DR. DIRK DERAEDT is specialist intensieve geneeskunde en schrijft over gebeurtenissen die hem treffen. © FRANK BAHNMÜLLER

De volgende pandemie?

Samen met een collega sta ik naast het bed van een pa- tiënte die gisteren een longoperatie heeft ondergaan. Chirurgisch gaat alles naar wens. Een puntje van zorg is dat de vrouw af en toe hoest en discrete tekenen van infectie in het bloed heeft.

Het is niet uitgesloten dat er een luchtweginfectie aan het sluimeren is. We twijfelen of er nu reeds, in een vroeg stadium, met intraveneuze antibiotica moet worden gestart. Daartegenover staat de reflex van elke consciëntieuze arts om niet voorbarig antibiotica voor te schrijven.

Op een stoel naast het bed zit de echtgenoot van de dame. Op zijn schoot ligt een krant, maar zijn aandacht ligt duidelijk bij ons gesprek. Wanneer we aanstalten maken om weg te gaan, veert hij recht en spreekt ons aan. Bedeesd zegt hij: ‘Ik hoorde u daarnet discussiëren over of er antibiotica moeten worden gegeven. Is er dan een probleem?’ Ik stel de vriendelijke man gerust, zeg hem dat wat slijmen na zo’n operatie wel vaker voorkomen, en dat we inderdaad overwegen om antibiotica toe te dienen.

‘Onbegrijpelijk!’, zegt de man, nu een stuk minder bedeesd. ‘Hoezo?’, antwoord ik enigszins geschrokken. Nu komt de man pas echt op dreef. Hij zegt dat hij veehouder van beroep is. ‘Als een van mijn dieren ademhalingsproblemen heeft, of een andere ziekte, dan wordt er nooit getwijfeld om antibiotica te geven, dat gebeurt gewoon.’ De man is er emotioneel van geworden. ‘En hier zou mijn vrouw verstoken blijven van de juiste behandeling. Mijn koeien krijgen betere zorg.’

We halen koffie en nemen de man mee naar een tafeltje waar we ons gesprek verderzetten. We leggen uit dat zijn vrouw niet in gevaar is en dat we bepaalde principes willen respecteren als het over het toedienen van antibiotica gaat. Dat ondoordacht gebruik van antibiotica resistentievorming bij bacteriën in de hand werkt: dát zou pas problematisch zijn.

De man is inmiddels gekalmeerd en weer voor rede vatbaar: ‘Ik moet bekennen dat u daar een punt heeft. Veel van mijn collega’s in de veehouderij zijn inmiddels drager geworden van bacteriën die ongevoelig zijn geworden voor antibiotica.’

Later op de dag kaarten mijn collega en ik na over dit merkwaardige gesprek. Over hoe mooi het is om iemand zo vastberaden te zien opkomen voor zijn naaste. En over hoe zorgelijk het is dat er meer en meer resistente bacteriën in de wereld circuleren, tussen mens en dier.

Stel je voor dat een van die kiemen niet meer te controleren valt: het zou zomaar eens de volgende pandemie kunnen worden...

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content