“Eindelijk kan ik mezelf zijn”

Het is voor Helmut Lotti (43) een bijzonder jaar. Hij is nu ouder dan zijn idool Elvis Presley ooit werd, heeft een nieuw album en een nieuwe tournee. Met het wat rauwere, Nederlandstalige ‘Mijn hart & Mijn lijf’ gooit hij het over een totaal andere boeg. Lotti goes helemaal zichzelf.

We spreken af in Antwerpen, waar de zanger al enkele jaren woont met zijn derde vrouw, journaliste Jelle Van Riet. Onder haar impuls besloot hij in 2008 wat gas terug te nemen. Duizend dagen had hij nodig om te ontdekken welke muziek resoneerde in het diepst van zijn ziel.

U hebt drie sabbatjaren achter de rug. Wat heeft die zoektocht opgeleverd?

Ik ben drie jaar aan de kant gaan staan om uit te maken wat ik echt wil. En dat is authenticiteit. Ik wil een goeie, authentieke muzikant zijn.

Lotti is herboren, luidt de promotie van uw nieuwe cd. Voelt het ook zo?

Ik voel mij alleszins vrijer om te zijn wie ik ben. Vroeger was mijn werk een ‘feest van herkenbaarheid’. Ik was een soort jukebox. Nu is het een ‘feest van mijn persoonlijkheid’. Eindelijk kan ik mezelf zijn. Eigenlijk kan je toch nooit iedereen tevreden stellen. Dus kan je beter je goesting doen. Daar ben ik intussen achter.

Het lijkt wel alsof u neerkijkt op wat u tot nu toe hebt gedaan.

Neerkijken? Nee, absoluut niet (verontwaardigd). Ik heb op twee gestaan in de Amerikaanse billboard, heb opgetreden in l’Olympia en op Broadway en heb meer dan 13 miljoen albums verkocht. Ik denk echt niet dat er velen zijn die mij dat nadoen.

Het nummer Hoera, ik ben een ster op uw nieuwe album is nochtans een persiflage op uw succes, alsof u zichzelf niet meer dan een goed marketingproduct vond.

Nee, dat klopt niet. Ik was meer dan dat. Ik was een heel goeie zanger met een goede show en een goed orkest. Maar dan wel een in een circusact. Weliswaar een fantastische – alles in mijn shows zat altijd zeer juist – maar het bleef een circusact. Het was best spannend en vocaal zeer uitdagend, maar artistiek niet meer bevredigend. Het was op. Nu vertel ik het verhaal van een man die al heel wat heeft meegemaakt, met bepaalde frustraties en verwachtingen. Dat is voor mij nu interessanter dan nog een keer een hoge C te zingen.

Misschien heeft het succes u wel veranderd.

Nee, totaal niet. Ik heb mij ook nooit een ster gevoeld. Ik vond het altijd een vervelend bijverschijnsel.

Is het niet sneu voor uw fans dat u een totaal andere weg inslaat?

Als een bakkerij sluit, ga je naar een andere bakker. Als mensen mijn oude muziek leuk vinden, moeten ze maar één van mijn oude platen opzetten. Ik heb al veel verschillende dingen gedaan in mijn leven, maar nog nooit een slechte show neergezet. Ik zou dus niet weten waarom mijn fans niet naar mijn nieuwe show zouden komen. Tot nu toe reageerde iedereen enthousiast, zowel mijn oude als nieuwe fans. Vooral mijn dochter vindt het geweldig. Het is wel zo dat mijn nieuwe repertoire een paar beluisteringen nodig heeft. Het zijn geen eendimensionale liedjes. Ik heb de teksten samen met Humo-journalist Bart Vanegeren geschreven, een intelligente mens met veel humor. Ik denk dat wat ik nu doe veel boeiender is. Maar het speelt zich op een ander niveau af. Vroeger bracht ik mooie melodieën. Ik was trots op al mijn platen, maar ze waren altijd een ‘best of’ van anderen. Het had al flink fout moeten lopen om daar geen succes mee te hebben.

Waarom bent u pas na meer dan 20 jaar van koers veranderd?

Ik vind het altijd moeilijk om tegen verwachtingspatronen in te gaan. Mensen geven je het gevoel dat je verantwoordelijkheid draagt. En ik wou die correct opnemen. Zolang mijn platencontract liep, wou ik alles doen wat van mij verwacht werd. Toen ik einde contract was, dacht ik: nu is het aan mij!

Wou u kleinschaliger werken?

Ik ga toeren met vijf man langs culturele centra. Dat heb ik nog nooit gedaan. Of er internationaal iets mee gebeurt, weet ik nog niet. Maar ik denk na over een vertaling. Ik zou het wel leuk vinden om hiermee ook in het buitenland te scoren. Het is niet zo dat ik geen ambitie meer heb! Niet dat ik nog de wereld wil veroveren, maar ik heb wel zin om de fans die ik nu eenmaal heb in het buitenland nog eens iets nieuws te geven.

Er wordt gezegd dat uw vrouw veel invloed heeft op uw carrière.

Ik wou van koers veranderen. Mijn vrouw heeft mij de moed gegeven het ook te doen. Zij wordt nogal eens neergezet als een soort Yoko Ono. Maar zij had gewoon door wat er in mijn hoofd speelde en heeft mij dat ten uitvoer laten brengen. Ik loop nogal eens weg van problemen en conflicten. Sinds zij er is, is dat anders. Nu durf ik ook ‘nee’ te zeggen. Zij vindt het ‘kind in de man’ heel leuk, maar ze heeft toch graag dat ik af en toe een echte man ben. Jelle heeft van mij die man gemaakt.

De nummers op uw nieuwe cd zijn deels autobiografisch. In Voed mij op bent u openhartig over uw vaderrol.

De nummers vertrekken vanuit mijn eigen ervaring maar zijn zo geschreven dat iedereen er zich in herkent. Voed mij op gaat echt niet alleen over mij en mijn dochter. Hoeveel gescheiden mensen zien hun kind maar één keer om de twee weken? Ik vind dit een heel relevant thema.

U zingt: “ik werd nooit papa”. Vindt u dat u op dat vlak gefaald hebt?

Falen is veel gezegd, want ik heb een heel goed contact met mijn dochter. Nu voel ik mij wel degelijk haar vader. Maar er zijn momenten geweest dat ze mij niet accepteerde omdat ze mij veel te weinig zag en omdat haar situatie ook niet altijd even eenvoudig was. “Wij werden nooit wij” is een gevoel dat ik al had van toen ze nog heel klein was. De geboorte van een kind is een van de meest ingrijpende momenten in een mensenleven. Plots is daar een levend wezen waar je de verantwoordelijkheid voor krijgt. Het is van jou en toch ook weer niet, en dat is zo schoon. Naarmate je ouder wordt, gaat dat almaar moeilijker. Want je moet je kind loslaten, terwijl je eigenlijk zin hebt om het zo hard vast te pakken dat je het bijna wurgt.

Uw nummer Angst viel mij ook op. “Ik kijk in de spiegel en zie het verval”.

Ja, dat is ook zo. Toen ik begin de 30 was, dacht ik voor het eerst: “het wordt niet meer beter”. Ik kom er graag zo goed mogelijk voor. Daar doe ik alles voor, maar wel op een natuurlijke manier. De foutste beslissing die ik ooit heb genomen, die in verband met mijn haar (n.v.d.r. Lotti droeg een tijdlang een haarstukje), heb ik genomen omdat een Europese platenfirma liet weten niet te zullen investeren in een kalende zanger. Dat was op het moment dat ik mijn internationale deal kon krijgen. Dus wat doet een mens dan? Maar eigenlijk staat het voor alles wat ik niet ben.

Maakt ouder worden u bang?

Natuurlijk maakt mij dat bang. Ik hoop nog altijd dat God iets anders voor mij in petto heeft dan sterven, maar ik vrees dat ik er niet zal aan ontsnappen. Ik ben wel heel bewust bezig met mijn gezondheid. Dankzij Elvis. Want hij is hét voorbeeld van hoe je niet moet omgaan met je lichaam. Ik ben trouwens sinds dit jaar ouder dan hij ooit geworden is.

Luistert u nog regelmatig naar zijn muziek?

Heel regelmatig, ja. Ik probeer ook nog altijd mensen te bekeren. Want er zijn zoveel misverstanden over hem. Hij is ondanks zijn populariteit een van de meest onderschatte artiesten. Neem nu Jailhouse Rock, niemand kan dat nummer coveren met dezelfde finesse. Enkel Presley slaagt erin dat tegelijkertijd ruw en onschuldig te brengen. Fantastisch is dat!

Helmut Lotti. Mijn hart & Mijn lijf. Tot 8/6/2013 op tournee door Vlaanderen en Brussel. Info en speellijst: www.helmutlotti.be/en/agenda.

Ann Heylens – Foto’s Frank Bahnmüller

Dankzij mijn vrouw durf ik nu ‘nee’ te zeggen. Zij heeft van mij een man gemaakt.