Flarden

‘Ik herinner me nog flarden’. Het is een veelgehoorde zin, als we dingen willen terughalen, maar daar niet helemaal in slagen. En gaten in ons geheugen vullen we vaak op met onze verbeelding. We kleuren ze in.

Herkenbaar

“Soms heb ik de indruk dat ik pas geboren ben rond de leeftijd van 15. Natuurlijk zijn er nog dingen die ik mij voor de geest kan halen, maar het zijn slechts flarden.” Erik Dewulf schreef een boek over de dingen die zijn pad kruisten. Hij verloor heel jong zijn moeder, zijn zus en later zijn vader en broer (schrijver Bernard Dewulf). Hij verloor stukken van zijn geheugen door epilepsie. Na 26 jaar bankdirecteur, verloor hij ook zijn werk. Toch is dit geen triest boek, wel een vol herkenbare flarden. Over een kindertijd, eerste job, eerste lief. Over hoe de bankwereld veranderde, hoe een burn-out een mens kan vloeren als een ippon. Het duurde anderhalf jaar om dit neer te pennen, maar het lijkt alsof hij het in één adem deed. En het leest alsof hij het je vertelt, uit de losse pols, op een doodgewone avond.

Erik Dewulf, Fladderen tussen flarden Uitgegeven in eigen beheer, 22 euro, isbn 9789464518313. Bestellen via erik.dewulf.ed@gmail.com

Woorden

Ook in Honingeter van Tülin Erkan speelt herinnering een cruciale rol. De drie personages, waarvan twee afwisselend het woord nemen, hebben elk hun reden om op de luchthaven van Istanboel te ‘verblijven’. Ze komen in elkaars vizier. Letterlijk, want Ömer is veiligheidsagent en ziet Sibel voor het eerst op zijn scherm. Beiden worstelen met de vraag waar ze thuis zijn en wat hun taal is. Ze proberen de gaten in hun geheugen op te vullen, de flarden taal terug op te roepen. “Ömer zegt dat hij dingen vergeet omdat hij de woorden om ze te benoemen kwijtraakt. Als de woorden verdwijnen, verdwijnen de herinneringen vaak mee”, zegt Sibel. Zelf krijgt ze in de luchthaven langzaam de woorden terug die ze kwijtraakte toen ze volwassen werd. “Toen haar vader- en moedertaal besloten elkaar niet langer te overlappen.”

Tülin Erkan, Honingeter

Pelckmans, 22 euro, isbn 9789463105781

Een ode

Het nieuwe boek ‘Het tellen van de dagen’ van Fernando Aramburu kruipt wederom onder de huid. Toni, een man van halfweg 50, is zijn leven beu en beslist om het over een jaar te beëindigen. “Ik ben geen katholiek en geen marxist, ik ben helemaal niets, alleen maar een lichaam waarvan de dagen geteld zijn, zoals iedereen dat is.” Een nuchtere vaststelling, die hij ontkracht door al zijn herinneringen en gedachten. Die vertelt hij op een cynische, maar tegelijk geestige en ontroerende manier. Zo vindt hij de levensfilosofie van de gierzwaluw iets hebben: “... jezelf niet beschouwen als de koning der schepping, geen pretentieuze concepten verzinnen als eeuwigheid, eer en rechtvaardigheid”. Waardoor hij uiteindelijk een ode aan het leven in al zijn facetten brengt.

Fernando Aramburu, Het tellen van de dagen

Wereldbibliotheek, 29,99 euro, isbn 9789028452169