“Dit kon ik niet doen op mijn veertigste”

Echt, ik viel uit de lucht toen Kofi Annan me in november van vorig jaar bij zich riep en zei dat hij me wou benoemen tot protocolchef van de UNO. U moet weten dat deze functie één van de meest begeerde vertrouwensposten in het hoofdkwartier van de Verenigde Naties is. Ik zie deze benoeming vooral als een waardering vanwege de secretaris-generaal voor mijn werk sinds 1974. Uiteindelijk werk ik al even lang bij de UNO als hij. Na mijn studie politieke wetenschappen aan de ULB heb ik een Amerikaan leren kennen en ben ik naar New York gekomen. Landgenoten hebben me al gevraagd hoe het aanvoelt om nu één van de meest invloedrijke Belgen in de internationale politiek te zijn. Wel, mijn nieuwe job is me zeker niet naar het hoofd gestegen. Ik blijf met mijn twee voeten stevig op de grond. Daarvoor ken ik de internationale diplomatie al veel te lang en ben ik te realistisch geworden. Ik heb veel staatshoofden en bewindslieden zien komen en gaan.

Het is waar dat ik tot nu toe altijd op de achtergrond heb gewerkt, maar de jongste jaren wel in gevoelige topfuncties. Weinig mensen weten dat ik sinds juli 2003 directeur van de UNO-administratie in Kosovo was. Voordien heb ik elf jaar in Irak gewerkt. Eén ding weet ik echter zeker: ik voel me nu weer als een veertiger maar ik had deze functie niet kunnen doen op mijn veertigste. Pas vandaag heb ik de rijpheid, het gezond verstand, de stressbestendigheid en de zelfbeheersing die nodig zijn. Ik kan kalmte en discretie uitstralen zonder arro-gant over te komen. Als protocolchef moet ik ervoor zorgen dat delicate topconferenties perfect verlopen. De plaats die een staatshoofd aan een conferentietafel krijgt, kan immers al voor een politieke rel zorgen. Maar als er een protocollaire fout wordt gemaakt, zal ik mijn koelbloedigheid niet verliezen en ervoor zorgen dat bijna niemand de fout opmerkt. Vijftien jaar geleden zou de paniek nog hebben toegeslagen. Ook het feit dat ik een Belgische ben, schept vertrouwen. Ik ben meertalig en ik kom uit een land dat voor niemand een bedreiging vormt. Als ik in deze functie kan eindigen, is dat geweldig maar ik sta open voor wat hierna nog kan komen. Ik zit nu met mijn neus op het wereldgebeuren, maar vaak heb ik de indruk dat mijn omgeving daar méér opgewonden over doet dan ikzelf. Mijn man is nog altijd niet over zijn verbazing heen. En mijn 28-jarige zoon is apetrots en vertelt aan iedereen die het wil horen dat zijn moeder de first lady van de UNO is... n

Alice Hecht, de Belgische vrouw (56) die onverwacht protocolchef van de UNO werd