Haïke De Vlieger is Kanaalzwemmer

Veertien uur en 51 minuten, zo lang deed Haïke De Vlieger (50) erover om van de Britse kust naar Frankrijk te zwemmen. “Ik ben nogal impulsief. Ik had mezelf crawl leren zwemmen en het leek me leuk om mezelf sportief uit te dagen: ik zou het Kanaal overzwemmen. Maar ik besefte eigenlijk niet hoe ver dat was”, zegt kinderpsy-chiater Haïke, die pas gaandeweg de trainingen begon te beseffen in welk avontuur ze zich had gestort.

“Ik kom niet uit de sportwereld, dus ik wist niet hoe je je op zoiets moet voorbereiden. Maar ik ben erin geslaagd mij door de juiste mensen te laten begeleiden. Het moeilijkste was de koude. Je mag geen wetsuit dragen, anders telt je overtocht niet. Toen ik voor het eerst in de Noordzee zwom was het water 15°C. Ik vond het verschrikkelijk! Ik heb zo hard zitten bibberen dat ik geblesseerd raakte en een jaar niet heb kunnen zwemmen.”

Maar als Haïke iets in haar hoofd heeft, krijg je het er niet meer uit. Dus begon ze na een jaar pauze weer te trainen. “Om gewend te raken aan die kou heb ik me bij de IJsberen van Boom aangesloten. Ik sprong ook geregeld in het buitenzwembad van vrienden en heb me psychologisch laten begeleiden. Ik liet een trainingsschema opstellen, dat ik heel strikt volgde. Ik moest ook tien kilo verdikken, maar dat is niet makkelijk als je zes keer per week gaat zwemmen. De laatste maanden heb ik vooral leren omgaan met de saaiheid van het zwemmen. Dat vond ik nog het zwaarst: ik ben nogal een druk persoon, urenlang op zwembadtegeltjes kijken en enkel in je eigen hoofd zitten, gaat in tegen mijn natuur. Maar door het te doen, heb ik wel het meditatieve aspect van dat monotone zwemmen ontdekt.”

De dag zelf werd Haïke aangemoedigd door haar drie kinderen, die meevoeren op een bootje. “Zij gaven mij om het half uur eten en hadden een whiteboard meegebracht waarop ze boodschapjes schreven of ze bedachten raadsels en rekenoefeningen om mijn gedachten te verzetten. Zonder hen had ik het wellicht niet volgehouden.” Toen ze eindelijk de Franse kust zag opduiken, veranderde de stroming waardoor Haïke twee uur lang moest sprinten of ze zou terug naar Engeland afgedreven zijn. Maar het lukte. “Ik had de hele tocht mijn emoties wat uitgeschakeld. Maar toen ik bij aankomst mijn vrienden zag op het strand, was ik dolgelukkig.”