© FRÉDÉRIC RAEVENS

De wijngaard van Jean Marie

Hij had een leerling van Epicurus kunnen zijn, met Bacchus als soulmate. In het dagelijkse leven laat Jean-Marie Parmentier (65) zich ook door de filosoof inspireren. En met de wijngodheid zou deze hobbytuinier maar wat graag de geheimen delen van de wijngaard waar hij zo trots op is.

Zijn snor en joviale blik verraden het al: deze man is een epicurist. En Jean-Marie komt daar ook voor uit: de filosofie van de Griekse wijsheer Epicurus is beslist zijn ding. Maar “het epicurisme heeft niets van doen met de buitensporige levensgenieters waarvoor epicuristen wel vaker worden versleten”, zegt hij fijntjes. “Epicurus hing eerder het zoeken naar rustig geluk aan.” Jean-Marie noemt zijn tuin van 20 are aan het jaagpad langs de Samber in Merbes-le-Château (Hene – gouwen) dan ook een Tuin van Epicurus.

Nonchalance versus georganiseerde wanorde

“Ik hou ervan een gezellige babbel te doen met wandelaars aan de andere kant van de haag. Ook dat is van het leven genieten”, meent de voormalige landbouwingenieur. “Deze tuin is mijn speeltuin. Hier observeer en experimenteer ik. Hier test ik nieuwe methodes uit, zoals het gebruik van hennep tegen naaktslakken. Ik doe op een slimme manier aan bio. Daarom plant ik ook afrikaantjes als schildwacht om naaktslakken aan te trekken. Sproeien doe ik pas bij een slakkeninvasie.”

Van de moestuin wandelen we naar de kippenren via een zelfgemaakte vijver, terwijl Jean-Marie kwistig met anekdotes en tips strooit over hoe je zo’n oppervlakte zonder al te veel stress onderhoudt. Wat onkruid tussen de groenten? Geen probleem! “De tuin mag geen obsessie worden, het moet plezant blijven.” Echtgenote Jacqueline heeft “liever georganiseerde wanorde, eenvoudige elegantie”. Een moestuin is een tweesnijdend zwaard zegt ze: “het werk in de tuin vraagt nog evenveel werk erna”. Waarmee Jacqueline bedoelt dat zij de hele oogst verwerkt.

Verrassing achter het huis

We hadden het bij deze tuin annex moestuin kunnen laten. En verrast kunnen opkijken van moeder eend en haar kuikentjes die er zich hebben genesteld. Of de werken van een bevriend kunstenaar kunnen bewonderen die een onderkomen hebben gevonden in dit groene pareltje langs de Samber. Maar dat is buiten de ondernemingsgeest van onze gastheer gerekend. “Gaan we kijken?”, vraagt hij met een brede glimlach. Hij geniet volop van onze vragende blik. “We moeten daarlangs!” “Waar? “Bij de buren?” Want achter het huis van de buren strekt zich een wijngaard met 450 wijnstokken uit. Een passie die Jean-Marie met zijn buurman deelt.

Het begon op een bruiloftsfeest, op zo’n avond waar alles kan, waar de wereld wordt hertekend. Hun droom werd omgezet in een plan om hun eigen wijn te maken. De buurman had de grond, Jean-Marie de passie en de ambitie. Hun eerste oogst bracht 500 tot 600kg druiven op, die als een frisse witte wijn in flessen terechtkwamen en die een plekje verdient naast grotere wijnnamen! Het is de vrucht van veel en hard werk dat de twee mannen met plezier onder elkaar verdelen. Wieden doen ze zowel mechanisch als met de hand. “De vertakte wortels van het zevenblad kan je onmogelijk chemisch bestrijden, dus verwijder ik ze met de hand. Dat stoort me niet.” Deze moeizame klus schrikt Jean-Marie niet af, maar waar het kan sproeit hij. “Waar het eenvoudiger kan, doe ik het.” Zo heeft hij ja gezegd tegen de Schotse schapen die het gras kort houden achter de wijngaard.

Hoogtepunt van onze ontmoeting is echter een bezoek aan de kelder, waarvan de ondergrondse toegang verscholen ligt onder een staalplaat. “Het keldertje hoorde ooit bij het kasteel van Merbes-le-Château”, verduidelijkt onze gids met een grote smile. Hier staan de bidons waarin het druivensap op de juiste temperatuur gist en de wijn rijpt. “We willen er geen handeltje mee beginnen. Onze wijn dient enkel om van te genieten, om te feesten”. Net als een zekere Epicurus?

CATHERINE DECOCK – FOTO’S FRÉDÉRIC RAEVENS

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content