Een weekendje zonder

De antivermoeidheidstrucs die werken’. Verrukt lees ik de veelbelovende titel op de cover van een van mijn weekendmagazines. Dit soort artikels is voor volwassenen wat sprook-jes voor kinderen zijn: puur plezier, alleen al omdat ze altijd opnieuw hetzelfde vertellen. Met als extra prikkel: en wat als er deze keer nu toch een wondermiddel in staat dat komaf maakt met de kringen onder mijn ogen, mijn niet aflatende gegeeuw en het gevoel van uitputting aan het eind van de winter? Magnesium, groene thee, lichaamsbeweging, enz. Ja, ik weet het... Niet bereikbaar zijn: geen gsm, geen mails,... Het klinkt goed. Althans in theorie, want de praktijk...

Door een samenloop van omstandigheden zit ik datzelfde weekend zonder gsm. Losgekoppeld. Afgesneden van de buitenwereld. Ik moet tien kilometer verderop inkopen doen zonder gsm in de auto. En meteen steekt de stress de kop op. Wat als ik autopech krijg: hoe bel ik dan de pechverhelper? Of stel dat ik een ongeval heb? Hoe verwittig ik mijn omgeving dat ik later zal zijn? En wat als ik me nu plots niet goed voel? Wat als mijn familie me dringend moet bereiken? Ik heb maar één ritje met de auto nodig om me een berg mogelijke en denkbare tegenslagen voor te stellen. Een wereld van angst en ongerustheid, alleen omdat ik het even zonder gsm moet stellen. Wanneer ik thuiskom, voel ik me als een soldaat die zonder kleerscheuren een veldslag heeft overleefd. Zonder gsm lijkt de wereld ineens veel bedreigender dan met. Op elk moment bereikbaar zijn is stresserend, maar je ervan bewust zijn dat je niemand kunt bereiken in geval van nood, is dat ook. Zover is het dus met mij gekomen: afgesneden zijn van de buitenwereld heeft mijn vermoeidheid geenszins goed gedaan. Hoe deden we dat vroeger? Ik weet het niet meer. Dat is net het probleem.

13 december 2011, moordpartij in Luik op de place St-Lambert. Verlamd zit ik voor mijn computer, surfend van de ene nieuwssite naar de andere. Mijn bloed staat stil in mijn aders, mijn benen lijken afgezaagd. Die middag had mijn man daar een afspraak. Ik bel hem op zijn gsm. Laat een bericht achter op zijn voicemail. Hij belt niet terug. Een collega raadt me aan om mensen te bellen die meer kunnen weten. Geen antwoord. Paniek is niet zo’n beste maatjes met het gezond verstand: het kost me tien lange minuten voor ik eraan denk om (terug naar de prehistorie) een vast telefoonnummer te bellen, zoals een boodschap in een fles. En raad eens wie er doodleuk opneemt? Natuurlijk: zoals altijd in zo’n geval ligt het gsm-netwerk plat, terwijl de vaste telefoonlijn, als een rots in de branding, operationeel blijft. Je moet er enkel aan denken dat hij nog bestaat! Het is op zo’n momenten dat je beseft welke prominente plaats een object in je leven inneemt, of verovert heeft. Dit alles om te zeggen dat ook die dag zonder gsm niet veel rust heeft gebracht. Doe mij dus nog maar eens magnesium en groene thee...

Anne Vanderdonckt, hoofdredacteur