© frank bahnmüller

Eddy adopteert volwassen Wahid

“Als iemand me tien jaar geleden had gezegd dat ik op mijn 62ste nog papa zou worden, zou ik gelachen hebben.” Toch is Eddy Timmermans sinds kort papa van Wahid, een ‘baby’ van 1,80 m en 90 kg, die op zijn 16de vanuit Afghanistan naar België vluchtte. “Hij was al 18 toen ik hem leerde kennen. Ik zat met buren op straat te babbelen. Wahid fietste toertjes en stopte om een sigaret te vragen. Zo zijn we beginnen praten. De dagen nadien kwam hij geregeld langs voor een sigaret en een praatje. In de winter was de verwarming in zijn studio stuk. Ik heb hem binnengelaten en een warme douche laten nemen. Hij kwam steeds vaker en bleef al eens slapen op de zetel. Op de duur heb ik hem een sleutel gegeven, zodat hij zich overdag kon komen opwarmen. Waarna ik heb voorgesteld om bij mij in te trekken. Ik had toch kamers op overschot.”

Ik wou meer betekenen voor Wahid. Waarom hem dan niet officieel familie maken? EDDY TIMMERMANS

“Door veel met hem te praten kwam ik op het idee om hem te adopteren. Dat zou hem meer zekerheid geven in België. Samen met een advocaat hebben we in 2018 de adoptieprocedure opgestart.” Vier jaar en veel officiële verklaringen en paperassen later zijn Eddy en Wahid vader en zoon. “Dat idee is traag gegroeid. Ik ben mijn hele leven alleenstaand geweest, ik heb geen kinderen, ik moest aan niemand verantwoording afleggen. Waarom zou ik niet iets kunnen betekenen voor iemand op deze wereld? En als ik meer wil betekenen voor Wahid, waarom hem dan niet officieel familie maken? Hij noemt mij al heel lang papa. Intussen woont hij niet meer bij mij. Hij wou op eigen benen staan en naar Antwerpen verhuizen. We horen elkaar elke dag. Als hij vroeg moet opstaan voor zijn werk, vindt hij het fijn dat ik hem wakker bel.”

“Toen hij bij mij kwam wonen, heeft hij wel een lastige periode gehad. Door zijn moeilijke jeugd, heeft hij zijn puberteit niet kunnen beleven. Die opstandige jaren heeft hij bij mij wel ingehaald. Ik heb hem toen proberen bijsturen door veel met hem te praten. Hij is volwassen, maar ik voel mij voor een stuk verantwoordelijk voor hem. Iemand die ik wegwijs probeer te maken in het leven en waarvan ik hoop dat hij een goed mens wordt.”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content