Dwars door vulkaanland

La Avenida de los Volcanes, zo heet de aaneenschakeling van vulkanen doorheen het Andesgebergte van Ecuador, een land op de evenaar, met eeuwige sneeuw op de bergtoppen.

Het was de Duitse ontdekkingsreiziger en wetenschapper Alexander Von Humboldt die in 1802 met de naam La Avenida de los Volcanes op de proppen kwam. Op reis door Zuid-Amerika, probeerde hij als eerste Europeaan de Cotopaxi-vulkaan te beklimmen. Die ligt niet ver van Quito, de hoofdstad van Ecuador en onze vertrekplaats. Dat is bij aankomst wel even acclimatiseren, want de hoofdstad bevindt zich op 2.850 m maar ook pal op de evenaar, zodat ondanks die hoogte de temperatuur het hele jaar door 20-25 graden bedraagt. Heerlijk om te wandelen, maar als de zon door de wolken breekt is zonnecrème geen overbodige luxe, want je zit hier een pak hoger dan in de meeste skigebieden in de Alpen.

De oude koloniale stad rijgt kerken en kloosters van franciscaner- en jezuïetenorden aan elkaar, die hier in het zog van de Spaanse conquistadores arriveerden. Het leven speelt zich af op de fraaie pleinen, met als centrum de levendige Plaza de la Independencia, steeds gevuld met muzikanten, straatartiesten en verkopers. Jonge en minder jonge Ecuadorianen komen hier spontaan dansen op het ritme van de Andesmuziek. Hier en daar spot je de typische klederdracht van de serranos, de bevolking van het hooggebergte. Een groot contrast met het zuiden van de stad en Parque Carolina. Daar is een nieuw Quito uit de grond is gerezen, met hypermoderne shoppingcentra, fitnesszaken, bars en restaurants, waar de gegoede inwoners van de stad graag vertoeven.

COTOPAXI-VULKAAN

Quito ligt in de Andes, die zich uitstrekt langs de zogenaamde laan der vulkanen, een strook van noord naar zuid met niet minder dan 44 vulkanen, waarvan er 15 nog actief zijn. Om die te verkennen stappen we op de Wanderbus, een hop-on hop-off-bus die het hele land doorkruist, met gidsen aan boord. Voor de maaltijden houden we halt bij lokale restaurantjes en boerderijen. De hoofdweg waarlangs we reizen maakt deel uit van de Panamericana of Pan American Highway, die het Amerikaanse continent volgt, van Alaska tot Vuurland in Argentinië.

In Quito zagen we hem al in de verte liggen, de Cotopaxi-vulkaan, en aangekomen in het gelijknamige nationale park is het zicht op deze volgens de Ecuadorianen mooiste der vulkanen ronduit majestueus. Hij is 5.897 m hoog en nog altijd actief. Het is ook de meest beklommen berg van Ecuador, een stevige uitdaging voor sportievelingen. In het nationaal park spotten we bij het Limpiopungo-meer zeer zeldzame condors, indrukwekkende roofvogels met een spanwijdte van meer dan drie meter.

Enkele uren later en een stuk hoger dan Quito (3.915 m) staren we verbaasd in de diepte voor een volgend natuurwonder: het kratermeer van Quilotoa, met zijn turkooisblauwe water een echt plaatje. We dalen af tot aan de voet van het meer dat gevormd werd toen de top van de vulkaan implodeerde. De terugweg naar boven is een stuk pittiger, maar je kan ook een ezel- of lamataxi nemen om de klus te klaren. Het stevige maal in het dorp aan de top kunnen we wel gebruiken. De Ecuadorianen eten lekkere maaltijdsoepen met vis of kippenpoten en aardappelen. Ook stoofpotjes met lamsvlees of lama, samen met rijst en gebakken banaan zijn populair. Llapingacho is een typisch gerecht van gebakken aardappeltortilla met kaas, uien, pindasaus, avocado, chorizo en gebakken eieren: prima brandstof voor een bergwandeling. Ook een specialiteit van het land, maar enkel voor de liefhebbers, is cuy: cavia aan het spit.

DERTIEN WATERVALLEN

Halfweg de route van de vulkanen ligt het stadje Baños, in de schaduw van de Tungarahua-vulkaan en omringd door prachtige natuur. Hier moet je zijn voor outdooractiviteiten zoals mountainbiken en wildwatervaren, maar ook extreme sporten als benjispringen en canyoning. Met lokale gids Carlos trekken we eropuit voor een fietstocht langs niet minder dan 13 watervallen.

Vooral de Pailón del Diablo vergeet je niet snel, met een trap die vlak naast de waterval is uitgehouwen, waardoor je bij de beklimming kletsnat wordt en de overweldigende kracht van het neerstortende water tot in je kleinste teen voelt. Een andere memorabele ervaring is een deathride boven twee valleien: vastgeklonken aan een katrol glijden we langs een kabel over de gapende diepte, met uitgestrekte armen, als condors in de lucht. Pal onder ons stort een waterval naar beneden.

Vanuit Baños loopt de laan der vulkanen verder zuidwaarts, door dunbevolkte gebieden waar inheemse bergvolkeren leven. Bij Riobamba houden we halt bij het oudste kerkje van Ecuador, met op de achtergrond de machtige Chimborazo (6.263 m), de hoogste vulkaan van het hele Andesgebergte, die ook op de Ecuadoraanse vlag prijkt en net als de Cotopaxi met eeuwige sneeuw bedekt is.

BERGVOLK VAN DE ANDES

Verderop in Guamote is het een drukte van jewelste. Bergbewoners uit alle windstreken zijn afgezakt naar de donderdagmarkt in dit stadje, vaak met ezels en lama’s als transportmiddel. Het is hier een feest van kleuren, want iedereen is uitgedost in traditionele kledij. De koopwaar gaat van groenten en fruit tot handwerk, kookgerief, panamahoeden en geneeskrachtige kruiden. Toeristische prullaria zijn hier niet te vinden en de voertaal is het Quechua, dat al werd gesproken ten tijde van de Inca’s. Heel het stadje lijkt wel door de marktkramers ingepalmd, zelfs de treinsporen ontsnappen niet.

Hoe geïsoleerd sommige van die volkeren wel leven zien we als we halt houden bij de meren van Ozogoche in het Sangay National Park, genoemd naar de nog actieve Sangay-vulkaan. Hier, in dit gebied van meren, venen en grasland, is het een flink stuk kouder. Een jonge vrouw vertelt over de typische planten op deze koude hoogvlakte en toont ons de kleine huisjes waarin ze wonen, zonder enige vorm van luxe, laat staan elektriciteit of internet, maar de hartige maaltijdsoep die ze ons voorschotelt warmt ons op en smaakt heerlijk!

Voor de bewoners zijn deze meren heilig. Elk jaar grijpt hier ook een vreemd en onverklaarbaar fenomeen plaats, wanneer honderden trekvogels zich in het ijskoude water storten, alsof ze dit meer speciaal als laatste rustplaats uitkiezen.