“Erover praten voelde aan als een overwinning”

Fernand: “Vijf jaar terug ging het allemaal heel snel. Na een screening werd een tumor ontdekt in de prostaat. Er volgden onderzoeken, een ingreep, bestralingen en twee jaar hormonentherapie die me alle lust ontnam. Het was niet altijd gemakkelijk maar we hebben daar altijd heel open met elkaar over gepraat. En we zijn optimisten. Dat is ons geluk geweest.

Samen met enkele andere prostaatpatiënten hebben we de lotgenotengroep Think Blue Vlaanderen opgericht voor mannen met prostaatkanker én hun partners. Praten over die gevolgen betekende voor mij een ontlading, een opluchting en een overwinning. Die boodschap probeer ik ook aan lotgenoten te geven. Bij veel koppels blijft het uitgedoofde seksleven onuitgesproken, waardoor het kan doorwegen op de relatie.

Toen de tumor opgespoord werd, was het voor mij vijf voor twaalf. Van de operatie zelf, via robotchirurgie, heb ik nauwelijks hinder gehad. De nazorg bleek een veel zwaardere dobber. Bij de bestraling kwam de voorwand van mijn endeldarm in het bestralingsveld, waardoor ik ernstige diarree kreeg. Dat is intussen verbeterd maar ik hou er overgevoelige darmen aan over. Ik leerde ermee leven. Zoals ook met de andere bijwerkingen.

Twee jaar lang kreeg ik via implantaten in de buik testosteronproductie-remmers. Ik voelde me daardoor meer moe, kwam kilo’s aan en verloor mijn spierkracht, doorzettingsvermogen en libido. Ons seksleven is nooit meer geworden zoals voor de behandelingen. In theorie kan het nog wel want de artsen hebben zenuwsparend gewerkt bij het weghalen van de prostaat. We hebben al een lezing van het Prostaathalfrond bijgewoond over methoden om opnieuw een erectie te krijgen maar we hebben beslist dat dit nu niets voor ons is. We uiten onze genegenheid op andere manieren. Veel knuffelen, complimentjes en kleine attenties.”

Annemie: “Wat de nadelen ook zijn van die behandelingen, we nemen ze erbij. Dat is altijd ons standpunt geweest. We proberen het positief te bekijken. We zijn nog samen. En we kunnen nog genieten. Misschien heeft die levenshouding ook te maken met onze eigen familiegeschiedenis. Zowel Fernand als ik hebben onze vaders vrij jong weten sterven aan een ziekte.

In de lotgenotengroep komt de impact op de relatie ook vaak ter sprake. Daar is een enorme behoefte aan. Voor vrouwen is het taboe nog groter om toe te geven dat ze seks missen. Verschillende vrouwen hebben me daar al over in vertrouwen genomen. Voor sommigen dreigt het een struikelblok in hun relatie te worden. Ik raad hen dan aan om daar even afstand van te nemen. Het tijd te geven. Een relatie zonder fysieke intimiteit is niet altijd gemakkelijk maar ik aanvaard het. En wie weet doen we in de toekomst wel beroep op een hulpmiddel als we daar behoefte toe voelen. Weten dat er middelen achter de hand zijn, stelt al gerust.”