HENK TIMMERMAN(61) Met mijn zus op de chemo

“Darmkanker zit bij ons in de familie. Mijn vader is eraan overleden dus toen ik zelf stoelgang-klachten kreeg, heb ik geen momenL geaarzeld om mij te laten onderzoeken. De eerste arts stelde me nog gerust, maar ik had er geen goed gevoel bij. Er bleek effectief een grote tumor te zijn. Tijdens de bestralingen ontmoette ik de dochter van onze achterburen, die blijkbaar met hetzelfde probleem zat. In datzelfde jaar kreeg ook mijn zus te horen dat ze darmkanker had. Dat ik ineens twee compagnons de route had, stak mij een hart onder de riem. Samen er doorheen geraken heeft ons alle drie gesterkt in de overtuiging dat het ging lukken om de kanker te overwinnen. Wij konden elkaar oppeppen, maar net zo goed samen lachen. Na mijn operatie lag ik zelfs een periode zij aan zij met mijn zus op de chemo. Dat hadden ze in het ziekenhuis nog niet meegemaakt.

Tijdens de behandeling ben ik zoveel mogelijk blijven doorwerken als ambtenaar bij de stad. Mijn bestralingen plande ik tijdens de lunchpauzes. Ik had dat nodig, anders zou de focus enkel op die ziekte liggen. Ik wilde dat alles weer snel normaal werd. Daarom heb ik af en toe als patiënt stevig op mijn strepen moeten staan bij de dokters. De behandelingen zijn natuurlijk nodig, maar er is meer in het leven dat telt. Zo heb ik er zwaar op aangedrongen om mijn ingreep een week te verschuiven zodat ik de proclamatie van mijn zoon kon bijwonen. De chirurg weigerde, maar ik heb voet bij stuk gehouden. Zo’n uniek moment wou ik me niet laten afpakken.

Mijn vrouw heeft de hele tijd een maildagboek bijgehouden. Het hielp haar bij het verwerken en zo kon ze tegelijk familie en vrienden op de hoogte houden. Dat hoofdstuk ligt nu zes jaar achter mij. Er is een volledig jaar uit mijn leven geschrapt, maar intussen blijf ik kankervrij. Officieel ben ik uit het opvolgcircuit, al blijf ik zelf jaarlijks op controle gaan. We zijn niet anders gaan leven maar misschien wel volgens een ander ritme. Ik sla nog steeds geen feestje over, al kan ik niet meer doorzakken zoals vroeger. Mentaal heeft het me wel gesterkt. Een hersenbloeding, darmkanker, een oogprobleem en recentelijk een knieprothese, beletten mij niet om verder een actief leven te leiden. Zonder al te veel zorgen. Nooit opgeven is mijn credo, want life is beautiful.”