Een nieuwe carrière in de zorg

Altijd al stiekem gedroomd van een baan als verpleegkundige, onthaalouder of verzorgende? U bent lang niet de enige. Steeds meer vijftigers willen zin geven aan hun job en (her)ontdekken met succes de weg naar een nieuwe loopbaan in de zorg.

Wij zijn ongelofelijk blij met de komst van die vele zij- instromers. Mensen die hun professionele leven over een andere boeg gooien om van zorg bieden aan anderen hun beroep te maken. In de brede betekenis. Want er is erg veel nood aan verpleegkundigen maar evenzeer aan zorgkundigen, onthaalouders en verzorgenden. Kortom: mensen van alle scholingsniveaus en achtergronden”, steekt Lon Holtzer van wal. Zij is zelf verpleegkundige en Vlaams zorgambassadeur.

“Dat een richting als verpleegkunde vandaag opnieuw aantrekt, is voor een goed deel ook te danken aan die oudere werknemers die in de zorg een tweede of derde carrière willen uitbouwen. Zo’n ommezwaai wordt vanuit de overheid ook ondersteund. Net zoals bij andere knelpuntberoepen kunnen mensen deze driejarige opleiding volgen mét behoud van hun werkloosheidsuitkering. Dat geldt ook voor wie zich omschoolt tot zorgkundige, opvoeder, verzorgende of kinesitherapeut.”

Nieuwe zorgjobs

“De mogelijkheden zijn zoveel ruimer dan wat nu gekend is”. Zo is er een groeiende behoefte aan nieuwe zorgjobs. Zoals de ADL-assistent. “ADL staat voor Activiteiten Dagelijks Leven. Deze assistenten omschrijven zichzelf graag als de armen en benen van mensen met een fysieke beperking. Zij werken binnen één buurt en komen langs na een oproep. Dat kan zijn om te helpen bij een klus, tanden poetsen, een blikje openen, een kleine verplaatsing. Allemaal kleine zaken met een grote betekenis. Verwant daarmee zijn de persoonlijke assistenten, die aan de slag zijn bij mensen met een beperking, die over een persoonlijk assistentiebudget beschikken. Na een korte opleiding kunnen ze al op pad. Deze zorgbanen zijn vooral interessant voor wie deeltijds wil werken.”

Zinvolle baan

Waarom maken zoveel 50-plussers de switch naar de zorgsector? “Een aantal beweegredenen keert vaak terug”, weet Lon Holtzer. “Veelgehoord is: ‘Ik heb het altijd willen doen maar ik mocht niet van thuis’. De impact van ouders én grootouders op de studiekeuze was en is nog erg doorslaggevend en hopelijk is dat ontradende effect stilaan verdwenen. Want vroeg of laat komt de drang om in de zorg- of welzijnssector te werken toch bovendrijven. Anderen zijn hun huidige job beu of willen bewust weg uit de industrie, uit de ratrace en de voortdurende focus op winst en cijfers. Ze zoeken een sociale dimensie en zingeving. Na de bankencrisis kregen we zo een pak nieuwkomers over de vloer.”

“Een plotse gebeurtenis in de familie of in hun persoonlijke leven, zoals een zwaar ongeval, een ernstige ziekte, ligt ook vaak aan de basis van een keuze voor de zorg. Mensen komen in aanraking met de zorgwereld en dat geeft een klik. Voor anderen is het een oude droom waarmaken. Dat geldt onder meer voor mensen die toen ze jong waren niet de (financiële) kans hadden om te studeren. Wat de achterliggende reden ook is, de motivatie en de wil om te slagen is bij rijpere studenten erg groot. Door hun levenservaring slaan zij kennis ook anders op dan wie net de secundaire school heeft verlaten.”

In het reine

“Vijftigplussers in de zorg bieden zonder twijfel een niet te onderschatten meerwaarde. Mensen met jaren ervaring op de teller runnen vaak ook een gezin, beschikken over organisatietalent, relativeringsvermogen en weten van aanpakken. En erg belangrijk: ze zijn doorgaans klaar met zichzelf. Om degelijk zorg te dragen voor anderen, moet u in het reine zijn met uzelf. Wie nog volop worstelt met zijn eigen privébesognes of op zoek is naar zichzelf, heeft onvoldoende ruimte vrij in zijn hoofd om open te staan voor de problemen van anderen. Oudere zorgverleners met levensbagage stralen meer innerlijke rust uit naar hun patiënten. Dat is een troef die geen enkele opleiding kan aanleren.”

Kari Van Hoorick en Annick de Meyere