifesteerde. Hij wil zich niet laten verzorgen. Hij is weleens bij een psycholoog geweest, maar is daarmee gestopt. Zijn huisarts raadt hem aan opnieuw te gaan maar dat wil hij niet want hij geeft niet toe dat hij ziek is.

Zijn depressie heeft ook een weerslag op mij. Vroeger was ik heel onbezorgd, maar tegenwoordig ben ik gestresseerd. Ik doe alles voor hem maar leven met een depressief persoon, is zwaar. Als ik thuiskom overvalt me de angst: hoe zal ik hem vinden? En hij slaap maar. Dat is zijn manier om de werkelijkheid te ontvluchten, om zich niet met anderen te moeten inlaten.

Hij ziet alles zwart, neemt alles fout op. Ik moet er altijd zijn om te zeggen dat het wel zal gaan, dat we het samen wel oplossen. Het is een dagelijks gevecht. Ik pomp voortdurend energie in hem. Soms heb ik zin om hem te laten vallen. Maar dan denk ik na en vat opnieuw moed. Hij heeft me al gezegd dat mijn aanwezigheid hem helpt. Hij weet heel goed dat ik al veel heb moeten verdragen. Ik kan hem steun bieden en proberen opgewekt te zijn. Maar dat ik hem niet zal kunnen genezen, is even zeker.

Onze familie? Zij zien niet wat er aan de hand is. Mijn beste vriend weet het wel en daar ben ik blij om. Zo voel ik me wat minder alleen. Soms ben ik bang dat mijn man er een eind aan maakt. Een boomtak, een dosis pillen, een vijver, zijn moto... Hij heeft vaak zwarte gedachten... Ik zorg er daarom voor geen medicatie binnen handbereik te houden.

In crisisperioden heeft hij nergens zin in. Waar hij dan het meest van afziet, is dat zijn libido onder nul staat. Ik neem hem dat niet kwalijk hoor, want ik zie hem nog altijd graag. En als ik af en toe eens een glas kan gaan drinken met een vriendin, voel ik me helemaal bevrijd. Of in mijn job, want ook daar kan ik me uitleven. Ik zie mensen, ik praat met hen, ik verzet mijn gedachten. Maar hij is snel jaloers.

Toch stel ik nu ook mijn grenzen. Meer vechten dan ik nu voor hem doe, kan ik echt niet. Ik heb al zoveel van mezelf gegeven. Maar ik voel me nog altijd sterk, dat is mijn karakter. Ik heb nooit het gevoel dat hij me meesleept in zijn depressie. En ik ben trots op al wat ik voor hem heb gedaan. Ik vind echt dat hij geluk heeft gehad met mij...