Een winkeldag in 2015

Het is zaterdag 28 februari 2015. In de voormiddag wil ik snel boodschappen doen, om nadien te kunnen funshoppen met de kleinkinderen. Carrotmobben staat niet op het programma. Dat is voor volgende week...

Als weekendkok kijk ikuiteraard eerst naar mijn digitaal prikbord. Het aanraakscherm is ingewerkt tussen de keukenkasten. Ik begin met mijn digitaal boodschappenlijstje en merk dat ik hiervoor drie winkels nodig heb: een bioslager, een delicatessenzaak en een supermarkt. Ik wil immers een lamstajine bereiden voor mijn vrouw en een bevriend koppel. Om te weten hoe ik dat het best kan aanpakken, roep ik een filmpje op. Nog eens een toets aantippen en de ingrediënten staan op mijn boodschappenlijstje.

Om geen tijd te verliezen bij de slager en de delicatessenwinkel geef ik mijn bestellingen op via hun websites. De delicatessenzaak waarschuwt mij meteen: de tapenade die ik wil kopen, is niet geschikt voor mij omdat ik allergisch ben voor ansjovis. Ik heb vorig jaar mijn profiel op die website ingebracht en zo kent hij mijn voorkeuren en allergieën.

Ik betaal beide rekeningen met een digitale duimhandtekening. Bij de slager en de supermarkt zal ik mijn bestelling ophalen, bij de delicatessenzaak verkies ik een levering aan huis.

In de supermarkt

Op naar de supermarkt. Mijn boodschappenlijstje én de promoties van de week heb ik opgeslagen op mijn smartphone. Aan de ingang heb ik alweer maar één toets nodig om mijn lijstje over te brengen op het schermpje van mijn winkelwagen. Ik loop door de winkel met een selfscanner. Bij het inscannen van een bokaal gevulde olijven krijg ik opnieuw een allergiewaarschuwing (ook de supermarkt kent mijn profiel).

Omdat ik een beetje let op de co2-uitstoot, maak ik met mijn smartphone een foto van de streepjescode van sommige producten. Onmiddellijk krijg ik informatie over de herkomst, de versheid en de productiewijze. Wel is het even schrikken als ik langs de verzorgingsproducten kom. Een camera heeft me herkend en toont me een reclame voor een haargroeimiddel. Hoe weet die dat ik daarmee een probleem heb?

Geen caissière meer, maar een elektronisch poortje dat me via de self-scanner de rekening meldt. Ik houd mijn smartphone voor een schermpje: betaald! In minder dan een minuut sta ik aan de uitgang. Daar neem ik twee uitklapbare bakken om mijn boodschappen over te laden. Die breng ik terug bij een volgend bezoek en zo krimpt de verpakkingsberg.

Funshoppen en carrotmobben

Onlangs is een winkelcentrum in de stad verbouwd tot een funshoppingparadijs. Tal van winkels en boetieks bieden nu ook een ontspanningshoek: een kooktheater, een leesruimte voor e-boeken, een fitnessruimte, een gezondehapjeshoek, een speeltuin. En allemaal gratis. Mijn kleinzoons vinden het geweldig, al krijgen ze de nieuwste Legodoos met elektronische componenten (nog) niet. Ik heb me immers aangemeld voor een carrotmob die volgende week plaatsvindt. Dat is een actie waarbij zoveel mogelijk mensen op hetzelfde moment in een bepaalde zaak gaan winkelen. In ruil voor de grote omzet geeft de winkel kortingen én belooft hij een deel van de winst te gebruiken voor ecologische aanpassingen. De twee bengels zullen nog een weekje geduld moeten oefenen...

Ludo Hugaerts