De weg van de sympathie

“Als je je goed voelt bij elkaar, maak je mooie dingen samen”, zegt Sien Eggers. De actrice is een teamspeler en daar verandert alle lof voor haar vertolking van de slagersvrouw in Van vlees en bloed niks aan.

In theater Het Gevolg in Turnhout repeteert Sien volop Maria Vaart. Het stuk vertelt het levensverhaal van schippersvrouw Maria, haar overleden moeder (Sien) en haar stiefmoeder. Conflicten, wrijvingen, een verborgen familiegeschiedenis, tegenslagen... en sterke vrouwen die zich daartussen recht houden. Hoewel de foto van Sien de affiche siert, drukt ze er expliciet op dat haar rol niet belangrijker is dan die van haar collega-actrices An Nelissen en Marit Stocker, want “ik sta niet zo graag in de belangstelling, we spelen dit met drie”. Het typeert Sien Eggers helemaal.

Zo’n leven als schippersvrouw, heeft de doorsnee toeschouwer daar nog voeling mee?

Het leven op zo’n boot is natuurlijk een erg geïsoleerd bestaan. In dit verhaal zitten drie vrouwen in diezelfde situatie en ze kunnen er niet meer uit. Door de voorstelling in het ruim van een boot (in een lichter op het Kempisch kanaal in Beerse, nvdr) te laten doorgaan krijgt ook het publiek het gevoel dat ze in hetzelfde schuitje zitten. En dat klopt: ook vandaag geldt nog dat elke vrouw gedeeltelijk slachtoffer is van haar opvoeding. Wat je zelf niet gekregen hebt, kan je ook niet doorgeven. De moeder is te vroeg gestorven, waardoor de dochter veel te snel volwassen moest worden.

Zelf heeft u dat probleem niet gekend.

Neen, ik was de jongste van zes kinderen en dat had zo zijn voordelen. Ik had veel vrijheid en ben gedeeltelijk ook opgevoed door mijn broers en de zussen. Ook vandaag blijf ik nog altijd het kleintje van de familie.

Heeft u in uw familie grote voorbeelden gevonden die u naar de theaterwereld kon volgen?

Neen, ik denk dat ik er eerder toevallig ben ingerold, meestal omdat ik mensen ontmoette, die me lagen. De mevrouw van de dictielessen, dat vond ik bijvoorbeeld een sympathiek mens en daarom ben ik ermee doorgegaan. Dat is zowat de rode draad in mijn leven. Ik zoek vooral mensen op waarmee het aangenaam werken en vertoeven is.

Zoals de groep van vaak dezelfde acteurs met wie u in de televisieseries In de Gloria, Het Eiland en Van vlees en bloed speelde. Jullie lijken een speciale band te hebben.

Dat zijn allemaal mensen die er veel belang aan hechten om dingen samen te doen. Samenwerken met mensen met een te groot ego, dat gaat me niet goed af. Maar zeker voor die televisieseries hadden we een goeie groep. Je goed voelen bij elkaar, dat is eigenlijk het voornaamste, want dan maak je mooie dingen samen. Die verbondenheid moet je nastreven. Hoewel: ook als het goed aaneenhangt is dat nog geen garantie voor een goed resultaat.

Vrouwen met humor zijn niet dik gezaaid, dat was de uitleg toen u de enige vrouw in de jury van De Slimste mens was.

Dat is natuurlijk onzin, vrouwen zijn heel grappig. Ik moet heel vaak lachen met vrouwen omdat die de dingen vaak veel meer ‘op hunne kant’ kunnen leggen dan de mannen, soms spitser uit de hoek komen. Maar eigenlijk ben ik daar niet mee bezig, want je kunt de mensen toch niet opleggen wat ze moeten denken. Als men mij grappig vindt, het publiek lacht en het kan zich daar goed in vinden, stemt mij dat gelukkig. Over de rest maak ik me niet druk, wat moet ik daarmee?

Bent u toch niet vereerd dat u dan toch grappig wordt gevonden?

De meeste mensen kennen mij alleen maar van de televisieseries. In de Gloria, dat was erg goede humor waarin ik goed functioneerde, omdat ik die situaties goed kende en herkende. Maar iets echt grappigs heb ik bijna nog nooit gespeeld, het gaat altijd om toestanden die eigenlijk heel erg zijn. Maar zo werkt humor: de mensen lachen toch alleen maar met herkenbare situaties! Oei, iemand valt van de trap, wat heeft die zich pijn gedaan! Maar we staan wel al gereed om te lachen, dat zit in de mens. Neem nu Liliane Verstappen in Van vlees en bloed. Dat vond ik een heel interessante rol: wat die vrouw allemaal meemaakt, hoe ze haar huishouden probeert bijeen te houden... Ze lijdt onder die toestanden, maar tegelijk is ze een sterke vrouw die haar man dwingt zich te verzoenen met zijn zoon. Wij lachen met wat er gebeurt in die serie, maar eigenlijk is dat niet om mee te lachen, zo gaat dat.

Stoort u zich nog aan kritiek?

Vroeger las ik wel kritieken, nu niet meer. Want als ze je afbreken, word je daar alleen maar ongelukkig door en dan denk ik: “Waarom zou ik mezelf ongelukkig maken?” Daar doe je jezelf alleen maar pijn mee. Als ik zie dat het publiek het leuk vond, dan is het goed voor mij. Als je daarentegen voelt: “Oei, het is niet binnengekomen bij de mensen”, dat is niet plezant. Maar dan heb je nog altijd je collega’s. Een gedeeld gevoel van teleurstelling weegt minder zwaar.

U hebt nogal wat ‘zenuwachtige’ rollen gespeeld, maar in realiteit bent u een pak rustiger.

Omdat je ‘m voor een camera of op de scène van jetje geeft, wil dat nog niet zeggen dat je in het echte leven ook zo bent. En omgekeerd: zet de grootste roeper op een podium en plots krijgt die geen woord meer over zijn lippen.

Vroeger was ik meer gespannen, maar ik heb dat weggelaten. Ook rondom mij hou ik van mensen die op hun gemak zijn in wat ze ook doen. Of ze nu acteur, regisseur of manager zijn. Iemand die daar rondloopt als een stresskonijn, daar word ik zelf zenuwachtig van! Als iets niet lukt, dan proberen we het gewoon op een andere manier, hé, maar om daarvoor een scène te gaan maken... Dergelijk gedrag komt voort uit angst, dat moet je wegdoen. Ik heb nog wel de track, maar dat is anders dan angst.

Ooit moest ik opkomen met een koffie in mijn hand en ik stond zo te bibberen dat het kopje op het schoteltje stond te springen. “Sien, zie u daar nu staan,” zei ik toen tegen mezelf. “Ge zijt hier niet goed bezig, hé.” En meteen was het gedaan. Anders kan je beter stoppen met spelen.

Zijn er naast het acteren nog dingen die u graag zou hebben gedaan?

Ik kan niet schrijven, dat vind ik spijtig, anders had ik al wat bijeengeschreven! Soms hoor ik mensen op straat een uitleg doen en dan denk ik: “Dat zou ik moeten opnemen”. Maar dan is het te laat en is het moment weg. Het gebeurt wel dat ik me ergens rustig posteer om naar de mensen te kijken. Dan probeer ik een verhaal te verzinnen bij wat ik zie. “Je moet het niet te ver gaan zoeken, want het is allemaal te zien op straat”, dat leerde Nand Buyl mij. Maar vroeger zag ik niets, omdat ik móest gaan kijken. Ik keek wel naar de mensen, maar niet op mijn gemak.

Nand Buyl stond tot het laatst op de scène: hoe lang wilt u acteren?

Zolang ik de tekst nog kan onthouden. Dat is het moeilijkste. Met het ouder worden dwalen de gedachten sneller af. En theater spelen, dat is blokken, hé. Deze zomer heb ik geen vakantiegevoel gehad, want je zit met die tekst in je kop. Dat is zowat het enige waar ik me nog druk over kan maken.

Het stuk Maria Vaart gaat op 1 september in première en loopt de hele maand. Aan de zwaaikom bij St.-Jozef Rijkevorsel, Beerse. Info: tel. 014 41 69 91 en www.hetgevolg.be

Filip Godelaine – Foto’s : Frank Bahnmüller

“Theater spelen, dat is blokken hé”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content