Een valse herinnering

Waar ben ik?Ik lig in een bed.Bij het bed staan flitsende schermen waarover mieren kruipen.Het is verstikkend warm.Ik wil weg.Ik lig vast. Mijn armen en benen zijn vastgebonden.

Er glijdt een hand onder de lakens. Wie doet dit?De hand gaat naar mijn buik en steekt. Dat doet pijn.Ik ga dood.Help mij!

Er rolt een traan over de wang van de dame die voor mij zit. Ze vertelde zonet over een ervaring die ze meemaakte op intensieve zorg, waar ze maanden geleden langdurig was opgenomen met een ernstige infectie. Het is een van de weinige herinneringen die ze aan deze periode heeft overgehouden. Gelukkig is haar herinnering geen echte ervaring, maar een delier dat zich op het dieptepunt van haar ziekte voordeed.

Bepaalde zaken in haar kamer, in en om haar bed, hebben haar hallucinaties gevoed. De flitsende schermen naast het bed waren de monitors die haar vitale functies registreerden. Veertig graden koorts deed haar gloeien en ijlen. De hand onder het laken was die van een verpleegkundige die medicatie toediende: de prik van een banaal spuitje werd in haar wanen uitvergroot tot een ondraaglijke ervaring.

De realiteit werd vervormd en anders beleefd, door de ziekte, door zuurstoftekort, door de medicatie, door het zweven tussen wakker en slapen. Het enige ware element in haar verhaal is het feit dat ze vastgebonden lag. Soms is er bij delirante patiënten geen keuze. Fixatie moet verhinderen dat ze infusen en katheters uittrekken of zichzelf verwonden door uit bed te vallen.

Ik leg het haar in detail uit. Ze beseft inmiddels dat dit alles niet echt gebeurd is, maar wil het nog eens horen uit de mond van de dokter, ter geruststelling, om het beter te kunnen verwerken. Want de scene die ze beschrijft keert geregeld terug in haar slaap, als een enge droom.

Ik vraag of zij buiten deze nachtmerries nog andere problemen heeft die kunnen wijzen op een post intensive care syndroom . Heeft ze soms ook last van slapeloosheid, spierzwakte, gewrichtsstijfheid, kortademigheid, vermoeidheid of geheugenstoornissen? Ze zegt van niet, gelukkig.

De vrouw maakt aanstalten om te vertrekken. Met een kwieke beweging staat ze recht. Fysiek is ze bijna helemaal de oude. Tijdens het revalideren heeft ze zich voor 100% gegeven. De kwalen van een post intensive care syndroom zijn niet aan haar besteed, op die hardnekkige nachtmerries na dan. Maar daar wil ze haar leven niet door laten beheersen. Gewoon af en toe haar verhaal doen, aan haar kinderen, aan een verpleegkundige of, zoals vandaag, aan een arts. Meer heeft ze niet nodig.