Dimitra Ballard test medicijnen uit

“Ik ga heel eerlijk zijn: ik heb me ingeschreven voor die medische tests omdat ik wat geld wou bijverdienen. Ik wou mezelf wat extraatjes gunnen en ons huis verbouwen.” Vijf jaar en vier medische tests later is Dimitra Ballard (55) ervan overtuigd dat vrijwilligers als zij er mee voor zorgen dat zieke mensen geholpen worden. “De eerste keer hebben ze injectienaalden op mij getest. Als je gezond bent, sta je niet stil bij zo’n klein prikje. Maar wie ziek is en vijf keer per dag een injectie moet krijgen, die heeft baat bij goeie naalden. Hetzelfde met medicijnen: een pil kan de pijn verzachten, maar als je er diarree van krijgt... Dat is toch doffe ellende.”

Een medicijn testen betekent dat je een aantal dagen in een afgesloten ziekenhuisafdeling moet verblijven, zij het een luxeafdeling. “Iedereen heeft zijn eigen tv, er is een bioscoopje, een biljarttafel, gezelschapsspelletjes. Er wordt voor jou gekookt. Je moet zelf niets voorbereiden. Het enige wat ze vragen is om op tijd op je kamer te zijn voor het eten en de medische opvolging. Je mag de afdeling niet uit, want ze moeten exact weten wat je gegeten en gedronken hebt”, zegt Dimitra.

Haar man en dochter lichtte ze meteen in over de medische tests, voor vrienden en collega’s was ze lang terughoudender. “Ik ben bang dat ze het niet zullen begrijpen. Dat ze denken dat we als proefdieren worden behandeld en dat het gevaarlijk is, maar zo is het niet. Het personeel is heel strikt. Vereist een test een bloeddruk van 12.6 en jij meet 12.5, dan mag je niet deelnemen. Dat kan frustrerend zijn – want dan verdien je ook niets – maar het geeft wel vertrouwen. Voor je mag deelnemen, word je uitgebreid gescreend. Ik weet dus hoe het met mijn hart gaat, wat mijn cholesterol- en suikerwaarden zijn.” Nadien word je nog enkele weken opgevolgd om te zien of het medicijn volledig uit je bloed is verdwenen. “Ik kom telkens goed uitgerust thuis. Ik heb me wel voorgenomen geen medicijnen te testen die inwerken op mijn hersenen. Dat is voor mij een grens.”

Chris en Mieke redden gewonde dieren

“Wij zijn altijd al begaan geweest met de natuur. Mieke ving alle gewonde dieren van de buurt op en verzorgde ze. Tot het te veel werd en we geregeld naar het vogelopvangcentrum reden met de slachtoffers.” Toen Chris Stevens (67) en Mieke Van Kets (64) zagen dat Vogelbescherming Vlaanderen vrijwilligers zocht voor het Wildlife Taxi Team hebben ze zich kandidaat gesteld. “Het eerste jaar was ik naast chauffeur ook dispatcher”, zegt Chris. “Ik kreeg oproepen binnen van mensen die een gewond dier hadden gevonden en zocht dan een vrijwilliger om het op te pikken. In het piekseizoen, tussen maart en juni, moet je toch rekenen op minstens vijf oproepen per dag, in de regio Gent-Meetjesland alleen al. Omdat ik niet goed kan multitasken, was dat soms zwaar. Nu zijn we enkel chauffeur. We kunnen niet alle dieren redden, maar als je reageert op een oproep, hoop je dat het dier het haalt.”

Als dat niet lukt, trekken ze zich dat persoonlijk aan. “We zijn eens een schildpad gaan oppikken met een gebroken schild. De man die ons belde, had het diertje niet gezien en was erover gereden. We wilden de schildpad naar de gespecialiseerde afdeling van de veeartsenijschool brengen, maar die was al dicht. Het diertje werd nog in een couveuse gelegd, maar alle hulp kwam te laat”, herinnert Mieke zich. Naast aanrijdingen en vogels die tegen vensters vliegen, vermoeden Chris en Mieke dat heel wat dieren ziek worden door vergiftiging. “Soms wordt er bewust gif gestrooid, soms worden ze ziek omdat ze een vergiftigde rat of buxusrups opeten. Mensen staan te weinig stil bij de kringloop van het leven. Neem één schakel weg en de natuur ziet af.” Gelukkig is er geregeld goed nieuws. Zo mocht Chris onlangs een buizerd vrijlaten in de natuur. “Ik hou van roofvogels. Het was de eerste keer dat ik een buizerd vasthield. Zo’n dier zijn vrijheid tegemoet zien vliegen, daarvoor doe je het.”

Het Wildlife Taxi Team zoekt nog vrijwilligers: info@vogelbescherming.be

Chris en Mieke redden gewonde dieren

“Wij zijn altijd al begaan geweest met de natuur. Mieke ving alle gewonde dieren van de buurt op en verzorgde ze. Tot het te veel werd en we geregeld naar het vogelopvangcentrum reden met de slachtoffers.” Toen Chris Stevens (67) en Mieke Van Kets (64) zagen dat Vogelbescherming Vlaanderen vrijwilligers zocht voor het Wildlife Taxi Team hebben ze zich kandidaat gesteld. “Het eerste jaar was ik naast chauffeur ook dispatcher”, zegt Chris. “Ik kreeg oproepen binnen van mensen die een gewond dier hadden gevonden en zocht dan een vrijwilliger om het op te pikken. In het piekseizoen, tussen maart en juni, moet je toch rekenen op minstens vijf oproepen per dag, in de regio Gent-Meetjesland alleen al. Omdat ik niet goed kan multitasken, was dat soms zwaar. Nu zijn we enkel chauffeur. We kunnen niet alle dieren redden, maar als je reageert op een oproep, hoop je dat het dier het haalt.”

Als dat niet lukt, trekken ze zich dat persoonlijk aan. “We zijn eens een schildpad gaan oppikken met een gebroken schild. De man die ons belde, had het diertje niet gezien en was erover gereden. We wilden de schildpad naar de gespecialiseerde afdeling van de veeartsenijschool brengen, maar die was al dicht. Het diertje werd nog in een couveuse gelegd, maar alle hulp kwam te laat”, herinnert Mieke zich. Naast aanrijdingen en vogels die tegen vensters vliegen, vermoeden Chris en Mieke dat heel wat dieren ziek worden door vergiftiging. “Soms wordt er bewust gif gestrooid, soms worden ze ziek omdat ze een vergiftigde rat of buxusrups opeten. Mensen staan te weinig stil bij de kringloop van het leven. Neem één schakel weg en de natuur ziet af.” Gelukkig is er geregeld goed nieuws. Zo mocht Chris onlangs een buizerd vrijlaten in de natuur. “Ik hou van roofvogels. Het was de eerste keer dat ik een buizerd vasthield. Zo’n dier zijn vrijheid tegemoet zien vliegen, daarvoor doe je het.”

Het Wildlife Taxi Team zoekt nog vrijwilligers: info@vogelbescherming.be