Fiere papa’s van 20 tot 80

Geen twee vaders zijn helemaal hetzelfde en de band tussen hen en hun kinderen evolueert ook nog met de leeftijd, de veranderende tijden, de mogelijkheden en kansen. Zeven papa’s beschrijven hoe het was en hoe het is om vader te zijn.

20 Toon Drent(2 jonge dochters)

Toon Drent is een bediende van 21 en vader van twee flinke dochters: Jana (1,5 jaar) en Lore (1 maand).

“Pas negentien was ik toen ik voor het eerst papa werd. De zwangerschap was niet gepland en we hebben het niet altijd even breed, maar ik heb er nog geen seconde spijt van gehad. Ik was sowieso van plan om een jonge papa te worden.

Een echte omwenteling heeft het vaderschap niet teweeggebracht. Het is een ander leven, maar dat wist ik voor-af, ik kom uit een groot gezin. Ik denk dat ik een goede papa ben. Ik heb er weinig moeite mee om me in de leefwereld van mijn dochters in te leven. En ik zal er alles aan doen om dat zo te houden, ook als ze later beginnen te puberen. Door mijn leeftijd zal ik dan toch dichter bij hen staan dan iemand die vader wordt op zijn veertigste. (lacht) Verder hoop ik dat ze even brave pubers zullen zijn als ik was. Misschien is dat erfelijk...?”

30 Michel De Maegd (3 jonge kinderen)

Michel De Maegd is nieuwsanker en 38 jaar. Hij heeft 3 kinderen: de tweeling Victor en Emma (7) en dochtertje Juliette (4 jaar).

“Ik heb een zeer goede band met mijn kinderen net zoals met mijn vader. Eén blik of een gebaar volstaat om elkaar te begrijpen. Met Victor heb ik een echte vader-zoonband. We gaan samen wandelen, fietsen... Mijn band met de meisjes is anders, emotioneler. Als ze van hun mama iets niet gekregen hebben, komen ze het vaak aan mij vragen en dan geef ik natuurlijk toe! Ik kan hen gewoonweg niet weerstaan.

Een goede verstandhouding is zeer belangrijk voor mij. Daarna komt ver-antwoordelijkheid. Wat we hun vooral willen meegeven is respect, hartelijk-heid en levensvreugde. Sylvie, een gynaecologe, en ik werken zeer veel. Maar zij houdt bepaalde momenten vrij om zich met hen bezig te houden. Mijn tijd met de kinderen is minder stipt. Het is soms zwaar voor hen om drukbezette ouders te hebben maar ik denk wel dat ze het begrijpen. Deze zomer zullen we eens écht samen zijn. Dan gaan we op bezoek bij hun grootouders in Lubumbashi, in Afrika. Ik kan niet wachten om hun dat prachtige continent te tonen. Mijn kinderen weten trouwens al dat Congolese kinderen het veel moeilijker hebben dan zij. ”

40 Philippe Leblanc (2 opgroeiende kinderen)

Philippe Leblanc is architect en 43 jaar. Hij heeft twee kinderen: Alice (8) en Nicolas (7 jaar).

“De goede band met mijn kinderen is me heilig. Met mijn eigen papa had ik een meer afstandelijke relatie omdat we nu eenmaal leefden in een tijd dat vaders gereserveerder waren. Zestien jaar geleden is hij gestorven en ik heb het daar zeer moeilijk mee gehad. Ik behoor tot een generatie papa’s die spelen, afwassen, luiers verversen, verhalen vertellen... De avond voor ik vader werd, kon ik het mij maar moeilijk voorstellen: vertrekken met z’n tweeën maar met z’n drieën weer naar huis komen! Mijn vrouw en ik wisten dat het een meisje zou zijn en ik kon niet wachten om het te zien. Bij mij is wat ze noemen een koningsdroom in vervulling gegaan: een meisje en een jongen, het opperste geluk. Met mijn dochter heb ik een emotionele band, met mijn zoon een meer vriendschappelijke. Ze slapen nog steeds in dezelfde kamer en elke avond is het grote discussie over op welk bed ik hun een verhaaltje ga voorlezen! Verder geniet ik van de momenten die ik met hen heb. Ik herinner me nog dat ik alleen met Nicolas naar Parijs ben gegaan. Een onvergetelijke dag samen met mijn kadee. Ik denk dat het belangrijk is om momenten als deze te beleven, om ook alleen met zijn tweetjes tijd te kunnen doorbrengen. Mijn vrouw en ik delen dezelfde opvattingen over de regels en grenzen die de kinderen moeten naleven. We spreken elkaar nooit tegen in hun bijzijn. Verder probeer ik een juist evenwicht te vinden tussen autoriteit en vriendschap. Wanneer ik iets wil, leg ik het uit. Ik zeg niet graag tegen een kind Zo is het en daarmee basta!

Een kind opvoeden betekent hen bepaalde waarden bijbrengen zoals verdraagzaam te zijn tegenover mensen die anders leven. Mijn kinderen gaan naar een multiculturele school met ver-schillende godsdiensten, talen,... Ik hecht ook veel belang aan hun vermogen om hun wensen en hun toekomstdromen uit te drukken. Ik moedig hen aan in hun creativiteit en verbeelding.

Nu en dan herkennen we bepaalde karaktertrekken van onszelf bij de kinderen. Nicolas bijvoorbeeld is een echt pietje-precies. Hij knutselt graag en speelt liever met de meisjes dan met de jongens omdat ze vaker ruzie zoeken. Helemaal ik op die leeftijd!”

50 Bruno Govers (3 jongvolwassenen):

Bruno Govers is sportjournalist en 52 jaar. Hij heeft drie kinderen: Kevin (26), Benoît (25) en Anne-Laure (19 jaar).

“Een leven zonder kinderen was voor mij ondenkbaar, desnoods had ik er zeker geadopteerd. Ik heb een zeer goede band met hen. Ik probeer hen de principes bij te brengen die voor mij essentieel zijn: een gezonde geest in een gezond lichaam, beleefdheid, respect voor anderen, teamspirit,...

Altijd stond ik klaar voor hen, ook al zat ik tot over mijn oren in het werk. Ik hecht dan ook veel belang aan timemanagement. Ik heb eerder een vriend-schappelijke band met mijn kinderen maar als ik streng moest zijn, deed ik dat. Toen zij tieners waren, konden we ook met elkaar dollen als kleine kinderen. Op een dag zei mijn dochter me: Wat jij gedaan hebt voor mij, wil ik later ook doen voor mijn kinderen. Het is het mooiste dat ze me ooit had kunnen zeggen. Ik ben erg trots op mijn kinderen. Kevin is doctor in de kernfysica, Benoît is licentiaat economische wetenschappen en Anne-Laure zit in het tweede jaar rechten. Als ze me vragen wat het eerste adjectief is dat bij mij opkomt bij het woord vader, zeg ik tevredenheid. Ik ben dan ook écht een gelukkige vader!”

60 Jan Pieter Clarys (2 tienerdochters)

Jan Pieter Clarys is professor anatomie aan de Vrije Universiteit Brussel, 61 en vader van twee tienerdochters: Marie (18) en Julie (17).

“Eigenlijk heb ik heel lang geen gezin gewild. Ik was enorm bezig met carrière maken en ook helemaal doordrongen van de geest van 68: ik wilde vrijheid, dus zeker niet trouwen en geen kinderen. Tot ik dat leventje plots wel had gehàd. En toen kwam de juiste vrouw op het juiste moment langs en op mijn tweeënveertigste werd ik voor het eerst vader. Nummer twee kwam dertien maanden later.

Ik was niet zo’n papa die achter de kinderwagen liep en luiers ververste. Ik vond het belangrijker dat ik mijn gezin een goede financiële en materiële basis kon geven. Ook al omdat ik een stuk ouder ben dan mijn vrouw, wou en wil ik dat zij en de kinderen nooit iets te kort zullen hebben, zelfs als mij iets zou overkomen. Dat heb ik nu wel gerealiseerd, maar soms vind ik dat mijn drie vrouwen dat te vanzelfsprekend vinden. Daar heb ik het wel moeilijk mee. Ik heb zelf de neiging om mijn respect en bewondering duidelijk te uiten naar diegenen die respect verdienen. Mis-schien verwacht ik dat te veel van mijn omgeving. Ik beschouw mezelf als horende tot de laatste generatie oude stijl, bij wie respect en wellevendheid voor-aan staan. En vrijheid is geen paraplu voor onbeleefdheid.

Verschrikkelijk fier ben ik op mijn dochters. Eentje staat in het weekend om 5 uur ’s ochtends op om bij een bakker te gaan werken: zo verdient ze genoeg bij om haar shopneigingen à la Paris Hilton zelf te betalen. De andere speelt rugby en doet dat ontzettend goed. Toch zal ik hen niet makkelijk zeggen dat ik trots ben op hen. Ik ga ervan uit dat het normaal is dat ze zich inzetten, dat ze het goed doen. Achteraf bekeken ben ik niet overtuigd dat na je veertigste nog vader worden, ideaal is. Je denkt dan te veel na bij de opvoeding. Hoe ouder je bent, hoe meer ervaring. Maar als je die ervaring in de weeg-schaal legt met het toegenomen kritisch denken, kan die wel eens naar de verkeerde kant overhellen. Op mijn leeftijd is het waarschijnlijk beter om een hoop kleinkinderen te hebben, die je kunt verwennen zonder ze te moeten opvoeden. Soms heb ik het gevoel dat ik mijn dochters te weinig als mijn kinderen, maar meer als mijn studenten zie. Als prof zie ik een boel jongeren die arrogant, onbeleefd en onopgevoed zijn en ik heb me altijd voorgenomen dat mijn kinderen anders zouden zijn. Mogelijk ben ik daardoor te belerend en praten ze daarom makkelijker met hun moeder. Misschien verandert dat nog, nu ze gaan verder studeren. In ieder geval bespreken ze hun studiekeuze en twijfels daarover wél met mij.”

70 Lode Pletinckx (4 volwassen kinderen):

Lode Pletinckx is een gepensioneerde leraar van net geen 70 met vier volwassen kinderen: Pieter (31), Jan (29), Katrien (26) en Tinne (26).

“Toen ik op mijn 38ste vader werd, heeft me dat totaal veranderd. Niet alleen privé, maar ook als leraar. Ik heb altijd de naam gehad dat ik streng en ernstig was, maar toen ik zelf kinderen kreeg, keek ik plots anders naar mijn leerlingen, veel milder. Ik besef dat ik dat voordien te weinig gedaan heb, en dat knaagt soms nog. Er is zo’n jongen die ik als zestien-, zeventienjarige in de klas had en tegen wie ik veel te streng ben geweest. Pas veel later heb ik vernomen dat die jongen thuis een vaderrol moest opnemen. Logisch dat zijn hoofd niet altijd naar schoolopdrachten stond. Ik wist het niet, maar toch voel ik wroeging, telkens als ik die man nu toevallig tegen het lijf loop.

Mijn vrouw en ik hadden een druk gezin. Toen de jongste kinderen geboren werden, is Gerda vijf jaar thuisgebleven. Maar omdat ik in het onderwijs stond, was ik ook vaak bij de kinderen. Die konden hier zalig ravotten in de tuin, een echte wildernis waarin ze zich konden uitleven. Als ze nu blije herinneringen ophalen aan die tijd doet me dat ontzettend veel plezier.

Onze zoons zijn inmiddels allebei uitgevlogen. We hebben met Nona (1,5) en Twan (11 maanden) al twee kleinkinderen en er is een derde op komst. Heerlijk! Katrien doctoreert in Würzburg, we bellen elke zondag om nieuwtjes en verhalen uit te wisselen. En Tinne woont nog thuis. Dat is formidabel, dat zorgt voor geanimeerde gesprekken die ons jong houden: over wat zij meemaakt, over de cursussen die ik zelf volg, aan de koksschool en de Gentse universiteit. (lacht) Nu zijn het de kinderen die mij vragen wat ik vandaag op school heb geleerd. Als ouders zijn we nooit een onderwerp uit de weg gegaan en dat vind ik nog altijd heel belangrijk. Als ooit een van mijn kinderen me zou zeggen dat hij of zij me iets niet kon vertellen, dat zou ik enorm pijnlijk vinden.”

80 Victor De Baerdemaeker (3 vijftigers):

Victor De Baerdemaeker is een gepensioneerde bloemenkweker van 81 met 3 kinderen: Rik (58), Rita (57) en Jos (56).

“Als jonge vader had ik niet genoeg tijd voor mijn kinderen. Als zelfstandig bloemenkweker heb ik altijd hard gewerkt en dat betekende lange dagen. Daar heb ik nu spijt van, maar het ging niet anders. Nu zijn er veel meer technische hulpmiddelen en de mensen kunnen meer hun tijd nemen. De welvaart is groter, terwijl wij van niets zijn begonnen. Gelukkig heeft mijn vrouw de kinderen goed groot gekregen en zijn we allemaal gezond gebleven.

De band met mijn kinderen werd veel hechter toen ze begonnen te helpen in de zaak. Eerst was dat niet helemaal naar hun zin, maar uiteindelijk kregen mijn zoons een voor een de smaak te pakken en zijn ze in de zaak gestapt. We hebben dus jarenlang dagelijks samengewerkt. Dan ontstaat vanzelf een grote verbondenheid. Je weet zowat alles van elkaar.

Inmiddels ben ik al twintig jaar met pensioen en hoewel ik de kinderen, mijn zes kleinkinderen en zes achterkleinkinderen nog altijd vaak zie, kan ik nu veel meer genieten van familiefeesten. Een doop, een communie of een verjaardag: het voelt specialer aan, zo met de hele bende samen.” n

Gilda Benjamin en Ariane De Borger – Foto’s: Frank Bahnmüller