“Een straffe madam”

Greyhounds in Nood Belgium vzw, Flora-straat 1, 9840 De Pinte,tel. 09 324 00 26. De kalender 2004 is nog beschikbaar en kost euro 10. Adoptie van een windhond kost euro 150. Giften blijven zeer welkom op rek. 293-0219040-69

Ik ben een halve BV geworden”. Mireille Broeders (57) lacht erom, maar haar gezicht verraadt een gebrek aan slaap. De initiatiefneemster van Greyhounds in NoodBelgium heeft dan ook een hectische periode achter de rug. De verkoop van de benefietkalender 2004, waaraan 13 BV’s belangeloos hun medewerking verleenden, loopt als een trein. In anderhalf jaar heeft deze kunstenares en binnenhuisarchitecte geen penseel meer kunnen aanraken, zozeer is ze opgeslorpt door haar reddingswerk voor gemartelde greyhounds en Spaanse windhonden (de galgos). Het is geen toeval dat de acteur Carry Goossens haar “een straffe madam” noemde...

Bijna tien jaar geleden zag Mireille een BBC-reportage met gruwelijke beelden over het lot van windhonden in Spanje na hun carrière in de wedrennen. In een spontane opwelling vond ze dat ze iets moest doen voor deze dieren. Vandaag heeft ze 1171 mishandelde windhonden uit Spanje kunnen plaatsen bij Belgische adoptieouders. Zelf een asiel oprichten in Medina del Campo, daar zorgen voor de nodige veterinaire verzorging, zes keer per jaar naar Spanje rijden om een zestigtal honden naar België te brengen, petities en betogingen organiseren, in Spanje ingaan tegen de machocultuur, prins Laurent benaderen, niet in paniek raken na bedreigingen, het tijdschrift van de vereniging volschrijven, benefietacties op poten zetten, kandidaat- adoptanten begeleiden... Waar blijft ze de motivatie halen?

Mireille: “Ik ben altijd een passioneel mens geweest. Het gaat er bij mij nog altijd niet in dat mensen zulke prachtige honden kunnen martelen om ze te straffen voor slechte prestaties in de rennen. In Ierland en Spanje mag je van een echte windhonden-industrie spreken. In Spanje is een galgo gewoon een gebruiksvoorwerp dat geld moet opbrengen. Mijn moeilijkste momenten beleef ik wanneer ik in Spanje moet kiezen welke dieren ik naar België meeneem. Maar als ik ze dan thuis kan overhandigen aan de adoptieouder en zie hoe blij de hond én het nieuwe baasje zijn, dan voel ik me gelukkig. Omgekeerd kan ik er ook wakker van liggen als een adoptie mislukt en de hond opnieuw bij mij belandt.”

A Ludo Hugaerts, Marc Welsch en Piet Wollaert