Effe dimmen die muziek op restaurant

Vriendinnen hebben elkaar altijd veel te vertellen. Zaken waar wij vrouwen met overgave van genieten, maar waar mannen zich evenzeer aan bezondigen – nee, heren, probeer het maar niet te ontkennen, we hebben jullie al meermaals betrapt op het beoefenen van deze sport! Die avond heb ik afgesproken met een vriendin in een klein buurtrestaurant voor een debriefing van onze persoonlijke nieuwtjes. Het is nog vroeg maar de muziek staat al loeihard. En dus kunnen we niet anders dan tegen mekaar te schreeuwen om ons verstaanbaar te maken. We zijn helaas te welopgevoed om hier meteen over te gaan klagen. Hoewel, is het niet eerder onbeleefd om mensen een geluidsniveau op te dringen dat hen belet met elkaar te praten tenzij ze zich schor roepen en hun stembanden martelen (dat wordt keelpijn morgen)?

Dus vragen we de ober of hij zo vriendelijk wil zijn het geluid wat te dempen. In zijn ogen verschijnen witheet en vlijmscherp de woorden ‘ouwe taart’ + ‘vervelend mens’. Na nog twee keer aandringen, zet hij het geluid stiller. Althans tijdelijk.

Wat verderop schreeuwt ook een lange tafel zich hees. Met hun hels kabaal proberen ze de muzikale herrie te overstijgen. Tot elke tafelgenoot zich uiteindelijk enkel nog tot zijn buurman/vrouw richt, met de rest van de tafel wordt gecommuniceerd in gebarentaal. In die danteske kakafonie beeld ik me in wat slechthorenden en mensen met een hoorapparaat, dat niet alleen de stem maar ook het achtergrondgeluid versterkt, nu moeten doorstaan.

Wat jammer toch – en bovendien contraproductief, beste restauranthouders die almaar vaker de volumeknop helemaal opendraaien -, zeker nu we weten dat muziek bij de maaltijd een invloed heeft op hoe we dat eten ervaren. Ernstig wetenschappelijk onderzoek heeft aangetoond dat wat we op ons bord krijgen geraffineerder smaakt met een streepje klassiek dan met rock of popmuziek.

Nee, ik hou hier geen pleidooi voor Vivaldi bij de pizza quattro stagioni, ik vraag enkel om te kunnen praten zonder te moeten roepen, om te kunnen genieten zonder dat mijn smaakpapillen verstoord worden door mijn gepijnigd trommelvlies. En neen, dit heeft werkelijk niets vandoen met leeftijd.

Je zou bijna zin krijgen om een drukkingsgroep op te richten. Zoals de Brit Nigel Rodgers die, toen hij 38 was, het zo op zijn heupen kreeg van de sfeermuziek in het restaurant waar hij met zijn vriendin dineerde, dat hij Pipedown oprichtte, een vereniging die ageert tegen achtergrondmuziek op openbare plaatsen en in winkels. Die Rodgers, intussen 63, heeft zijn slag thuisgehaald: winkelketen Marks and Spencer kondigt aan dat ze stopt met achtergrondmuziek in haar filialen. Stoppen is wel erg drastisch. Zo ver hoeft het niet te gaan. Enkel dat het geluid zacht genoeg staat om niet gillend bepaalde winkels uit te lopen, die trendy verwarren met heavy, met oren die aan flarden hangen en met het vurige verlangen er nooit meer een stap binnen te moeten zetten.

ANNE VANDERDONCKT