Gelukkiger na een stap terug

Van directeur weer gewoon werknemer. Soberder gaan leven. Een drukke baan inruilen voor een bed & breakfast in Zuid-Frankrijk. Meer en meer mensen zetten in hun leven uit vrije keuze een stap terug. En de meesten voelen zich achteraf veel beter in hun vel.

Voor mijn collega’s en thuis was ik onleefbaar geworden”, begint politiecommissaris Liliane Martin (61) uit Lessen het verhaal over haar stap terug. “In 2001 werd ik benoemd tot adjunct-zonechef en operationeel directeur van de politiezone Pays des Collines. Ineens werd ik verantwoordelijk voor de operaties van meer dan 60 mensen, verdeeld over zes eenheden in vier gemeenten. In het begin vond ik mijn nieuwe status geweldig. Ik genoot gewoon van mijn beslissingsmacht als vrouw in een machowereld!”

Gaandeweg werd het plezier van de functie echter overvleugeld door stress: “Ik werkte bijna dag en nacht en werd almaar harder en agressiever. Na zeven jaar voelde ik me zeer vermoeid en begon ik foutjes te maken. Uiteindelijk ben ik naar mijn huisarts gestapt en zijn verdict was duidelijk: je hebt een burn-out. Ik ben toen zes maanden thuis gebleven, maar ik wilde in geen geval een stap terug zetten. Een moeilijk moment kwam er toen de zonechef me opbelde met de vraag of hij iemand anders in mijn plaats mocht aanstellen. Dankzij de lange gesprekken met de dokter heb ik ingezien dat een stap terug voor mij de beste oplossing was.”

Vandaag heeft Liliane veel minder verantwoordelijkheid. Samen met een collega leidt ze één enkel lokaal politiekantoor met een kleine 20 medewerkers. “Ik heb mijn graad van politiecommissaris kunnen behouden en financieel heb ik maar een beetje ingeleverd. Maar al die stress is weggevallen. Ik heb nu vaste uren en ik kan afstand nemen van de dingen. Ik erger me over niets of niemand meer. Ik voel me veel meer zen. De eerste maanden in die lagere functie waren wel moeilijk. Het voelde als een vernedering en ik had de indruk dat medewerkers achter mijn rug gniffelden: ze kan het niet meer. Anderen hebben me achteraf verteld dat ze in het begin schrik hadden omdat ik zulk een agressieve reputatie had. Gelukkig ben ik die nu kwijt.”

“Ik heb weer een leven”

Liliane is een van de mensen die na hun vijftigste een grote stap terug hebben gezet in hun werk en hun levensstijl. Ze is lang niet alleen. We kennen wel allemaal iemand die ons heeft verrast door een succesvolle carrière in te ruilen voor een volledig andere activiteit met veel minder verdiensten. Er bestaan ook uitdrukkingen voor deze trend: down-sizen, from hero to zero, remotie...

Soms gaat het om een gedwongen stap, na jobverlies of door een ernstige ziekte. Maar steeds vaker kiezen mensen er bewust zelf voor. “Een stap terug zal voor hen in heel wat gevallen een vooruitgang blijken”, zegt klinisch psycholoog Dany Baert. Hij werkte mee aan het vorig jaar verschenen boek Remotie, waarin bekende mensen en oud-kaderleden eerlijk getuigen over hun ervaringen met een stap terug. “Achteraf voelen ze zich vaak opgelucht en veel gelukkiger. Al die druk en die stress zijn weggegevallen, er is een grote ontspanning opgetreden. Ook hun gezondheidstoestand gaat erop vooruit. Ik hoor die mensen dan zeggen: ik heb weer een leven, voor mij hoeft het allemaal niet meer, ik ga nu mee met de flow.”

Aan dat nieuwe geluk gaat echter een lastige periode vooraf. Dany Baert: “Mensen die een forse stap terugzetten beleven wel al de status die ze verliezen maar zien nog niet wat ze winnen. Daarbovenop komen nog de negatieve reacties van een weinig begripvolle buitenwereld. We zijn nu eenmaal opgevoed met het idee dat een beroepsloopbaan alleen in stijgende lijn kan gaan. En menselijk opzicht blijft in onze samenleving een sterk gegeven.”

De risico’s

Ondanks de vele positieve verhalen over een zelf gekozen remotie, mogen we niet blind zijn voor de risico’s. Het is bijna onvermijdelijk dat we een groot deel van onze sociale contacten verliezen. Netwerken zijn nu eenmaal nauw verweven met onze positie op de arbeidsmarkt of met de plek waar we wonen. Familieleden en kennissen zullen vaak niet begrijpen waarom we hier alles in de steek laten en starten met een bed & breakfast in Zuid-Frankrijk of Italië.

Ook het gevolg van een (veel) kleiner inkomen mogen we niet onderschatten. Het is niet leuk elke keer weer aan vrienden te moeten zeggen dat we niet mee kunnen op restaurantbezoek of citytrip. Een stap terug vraagt dan ook een goede voorbereiding en mentale weerbaarheid. Hoe u dit volgens Dany Baert het beste aanpakt, leest u hiernaast.. Maar de beloning voor die moeite kan het gelukkige zengevoel achteraf alleen maar groter maken.

Ludo Hugaerts

“Ik erger me over niets of niemand meer. Ik voel me veel meer zen.”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content