Els De Coker verwerkt amputatie met fotoboek

Afscheid nemen vormde de voorbije twee jaar de rode draad in het leven van Els De Coker (52). Van haar moeder, haar schoonzus, haar onderbeen. “Ik wou een boek maken om te tonen dat het afscheid ook iets positiefs kan zijn.” Want voor de amputatie heeft Els zelf gekozen, na jarenlang sukkelen met een pijnlijke voet en onderbeen.

“Ik had avasculaire botnecrose. Mijn bot stierf af waardoor mijn voet misvormd was, voortdurend verkrampte en ik talloze operaties moest ondergaan. Dat komt niet meer goed, zegden de artsen. Ik had het gehad, mijn been voelde als ballast, ik wou het weg.”

Die stap om het te laten amputeren heeft Els zelf gezet. “Dokters geven dit niet snel als optie. Ik was dus opgelucht toen ze me na tal van onderzoeken en gesprekken zeiden dat de amputatie kon plaatsvinden. Mijn omgeving had het er moeilijker mee. Zij zagen vooral wat ik niet meer zou hebben. Ik zag wat ik wél weer zou kunnen. De pijn aan mijn been beheerste mijn leven. Als het weg zou zijn, zou ik weer kunnen stappen, met de motor rijden,...”

Het boek documenteert met zwart-witfoto’s en korte teksten de weg die Els heeft afgelegd: de misvormde voet, de operatie, de revalidatie, een prothese kiezen,... Nooit wordt het shocke- rend. “Ik wil amputatie uit de taboesfeer halen. Mensen worden amper geïnformeerd over protheses en hoe ze je leven kunnen vergemakkelijken. Ik heb bijvoorbeeld ook een prothese waarmee ik schoenen met hakken kan dragen. Daardoor voel ik me vrouwelijk. Ik draag ook korte rokken. Mensen kijken sowieso als je mankt, dus kan je evengoed je prothese laten zien. En je zou versteld staan hoe weinig mensen op je letten als je gewoon doet. Het moeilijkste aan dit proces was dat ik het niet heb kunnen delen met mijn moeder en schoonzus. Zij stierven net voor de amputatie.”

Een luchtfoto van Els tijdens een parachutesprong sluit het boek af. “Als je uit dat vliegtuig springt, samen met de instructeur, heb je geen controle meer. Maar dan zie je die prachtige aardbol... Zo zie ik het leven: het kan zo mooi zijn, ook al heb je er geen controle over.”