En dan nu de factuur

Wordt het postcoronatijdperk echt duurzaam? Velen denken van wel, al zal dat pas duidelijk worden tegen de herfst of nog veel later. In sommige domeinen hopen we dat ten zeerste. Zodat iedereen begrijpt dat de ochtenddouche het regelmatig handen wassen niet kan vervangen. Zodat thuiswerken nu eindelijk voorgoed ingeburgerd raakt, met minder verkeer, minder files en minder vervui-ling tot gevolg. Zullen sommige producten terug hier worden gemaakt? Het zou goed zijn voor de tewerkstelling, maar wel wat inflatie met zich meebrengen.

We kunnen ook hopen dat de toekomstige regeringen met open vizier zullen kijken naar de manier waarop de kosten in de gezondheidszorg in toom moeten worden gehouden. Een voorbeeld. Rekening houdend met het aantal ouderen in onze bevolking, ligt het aantal intensive care bedden in ons land iets lager dan in Duitsland, maar hoger dan in Frankrijk, Nederland of Spanje en veel hoger dan in Italië en Groot-Brittannië (meer dan het dubbele zelfs!). Maar de coronacrisis heeft ons met de neus op de trieste nood aan deze bedden gedrukt.

Net als andere landen, koos België voor een lockdown om de schade te beperken. Niet zozeer van het aantal doden, maar om de overbelasting van de ziekenhuizen tegen te gaan. Om kost wat kost te vermijden dat zieke mensen op de grond moeten sterven of in de gang, zoals te zien was op die vreselijke beelden uit een ziekenhuis in Wuhan. En kost wat kost is hier niet enkel een stijlfiguur. De factuur zal dramatisch hoog zijn, dat heeft iedereen intussen begrepen. 60 miljard, wordt gezegd. Grotendeels uitgegeven door de overheid, via de tijdelijke werkloosheid, het overbruggingsrecht, en verschillende tegemoetkomingen aan handelaars en zelfstandigen die zonder inkomen zaten. Het begrotingstekort gaat de pan uit rijzen en de overheidsschuld zal pieken.

Wat betekent dit voor de burger? Hoe gaan overheden dit compenseren? De belastingen verhogen zou slecht vallen, want dan kelder je de koopkracht... en de moraal van de bevolking, terwijl de comsumptie een boost moet krijgen om de economie erbovenop te helpen. Waar we dan allicht niet op zullen moeten rekenen is een herwaardering van de pensioenen, bijvoorbeeld. Een van de meest duidelijke gevolgen van deze crisis situeert zich echter elders. Als je ervoor wil zorgen dat de staten niet te veel gebukt gaan onder een stijgende schuld, moet je de interesten op bodemkoers houden. En daar zal de Europese Centrale Bank voor zorgen. Het is heel eenvoudig: afgaand op de contracten die in de financiële wereld worden onderhandeld, moet je geen echte renteverhoging verwachten voor 2026! De spaarboekjes zullen dus mecenas blijven spelen voor de staat. Maar deze keer is het voor een goed doel: de bescherming die we hebben gekregen.