De zwemvijver van Muriel

Wanneer we aanbellen, valt ons oog op het bordje We’re in the garden. In de tuin? Welke tuin? De hoge voorgevel verraadt niets van het achterliggende groen. Wat heeft de ouderwetse charme van deze voormalige glastuinderswoning nog meer te verbergen?

“Kom binnen! Laten we daar gaan zitten, want in de woonkamer wordt momenteel een les tai chi gegeven. Wil je graag thee? Is muntthee goed?” De gastvrije Muriel Emmens, 56 jaar, bezit de gave om mensen op hun gemak te stellen. Vanuit de veranda, waar we plaatsnemen, zie ik slechts een deel van de tuin. En daar is niets bijzonders aan. “Je wou het hebben over onze zwemvijver, niet? We zullen straks een kijkje nemen.” Ik brand van nieuwsgierigheid, want ik kan me niet voorstellen dat er daar ergens een zwembad ligt.

Permacultuur

Toen Muriel 30 jaar geleden haar intrek nam in dit honderdjarige huis, vertoonde de tuin nog sporen van de bloeiende glastuindersactiviteit die er vorige eeuw was. Zeker hier in Overijse. In acht glazen serres werden druiven geteeld. Een van die serres was nog in goede staat, van de overige zeven bleef enkel de bakstenen fundering over. Op een van die funderingen werd een ecologische zwemvijver aangelegd van twaalf op vijf meter. “Een natuurlijk zwembad, zonder chemische producten in het water. In plaats daarvan houden een waterzuiveringsbekken en waterplanten het water schoon. Zelf heb ik er nog vissen aan toegevoegd”, lacht Muriel.

Een natuurlijke zwemvijver is voor haar synoniem met “genieten van een frisse duik in veilig water, een constructie die het oog streelt, altijd water om de tuin en de serre te besproeien, en een vijver met een mooie biodiversiteit. Een zwemvijver sluit perfect aan bij het principe van de permacultuur, waar elke functie door verschillende delen van de tuin wordt vervuld.” Want de ietwat bohemian stijl van de zwemvijver verraadt vooral de bewuste inspanningen die de eigenaars leveren voor een duurzaam milieu en een leefbare toekomst. Muriel koos voor dit type waterpartij uit een ecologische overtuiging en omwille van haar respect voor het leven. En dan neemt ze me mee naar buiten. Na een korte rondleiding in de 40 are grote tuin met een klein waterzuiveringsbekken in wording, de vijgenboom, de dadelpruimenboom, de appelboom, drie moestuinen en kakelende zijdehoenderen, toont Muriel me eindelijk haar zwembad omrand met arduin en in perfecte harmonie met het landschap.

Samenwerken met de natuur

Een zwemvijver doet een beroep op de natuur om voor schoon, veilig en herbruikbaar water te zorgen. Hij maakt gebruik van planten om het water te zuiveren. Dat levende water zorgt voor een biologisch en bacteriologisch evenwicht. “Klassieke zwembaden bevatten enkel dood water”, aldus Muriel. “Hier wordt het water niet gedesinfecteerd met chemische producten. Het herbergt daarentegen een buitengewone biodiversiteit: kikvorsen, watersalamanders, libellen,... Hoe groter de biodiversiteit in je tuin, hoe beter het evenwicht. Het is erg belangrijk om een vochtige, waterrijke plek te hebben in je tuin.”

Een laag muurtje scheidt de waterplanten in het waterzuiveringsbekken – papyrus, watermunt, gele lis – van het zwemgedeelte. “Het enige nadeel is dat er microalgen naar de bodem zinken, waardoor de bodem wat glibberig is. Maniakken kunnen daar een probleem mee hebben.” Maar Muriel duidelijk niet. En het prijskaartje van zo’n zwemvijver? Dat ligt niet hoger dan bij een klassiek zwembad, verzekert mijn gastvrouw, omdat de infrastructuur veel eenvoudiger is: een technische ruimte voor de zandfilter, een uv-lamp (om schadelijke bacteriën te doden), en een kleine robotstofzuiger om één tot twee keer per week van mei tot oktober de bodem schoon te maken. De zwemvijver wordt via een ondergronds leidingensysteem aangevuld met het regenwater van het dak. En wanneer hij te vol is, vloeit het water naar een regenput die dient om de serre te besproeien. Vijftien jaar geleden was Muriel nog een pionier, maar tegenwoordig heeft ze heel wat volgers. Haar troef: samenwerken met de natuur in plaats van haar tegen te werken.

CATHERINE DECOCK – FOTO’S FRÉDÉRIC RAEVENS